No właśnie. To silne pragnienie poczucia pożądania, namiętności stało się moim nieszczęściem. Nie ma dnia żebym o tym nie myślała. Po prostu bardzo tęsknię za czymś czego doświadczyłam, poczułam na całym ciele i w sobie. Ja na prawdę tęsknię. Dlaczego tego nie ma z mężczyzną z którym jestem? Związek bez namiętności to nie związek. Nawet nie wiem czy kiedykolwiek to było między nami. Może...jego namiętność do mnie była, ale moja do niego? Nie przypominam sobie. On jest dla mnie jak brat i bardzo mi smutno że tak jest. Brat- nie przyjaciel. Nie przyjaciel, bo nie pozwala mi się przy sobie odpalić, nie mogę być sobą, on nie akceptuje moich...jak by to powiedzieć...wariactw? Najlepiej żebym siedziała i nic nie mówiła. Nie powiem, bo dobry z niego człowiek, wrażliwy, uczciwy, miły. Chulnie owszem czasem na mnie, bo co jak co, ale sprowokować to potrafię go po mistrzowsku! ?

No ale dobra, walić to. Namiętność....coś pięknego. Cieszę się, że mogłam tego doświadczyć. Jezu...na samą myśl, ja to przeżywam. Chyba stało się też to moją obsesją. Mówi się że są trzy miłości i ta trzecia to jest właśnie ta prawdziwa. Więc jest nadzieja dla mnie, bo jestem na etapie drugiej?

Leci teraz reklama w tv Liptona i kobitka mówił, że 80% Polaków nie mówi tego co czuje. 

Nie palę już 10 dzień.

Związek to biznes, ale o tym innym razem.