Poezja sprawia, że czuję się lepiej, strach odchodzi, doczesne zmartwienia stają się bez znaczenia a liczy się jedynie piękno chwili.

Czyli popadasz w melancholię i zamykasz się w krypcie. Jest to jakaś metoda, jeśli weźmiemy pod uwagę, że z punktu widzenia jednostki, to wszystko nie ma najmniejszego sensu. Ja wybieram inną drogę, rozpoznanie walką.

Jeżeli już, to owijam się w kokon. Może potem będę motylem. Taka chwilowa wena. Swego rodzaju eksperyment z pytaniem: czy spisanie słów, płynących potokiem z serca zmieni to chwilowe uczucie?

Odpowiadam: tak:)

Czy na długo? Nie wiem:)

Jesteś tylko człowiekiem?

Tylko? Może aż?

Przemyśl może dobrze, to trzymasz w swych rękach,

trzymasz, choć czasem wypadasz na życia zakrętach,

posiadasz przecież władzę decydowania!

Co przed oddechem pełną piersią Cię wzbrania?

Dlaczego słuchasz podszeptów demona?

Gdy postawisz na swoim, za twym uchem skona.

Boisz się przemijania?

Przecież taki los spotyka nie tylko człowieka,

w czasie suszy wysycha nawet rwąca rzeka.

Zapełniaj czas pomiędzy, by nie odejść ukradkiem,

może kiedyś zostaniesz ojcem, może dziadkiem.

Ktoś będzie pamiętał, wspominał twe imię,

Choć puchem się czujesz, dzięki temu nie miniesz.

Ktoś Cię przecież nazywa swoim przyjacielem.

Mało to? Nie wiem, dla mnie myślę, że wiele...

                            Autor: Rym z Częstochowy:x