outsider

Witam Ponownie, Nazywam się Maciej jestem 28 letnim zadowolonym z życia facetem, mój nick nie jest przypadkowy, ponieważ od kilku lat jestem też samotnikiem. Poznajcie moją historię. Pochodzę z niewielkiej, śmierdzącej i szarej miejscowości na południu polski opisał bym siebie jako osobę introwertyczną, nieco oderwaną od rzeczywistości, bujającą w obłokach. Dwa i pół roku temu zakończył się mój ostatni związek z dobrym człowiekiem- zdałem sobie pewnego dnia sprawę że w ogóle jej nie kocham stąd szkoda było jej i mojego czasu, mieliśmy też inne priorytety w życiu stąd rozstaliśmy się jak dorośli ludzie. Wolny czas poświęciłem na rozwój, zacząłem więcej czytać, uprawiać sport, polubiłem samotne wędrówki, audiobooki etc. zwolniłem też tempo życia, trochę schudłem aż w końcu zacząłem się dość dobrze czuć i nareszcie znalazłem lepszą pracę. Moi rówieśnicy i dawni znajomi mają już żony, dzieci, narzeczone, piękne domy, niektórzy nawet problemy zdrowotne ja natomiast pod opieką mam drewniany domek na wsi (totalne zadupie) i psa. Piszę "dawni znajomi" ponieważ większość z nich jest już strasznie zabiegana i rzadko ich widuje, inni próbowali mnie indoktrynować nieudolnie swatając a nawet zarzucając że mam egoistyczne podejście do życia, również trochę dojrzałem i dostrzegłem rutynę w piątkowym i sobotnim imprezowaniu. Aktualnie poza kuzynem który jest mi jak brat nie utrzymuje już kompletnie z nikim kontaktu, rodzina jest strasznie zabiegana i chyba nieco zaniepokojona moją aspołecznością?, ojciec z babcią chyba myślą że jestem gejem bo już nawet nie pytają kiedy znajdę sobie narzeczoną XD. Od kiedy jestem singlem odkryłem jak bardzo lubię spędzać czas ze samym sobą, zwiedzam świat, spełniam marzenia i doszło nawet do tego że nie potrafię czasem zrozumieć osób które narzekają na samotność i nie korzystają z niej. Kuzyn mi ostatnio powiedział że to jak żyje nie jest do końca normalne ponieważ człowiek jest jednostką stadną i powinien dążyć do nawiązywania relacji- to cechuje nasz gatunek. Poczytałem trochę, faktycznie -moją osobowość kształtował ojciec który prawie nigdy nie miał dla mnie czasu i dziwna relacja z matką. Zalecają udanie się do specjalisty, tylko że ja nie czuję się jakbym potrzebował pomocy wręcz przeciwnie, wydaje mi się że sam mógł bym nieść pomoc. Sporadycznie śni mi się miłość - taka prawdziwa za którą oddał bym wszystko albo że jestem ojcem, budzę się wtedy i czuje przez resztę dnia straszną pustkę. Radźcie Panowie, powinienem z tym pójść po pomoc?.

Cześć Wszystkim, pogoda jest ostatnio do bani- outdoor nie sprawia mi przyjemności dlatego z czystym sumieniem można zasiąść przed komputerem i w czeluściach internetów trafić na audycje Marka. Skorzystałem z jego zaproszenia do forum bo w dużej części zgadzam się z tym co głosi na yt. Miło mi was powitać !