Kiedyś oglądałem taki film w którym rozmawiało dwie osoby '' Bądź tu i teraz, a zobaczysz ile potrafisz'' Fantastyczny wpis.

Zacytuję dwie znajome mi osoby:
1. "Są tylko dwa dni, kiedy możesz czegoś nie zrobić: - Wczoraj i jutro."
2. "Przeszłość jest martwa, a przyszłość to tylko hipoteza."

Wersja lakoniczna - świadomość istnieje poza czasem (właściwie - czasoprzestrzenią)
Wersja dla lubiących opisy literkowe - czas jako taki nie płynie, nie porusza się. Jest pewną stałą, tak jak grawitacja - nagiąć i zniekształcić go może obiekt o bardzo dużej masie (w skali kosmicznej) - np czarna dziura.
To my jako istoty duchowo-materialne się W NIM poruszamy, tak jak poruszamy się w pierwszych trzech wymiarach naszej czterowymiarowej czasoprzestrzeni. Tyle, że na nasz ruch w czasie nie mamy wpływu - stąd postrzeganie upływu czasu jako coś absolutnego.
Skąd zatem to dziwne wrażenie, że czas jest względny - widać to w zależności po której stronie drzwi łazienki się stoi ? Stąd, że ze względu na uruchomienie emocji oczekiwania czas jest wtedy postrzegany z poziomu podświadomości (inteligencja małego dziecka) a nie z poziomu dojrzałego emocjonalnie człowieka czyli z poziomu samoświadomej obserwacji swojej osobowości oraz ciała, które się w tym czasie poruszają.

@Saint, i to jest prawdziwe doznawanie życia, kwintesencja zakotwiczenia w teraźniejszości.

Ale z drugiej strony Panowie, ludzie uciekają w świat przyszły bądź przeszły tylko dlatego że mają tam potrzebne emocje i wrażenia których być może potrzebują...zapominając o tym co teraz...Zastanawiam się jak to się ma do myśli które tworzą rzeczywistość. Bycie Tu i teraz to wyłacznik myślenia, w takim razie co kształtuje nasza rzeczywistość skoro staramy koncentrować się na teraźniejszości? Czy przyszłość nie istnieje? Nie...Ale istnieje w naszej głowie którą zasilamy naszymi myślami i tak o to sie tworzy przyszłość. Czy może zdać się na wyższą siłę i dac się temu prowadzić?

Mam kilku przyjaciół od lat, dorosłych mężczyzn, ojców rodzin którzy od lat żyją albo ochłapami wspomnień wczesnej młodości (20+) albo urojonymi mrzonkami o czekającej ich cudownej przyszłości, która sama z siebie kopnie w drzwi ich mieszkań, wparuje i krzyknie 'tadam! jestem!'. A potem zakrząta się i w magiczny sposób wystrzeli poziom ich życie pod niebiosa

Teraźniejszość zawsze zdaje się ich przerastać. Zawsze jest byle jakie, zawsze ciągnie się jako pasmo udręk i syzyfowych prac do wykonania.

Smutne.

Sam z resztą, co tu ukrywać, łapie się czasem na zakopywaniu w nostalgicznych klimatach rodem z lat 90tych gdy miałem te dwadzieścia parę lat, mnóstwo wolnego czasu i puste kieszenie a dwie dyskietki z nowymi grami i trzy piwa z plecaku na ognisku z kolegami bawiły bardziej niż obecnie wypasiona konsola i drogie drinki w modnym klubie

Oczekiwania zawsze budzą cierpienie:)

Assasyn, ja bym raczej powiedział że z biegiem lat to wspomnenia budzą cierpienie. Opiszę pokrótce dlaczego.

Wspomnienia zapamiętujemy subiektywnie, na dodatek najczęściej zapominamy o negatywnych sprawach i pamiętamy tylko te miłe, pozytywne. Co więcej - nawet niemiłe po latach nabierają bardziej pozytywnego wydźwięku.

Później porównujemy nasze wspomnienia 'jak było' z tym jak teraz jest i dochodzimy do wniosku, że kiedyś było fajnie a teraz jest kijowo. Stąd też to powiadzenie o 'starych, dobrych czasach'. Za jakieś 20 lat doznasz tego samego, bo to uniwersalna przypadłość

A oczekiwania to taki mentalny cukierek - słodzik. Jest tak sobie czy też byle jak więc słodzimy sobie rojąc w głowie, że w przyszłości to będzie hohohoho. Schudniemy (nabierzemy masy), zostaniemy duszą towarzystwa, zarobimy górę pieniędzy itd itp.

lili90,

Miałem Ci odpowiedzieć ale w zasadzie ... sama sobie odpowiedziałeś w ostatnim zdaniu