Siema Chopy

[Berni]

Już się z Wami przywitałem, teraz czas na moją historię. Historię, w której się trochę gubię i nie wiem już co mam robić. Po krótkim wstępie, spłycę ją do moich relacji damsko-męskich. 

Mam aż/dopiero 23 lata.

Od małego byłem gnojony - bo też dawałem się gnoić, nigdy nie miałem siły fizycznej - powtarzano mi - pokaż innym swoją mądrość - pomagaj im w nauce a zaczną Cię szanować - rady mojej świętej pamięci Babci, na której pogrzeb się jutro wybieram. Wykorzystywałem te rady, jakoś się udawało ale zawsze byłem outsiderem, z niepopularnymi poglądami, niepoluarną wizją świata - nie miałem nigdy nad sobą silnej męskiej ręki - głównie wychowywały mnie kobiety - Matka i Babcia.

I tak stopniowo walczyłem sam ze sobą - jąkając się, bojąc opinii innych i porównując się z każdym, który wywierał silniejszą presję na otoczenie. Coś zaczęło we mnie pękać, zacząłem się wkurwiać. Wszystko zaczęło przechodzić ale została pewnego rodzaju pustka - jak ja sobie dam radę w życiu?

Poszedłem na studia, uśmiechałem się do każdego, skupiałem wokół siebie sporą część uwagi. Zaczęła zarywać do mnie dziewczyna - najlepsza na roku.

Czaicie? Do takiej osóbki jak ja, która starała się oderwać od starych środowisk/wspomnień i stwierdziła w jakimś tam - minimalistycznym stopniu - że zacznie się inaczej prezentować. 

To jak wyposzczony pies, poleciałem. Moi dobrzy kumple (tak, mam ich) powtarzali: "W totka, kurwa, wygrałeś?", "Zajebista!". 

Tak, było.. Mówię, w końcu hossa! Boże, dziękuje! Kurwa, uklęknąłem na ziemi i lekko napierdolony z petem w ryju dziękowałem Bogu na jakimś zadupiu przy garażach. 

Namiętne pocałunki na pierwszym spotkaniu, dzień w dzień się widzieliśmy, pomieszkiwałem u niej. Nie oddała mi się, a związek skończył się po 4 miesiącach.

Zaczęła mieć jakieś wątpliwości, oddalać się ode mnie. Wyczuwałem, jak zwierzę, że coś się kończy. 

Byłem "za dobry", "przypominałem jej ojca" i nie byłem "katolem". Ojciec jej był alkusem, najwyraźniej, w jakimś stopniu ją pokochałem i chciałem dla niej jak najlepiej (to chyba normalne, nie?) ale jej chory pokrzywdzony przez promile tatusia móżdżek, zaczął we mnie dostrzegać chyba ciecia.

Wyszukiwała takiego rodzaju problemy jak fakt, że moja matka nosi dżinsy a jej nie, że jesteśmy z dwóch różnych światów. Mniejsza z tym, bo tego typu szczególiki są już gówno warte. 

I teraz dzień w dzień, przez pierdolone 5 lat patrzę na nią na studiach - przekułem to w nienawiść, bo inaczej nie potrafiłem. Koledzy ze studiów mi winszują, że silna psychika i w ogóle ale ja straciłem jakąś cząstkę siebie, ten optymizm, który udało mi się jakoś wydobyć na początku. Odebrano mi smak życia a może sam sobie źle we łbie poukładałem? 

Teraz je kończę i nie widzę perspektyw dla siebie, staram się myślec dobrze, usuwać to z mojego umysłu ale to jest diabolicznie ciężkie, a czuję że moja dusza potrzebuje drugiej osoby, którą pokocha.

No, chcę mieć kobietę. Czuję, jak to w "Poranku Kojota" powiedziano - "głód emocjonalnego związku". Czuje w sobie lekki "stresik zakochania" ot tak. Coś mój organizm zaczął sam wydzielać?

Tylko nawet już nie wiem jak się za to zabrać, za bardzo mnie to poraniło i wypluło. Zbyt wrażliwy jestem i analizuje wszystko po stokroć - choć staram się od tego odzwyczajać.

Chcę ale coś mnie blokuje, obawiam się, że będę pierdolonym śmieciem niepotrafiącym wywiercić dziury w ścianie i zaruchać ale jednocześnie staram się nie dopuszczać do siebie tej myśli. Paradoks. Czuje się teraz jak jakiś Adolf w 1945, nie widzę światła w tunelu.

Wewnętrznie, raczej jej przebaczyłem ale nie potrafię się uwolnić od jakiegoś podświadomego głosu w mojej głowie "jesteś pizdą, jest chujowo, nie dasz rady, czeka Cię Biedronka, walenie konia i Matiz - o ile zdasz prawko. ŚMIECIU". Gdzieś czuje blokadę, żeby doetchnąć z ulgą i wyjść do świata. Żeby przeciąć tę pępowinę wspomnień. 

Te wypociny mogą brzmieć jak jakiegoś obsrańca na głodzie heroinowym ale tak to wygląda. 

To moja historia i pewien rozdział teraźniejszości. 

Nie chcę łaski i głaskania po główce. Nie znoszę tego. Co doradzilibyście mi? Co mam zmienić? Co spóbować? 

Jak macie do mnie jakieś bardziej osobiste pytania walcie śmiało.

 

Pozdrawiam.

Edytowane 24 Października 2017 przez Berni

[fulgur]

Ja również zostałem wychowany głównie przez kobiety. Oczywiście chciały jak najlepiej, ale dobrymi chęciami to jest piekło wybrukowane. 

Efekt niemalże opłakany no ale CoSieStao ToSieStao. 

 

Swoją drogą spodobało mi się to zdanie.

4 godziny temu, Berni napisał:

czeka Cię Biedronka, walenie konia i Matiz

W mojej głowie rozbrzmiewa podobne tyle że zamiast Biedronki jest McDonald

[Metody]

Zaraz Ci napiszą, że masz się zapisać na sztuki walki hahaha i zapisac na siłownie  ale pamiętaj : There is no external solutions for internal problems. 

Twoim głównym celem musi być pełna akceptacja tego jakim się jest i być szczęśliwym nawet jak będziesz wykładał kostkę brukową pod McDonaldem, a nie stawianie warunków, że xyz to będę w końcu czuł się dobrze. To tak naprawdę nie rozwiążę problemu cierpienia w twoim życiu - a jak rozwiąże to tylko pozornie ! Mówiąc akceptacja siebie - nie mam na myśli bierności, że masz zadawać się piciem piwska pod blokiem i żyć z socjalu  Mówie o prawdzwiej wewnętrznej wolności, a większość nie wie co to oznacza. Jeżeli chcesz czytać to Vernon Howard na początek. 

Edytowane 25 Października 2017 przez Metody

[Kimas87]

Przede wszystkim musisz dać sobie trochę czasu. Moim zdaniem Twój obecny stan związany jest z tym, że się widujecie w szkole to Ci nie pomaga. 

 

Tak na prawdę nie napisałeś czemu zerwała byłeś za dobry ? To Twoje zdanie, czy jej też ? Bo wiesz powód moze być z gola inny ( skoro najlepsza laska w szkole to nowy samiec ) . 

 

Musisz dać sobie czas i uwierzyć w siebie. Masz dopiero 23 lata życie przed Tobą. Ja teraz przez laskę zaprzepaścisz pewne rzeczy, to za kilka lat będziesz sobie pluł w brodę i może być za późno. Skup się na sobie, ucz się. 

 

Bez wiary w siebie i użalanie się popadniesz w marazm. 

[Bojkot]

Już opisałem moją walkę z negatywnym nastawieniem w tym wątkuPraca z afirmacjami

więc nie będę się powtarzał. Przeczytaj może ci to co pomoże. Mnie pomogło.

[Big Q]

Jej ojciec był alkusem, czy nie?

 

 

Edytowane 25 Października 2017 przez Big Q

[Mosze Red]

@Berni - na początek zmień avatar. 

[Tomko]

@Berni Wiem, że historia niewesoła, ale ten fragment: "Tak, było.. Mówię, w końcu hossa! Boże, dziękuje! Kurwa, uklęknąłem na ziemi i lekko napierdolony z petem w ryju dziękowałem Bogu na jakimś zadupiu przy garażach. ". Normalnie wyplułem kawę i nie mogę przestać się śmiać  Dobra, wracamy do tematu. 

Jaki byłeś dla tej dziewczyny? Dawałeś jej prezenty? Słuchałeś o jej problemach? Kto zerwał - ty czy ona? Mówię tu o tym, kto powiedział: "jesteś wspaniały/ła i na pewno sobie kogoś znajdziesz, ale nie pasujemy chyba do siebie i nie możemy być razem bla bla bla)?

[Berni]

Powiedziała mi, że byłem za dobry,a ona nie potrafi tego odwzajemnić - coś się wypaliło. To był jej argument i zerwała - z dnia na dzień - bo nie potrafi kochać, ona chyba pójdzie do zakonu - bla bla.

Potem - sam się domyśląjąc i dostając również inne komunikaty (zarywała później do mojego kumpla - kopnęła go po paru spotkaniach, obrzydliwie mnie obgadując - oczywiście, kumpel wszystko mi powtórzył a nasza relacja zacieśniła się - jak to w okopach - wspólny wróg po drugiej stronie) stwierdziła, że we mnie widziała swojego ojca.

Ja to potraktowałem jako jej demony przeszłości, z których nie potrafi się uwolnić i wsysa się w facetów. Ma kompleks i chyba mści się na nas. 5 lat się do niej nie odezwałem,a ona jak słyszy, że mam do przyjść gdzieś, gdzie jest ona - to ucieka. 

Mosze - muszę zmieniać avatar? Sam mam pochodzenie żydowskie i patrzę na pewne sprawy z dystansem. 

Big Q - tak był alkusem. Rodzinka rozwiedzionych katoli, z "wyższych" sfer. 

Bojkot - robię to od jakiegoś czasu, tylko nie znałem tej nazwy. Częstokroć afirmowałem sobie, że kogoś leje albo ona chce wracać a ja ją odtrącam ale to zbędne i chyba wytraca ze mnie wszelkie pozytywy. Staram sobie "wmawiać" szczęście i posiadanie dobrej kobiety.

Tomko - miło mi, lubię jak ludzie się śmieją, lubię ich rozbawiać. 

 

BTW. Jak patrzę na niektóre małżeństwa, które mają po 40-50 lat - jak oni to robią? Znam ludzi, którzy tyle żyją ze sobą i naprawdę się kochają. Coś chyba jest nie tak z naszym, młodym pokoleniem.  

 

 

Edytowane 25 Października 2017 przez Berni

[Yahu]

39 minut temu, Berni napisał:

[...] BTW. Jak patrzę na niektóre małżeństwa, które mają po 40-50 lat - jak oni to robią? Znam ludzi, którzy tyle żyją ze sobą i naprawdę się kochają. Coś chyba jest nie tak z naszym, młodym pokoleniem.  

 

 

Ja myślę, że spora część par jest ze sobą przez zasiedzenie. Baba już wie, że nikt na nią nie zwróci uwagi, bo zaraz po złapaniu świstka małżeństwa utuczyła się jak prosiątko, a chłopu też się nie chce ruszać. "Stara" z nudów czasami posprząta, coś tam ugotuje, popieprzy swoje farmazony. On za to przyjdzie z roboty, włoży papucie, wyjmie z lodówki zimniutkiego VIPa, włączy w TV swoje pierdoły i jakoś życie leci ;).

Edytowane 25 Października 2017 przez Yahu

[Big Q]

Kurde. 5 lat trwania w chujni emocjonalnej i swoistej zależności od tej dziewczyny to trochę długo. 

Z pokoleniem jest w miarę ok, po prostu 5 lat temu wyłowiło Cię z tłumu dorosłe dziecko alkoholika (DDA). I to nie był przypadek, że akurat na Ciebie padło. Co z resztą widać po tym jak siebie opisujesz i jak się biczujesz. 

 

Warto by pójść do psychologa, takiego ogarniającego zaburzenia osobowości. Ten krótki związek prawdopodobnie zwielokrotnił chujostwa, które w Tobie siedzą (w każdym siedzą) i jeszcze zasiał nowe, które już Twoje nie są. W relacji z osobą zaburzoną nie trzeba wiele czasu, by stracić kompletnie siebie samego i chęć do życia. Przerabiałem niedawno. W wieku 35 lat, hej.

 

Wielu tutaj (jeśli nie większość) to chopy nieświadome tego, że tkwią/tkwili w związku z osoba zaburzoną. DDA, DDD, borderline, narcyzm itd. Do wyboru, do koloru. I dorabiają sobie teorię o zmienianiu się w alfa i inne eksperymenty. To działa na normalne kobiety. A tu nie ma mocnych. Można se być alfa, beta,gamma, zeta, ale jeśli się ma wrażliwość uczuciową choć trochę większą od wrażliwości meduzy, to jest duże ryzyko, że prędzej czy później wewnętrzne granice, pewność siebie itd. zaczną erodować.

 

Jest też możliwe, że z nią wszystko ok i zwyczajnie się rozmyśliła. Ale stary... 5 lat tkwić i nie móc się pogodzić? Toż nawet ja, chorąży białorycerstwa, naczelny samic zeta najdłużej rok odchorowywałem wielką miłość.

 

 

Edytowane 25 Października 2017 przez Big Q

[Tornado]

@Berni rozkładam na czynniki:

"Powiedziała mi, że byłem za dobry,a ona nie potrafi tego odwzajemnić - coś się wypaliło"

Nadskakiwałeś/zamulałeś/inwestowałeś/rozładowywałeś bliskość/słabłeś.

Inicjowałeś zamiast niej/po prostu zacząłeś być nudny i przewidywalny/poświęcałeś się ona nie  musiała/macanki cacanki a do seksu nie jej nie kierowałeś/sumarycznie stawałeś się w jej widzeniu coraz mniej pociągający -nie wiem co do ciebie czuje.

O dem nie  gdzieś napisałeś, że byłeś outsaiderem, zamień to na byciem "szpiegiem"i rozwijaj wszystko co jest z tym potrzebne a twoja męskość będzie rosła geometrycznie.Np:(sztuki walki, wiedza fizyczna/chemiczna/biologiczna,kasa/wygląd itp). Mam nadzieje , że zkumasz mechanizm przemiany. 

[Berni]

Dzięki za pomoc.

Fakt, te 5 lat - to już się wytłumiło.

Big Q, Po prostu, nomen omen, musiałem/muszę jej ciągłą obecność znosić - przez to, może coś tam tkwi. 

Przez to wiem, jak już nie podchodzić do kobiet i czas na coś innego. 

Kumple też mi doradzali - więcej zaangażowania, rozruchu w swoim życiu. 

Te studia nauczyły mnie jak postępować z ludźmi. To było moje "pierwsze" wyjście w jakichś inny świat, z inną twarzą. Zajmuje się też hobbystycznie odtwórstwem historycznym, tam mam również spoko ekipę ale to co innego - grono popierdoleńców :-).

Lubię żartować, czasami udaje mi się zdominować towarzystwo. 

Nie ma źle, a Wasze słowa mnie niewątpliwie podbudowały. 

Może postaram się znaleźć sobie jakiś "cel" i zagrać. Tylko gdzie i jak? Jak słyszę, że jesteśmy (kobiety) wszędzie to mnie nosi.

Znam pary, które są przewidywalne a kobieta cały czas jest z gościem ale on kapcanieje i wchodzi w pewnego rodzaju manie.

Dla mnie jest to straszne. Szkoda mi ich. Złapali kobietę za pięty i nie puszczają - "bo będę samotny", "ile można czekać?".

Czasami mi też, podobne myśli do głowy przychodzą ale staram się z nich wszystko wywalać pt. "nic na siłę", "na wszystko przyjdzie czas", "zacznij się ogarniać a samo dojdzie".

Czaję, Tornado, małymi krokami robię to od jakiegoś czasu. Teraz przyszły mnie rozkminy w związku z wieloma różnego rodzaju przykrymi wydarzeniami w moim życiu. Robię prawo jazdy, walę do końca, teraz będę z kumplami remontował mieszkanie do którego za jakiś czas się wyprowadzę - wysiłek fizyczny wybije mi to z głowy? A co do Twojego psotu, masz rację, tak było, zacząłem ją też pieścić. 

Po prostu chce się uwolnić od przeszłości, od czasu do czasu dudniącej w mojej głowie.

Nie chcę, żeby wpływała na teraźniejszość - jakiegoś gówno z uderzeniem mnie w przedszkolu czy odrzucaniem w liceum.

Tego już nie ma ale jest w mym chorym łbie.

Im wcześniej się odkuję, tym lepiej - będę miał szczęśliwsze i zdrowsze życie - stąd zapytania do Was, Stulejarze, Ruchacze czy Rycerzyki - Samce. 

Brzmi to może, jak problem smarkacza ale każdy w jakimś okresu życia ma swoje.

5 latek płacze nad brakiem klocków, 15 latka zgnoili w szkole, a 23 latek jak macie na załączonym obrazku. 

 

Edytowane 25 Października 2017 przez Berni

[Big Q]

Co rekujesz?