Znajdź zawartość

Jako, że podniosłem swą samoocenę i uświadomiłem sobie pewne sprawy czytając forum i słuchając Marka, zacząłem widzieć cały ten syf w którym siedziałem. No i zaczęło się dziać. Samica nadal próbuje swoich sztuczek, a po mnie to spływa. Ona to widzi, ale chyba nie jest jeszcze przekonana do końca, że nic to nie daje. Więc postanowiła w sprawie nie mającej jakiegoś olbrzymiego znaczenia, wytoczyć ciężką artylerię. Jak już wspominałem, umawialiśmy się, że dziecko jest tydzień u mnie, tydzień u niej. No i kobietka sobie wymyśliła, że wszystkie weekendy będzie u mnie, bo ona ma szkołę. Nie zgodziłem się z oczywistych względów. Zobrazuję sytuację: Mówi mi, że musimy porozmawiać (takim słodziutkim głosikiem), przeszliśmy do rzeczy, tłumaczy mi swoje racje, mówię jej, że nie, że jedyna opcja to podzielić się sprawiedliwie wolnymi dniami. Zaraz poszedł argument z jej strony, że ona ma bardzo ważne rzeczy, a ja nic nie robię itp. itd. zripostowałem to logicznie i zostałem wyzwany od najgorszych, więc zakończyłem rozmowę z (delikatnym uśmieszkiem) słowami "dziewczynka się zdenerwowała, więc na tym skończymy rozmowę", zgasiło ją to całkiem. Wieczorem przed snem rzuciła, że teraz będziemy grali na jej warunkach (wyśmiałem ją sugerując między wierszami, że dla mnie to jak groźby małego dziecka). Wiedziałem, że to jeszcze nie koniec. Następnego dnia zadzwoniła i mówi, że chce się dogadać, mówię jej, że ok. Zaczął się ten sam temat, powiedziałem, że też chcę mieć wolne weekendy, zaczęła się spinać, co mną nie wzruszyło, więc niunia mi mówi, że jak tak, to pozwie mnie o alimenty i będę widział dziecko tylko w weekendy. Powiedziałem jej na spokojnie (aczkolwiek srogo), że używa dzieci jako karty przetargowej, że szantażuje i że jest to czyste kurestwo, że dla swoich celów jest w stanie pozbawić dziecka ojca, na koniec rzuciłem "odpierdol się" i się rozłączyłem. Dzwoniła chyba z 10 razy, kilka odebrałem nie dając jej dojść do głosu i mówiąc, że nie mamy o czym rozmawiać. Napisała, że chce się dogadać. Gdy wróciłem do domu, powiedziała, że jestem jej to dłużny, bo nie interesowałem się dzieckiem, jak było małe. Mówię jej, że nie mam żadnego długu, a ona w kółko to samo, że mam. Powiedziałem, że może sobie to tłumaczyć jak chce i że już nie uda jej się wzbudzić we mnie poczucia winy. Potem zaczęła mówić, że sam tego chcę, że chcę iść na noże, że ona chce się dogadać i wszystko zależy ode mnie. Skwitowałem to tak, że ona chce coś wymusić, a ja się nie dam i jak chce wojny to może ją mieć, bo nie odpuszczę. Zaczęło się wyzywanie od frajerów, obwinianie za wszystko itp. itd. ja zero wzruszenia, troszkę jej pojechałem apropos jej zdrad i wychowania dzieci, jak była już wkurzona, nachyliłem się nad nią i z uśmiechem powiedziałem, że niech robi co chce, ja jestem gotów na wszystko, zaczęła mówić żebym nie wchodził w jej prywatną przestrzeń itp. widziałem niepewność w oczach. Po tym się uspokoiła i jak już kładła się spać, to zrobiła się miła i zaczęła mówić, że ma dosyć tych kłótni, że chciała by na spokojnie porozmawiać, dogadać się. Spytałem, o czym chce gadać, a ona mówi, żeby się dogadać (czyli to samo pieprzenie co na początku całej afery), powiedziałem ok, narazie i wyszedłem. Czekam na ciąg dalszy. Jestem nieugięty Btw. laska obwinia mnie nawet za to, że jej dziecko z powszedniego związku przyznano jej mężowi, a nie jej (nie wiem co trzeba mieć pod garem, żeby tak sobie to wszystko wytłumaczyć)