Prus napisał też świetnego ''Faraona'', ładnie pokazał manipulacje duchownych.

Faraon to cała paleta konfliktów: zastane vs nowe, młodość vs starość, ukształtowany ład i porządek - nawet jeśli mało sprawiedliwy vs reformatorska niepewność jutrzejszego dnia

Dobra książka, równie dobry film Kawalerowicza.

Podobny problem (problemy) jak Prus w "Lalce" porusza Jack London w książce "Martin Eden". To lektura z rodzaju tych, które można zabrać na bezludną wyspę. Od co najmniej piętnastu lat sięgam po nią przynajmniej raz w roku i ciągle nie mam dosyć. Od początku utożsamiałam się z tytuowym bohaterem i chyba ta książka ukształtowała trochę mój sposób myślenia :-)

MiJa,

Przeczytam.

S.

Dnia 23.10.2015 at 15:36, AdrianoPeruggio napisał:

Prus napisał też świetnego ''Faraona'', ładnie pokazał manipulacje duchownych.

Pokładałam w tej książce duże nadzieje, a w efekcie nie przeczytałam nawet połowy. Główny bohater doprowadzał mnie do szału. Rozkręcił się potem? Wokulski wszystko osiągnął swoją ciężką pracą, był inteligentny, obrotny, a ten chłopiec... Niewykluczone, że zrobię kiedyś jeszcze jedno podejście.

I coś, co każdy powinien wbić sobie do głowy. Pierwsza część bardziej do kobiet, druga do mężczyzn. Słowa prezesowej Zasławskiej ofc.

"– Głupiutkie są te panny – zaczęła po chwili prezesowa. – Im się zdaje, że jak złapie która bogatego męża, a poza nim przystojnego kochanka, to już wypełni sobie życie... Głupiutkie. Ani wiedzą, że wnet sprzykrzy się stary mąż i pusty kochanek i że prędzej czy później każda zechce poznać prawdziwego człowieka. A jeżeli się taki trafi, na jej nieszczęście, co ona mu da?... Czy wdzięki, które sprzedała, czy serce zaszargane z takimi oto Starskimi?...
I pomyśleć, że prawie każda z nich* musi przejść podobną szkołę, zanim pozna ludzi. Przedtem, choćby się jej trafiał najszlachetniejszy, nie oceni go. Wybierze starego bogacza albo śmiałego hultaja, w ich towarzystwie zmarnuje życie, a dopiero kiedyś chce się odrodzić... Zwykle za późno i na próżno!...
Co mnie jednak dziwi najmocniej – prawiła – to okoliczność, że na podobnych lalkach nie poznają się mężczyźni. Dla żadnej kobiety, począwszy od Wąsowskiej, kończąc na mojej pokojówce, nie jest to sekret, że w Ewelinie nie zbudził się jeszcze ani rozum, ani serce; wszystko w niej śpi... A tymczasem baron widzi w niej bóstwo i durzy się, biedak, że ona go kocha! "

*chyba, że uważnie przeczytała "Lalkę"

Właściwie to jest jeden z najważniejszych cytatów, a przede wszystkim tłumaczy tytuł. Albo raczej: podaje pierwszą opcję wytłumaczenia. Druga jest wtedy, gdy Rzecki bawi się lalkami z wystawy (dawno temu czytałam książkę, więc jeśli coś przekręciłam, to proszę mnie poprawić) - jesteśmy marionetkami, on ustawia je, jak mu się podoba ("Świat jest teatrem, aktorami ludzie... - Szekspir)

Ciekaw też jest zestawienie trzech pokoleń: Rzeckiego, Wokulskiego i Ochockiego - trzy różne spojrzenia na życie.

"Lalka" to wg mnie genialna powieść z niespotykanym wachlarzem interpretacji i wątków.

Dnia 27.10.2015 at 23:07, MiJa napisał:

Podobny problem (problemy) jak Prus w "Lalce" porusza Jack London w książce "Martin Eden". To lektura z rodzaju tych, które można zabrać na bezludną wyspę. Od co najmniej piętnastu lat sięgam po nią przynajmniej raz w roku i ciągle nie mam dosyć. Od początku utożsamiałam się z tytuowym bohaterem i chyba ta książka ukształtowała trochę mój sposób myślenia :-)

Też bardzo lubię Londona praktycznie całość do mnie trafia, dziwny jest fakt, że gość był mocno lewoskrętny politycznie.

Trzeba przyznać, że Martin z Wokulskim maja dużo wspólnego, z tego co pamiętam kilka motywów jest z życia autora.

Książka jest mega powiną być wyryta na kamiennych  tablicach !

Sens jestem kotem  

Moja ulubiona lektura