spóźnony

Słyszałem jednak, że terapia prywatna jest skuteczniejsza i szybciej przyniesie ewentualne pozytywne zmiany, a to z tej przyczyny, bo w tym przypadku można dostosować częstotliwość spotkań z terapeutą do własnych potrzeb (zwykle chyba 2 razy w tygodniu). Ta na NFZ odbywała się tylko jeden raz w tygodniu, a w poza tym było tam dużo ludzi, więc na każdym spotkaniu mogły zabrać głos i pracować nad swym problemem jedynie może 2 lub 3 osoby. Ta pierwsza opcja jest jednak kosztowna ( 150-200 zł za godzinne spotkanie-chyba tak kształtują się ceny). W związku z powyższym naszła mnie taka myśl: czy nie lepiej te pieniądze wydać na divy, ja właśnie potrzebuję takich terapeutek. Tym bardziej, że terapia wcale nie musi przynieść oczekiwanych zmian. W przypadku inwestowania w prostytutki miałbym już doświadczenia w sferze, która mnie interesuje, a to może przełożyłoby się na wzrost pewności siebie w ogóle w kontaktach z kobietami. Na obie opcje: terapia i prostytutki nie będzie mnie stać. No chyba, że jednak podjąłbym jednak terapię w ramach państwowej służby zdrowia, rozpoczynając jednocześnie doświadczenia z divami. Zazdroszczę osobom z moimi problemami mieszkającym w niektórych państwach Europy Zachodniej, bo czytałem, że tam są specjalne terapeutki seksualne (nie prostytutki), które udzielają nawet praktycznych instruktaży. Ja chyba jestem nienormalny, bo podnieciłem się trochę, kiedy czytałem jak moja nowa znajoma z czata (ta od spacerów na łonie natury) raczy mnie opisami roślin. Chyba mnie powoli, choć może nieświadomie, urabia. Dawniej miałem towarzyszy mojego włóczęgostwa, ale nachodziła mnie myśl, że fajnie byłoby mieć też towarzyszkę i wyobrażałem sobie, jakby to mogło wyglądać. Wszak przecież z kolegami nie da się robić tych przyjemnych rzeczy, które może zapewnić kobieta. Myślałem już o tym, by dołączyć do jakiejś grupy skupionej wokół określonych zainteresowań. Nie wiem, czy PTTK byłoby dobrym rozwiązaniem, bo jeśli już zdecydowałbym się na taki krok, to tylko w stronę grupy, gdzie jest dużo kobiet. Jestem aktywny tutaj na forum, a to już dużo jak na moje możliwości. Cieszy mnie w dodatku fakt, że moje wpisy budzą zainteresowanie innych użytkowników. Czuję się przez to mniej samotny i chyba nieco bardziej pewny siebie. W pierwszej kolejności jednak muszę zająć się znalezieniem zatrudnienia. Jest to dla mnie trudne, bo zwykle słabo funkcjonuję w środowisku pracy, a często, nawet gdy już ją zdobędę, to nie potrafię jej utrzymać. Wczoraj pojechałem do innego miasta załatwić jakąś sprawę i zaskoczył mnie nieco lęk społeczny, zwłaszcza na widok wysokiej kobiety spotkanej w urzędzie. Jednak i tak byłem odważniejszy niż dawniej. Muszę zbadać, czego ja tak naprawdę się boję i popracować nad tym. Ten wyjazd to dla mnie coś wyjątkowego, bo swoje osiedle opuszczam najczęściej tylko udając się w stronę pól i lasów, a jeśli idę do miasta, to zwykle wcześnie rano, kiedy jest w miarę pusto na ulicach, ale nie dlatego, że mój lęk mnie tak blokuje (nie jest on dziś tak mocny), lecz z powodu dziwnego bólu niefizycznego, który mnie nawiedza na myśl o wyjściu do owego miasta. Ten wyjazd uświadomił mi, jaka przepaść dzieli mnie od innych, zwłaszcza od tych, którzy mają łatwość w nawiązywaniu relacji damsko-męskich.

Włóczę się po polach i lasach. Kiedyś też wyjeżdżałem w góry, gdy miałem jeszcze towarzyszy wędrówek.

No ja właśnie jestem takim niewysokim i bardzo szczupłym mężczyzną (niecałe 60 kg) i jeszcze nie uprawiałem seksu, więc teorie braci znajdują potwierdzenie w mojej praktyce, a raczej w jej braku.

A tak uczestniczyłem kiedyś w terapii grupowej. Cierpię na zaburzenia osobowości (osobowość schizoidalna), co manifestuje się trudnościami w nawiązywaniu i podtrzymywaniu znajomości z innymi ludźmi. Mój problem jest wiec głębszy i brak umiejętności postępowania z kobietami wynika tak naprawdę z bardziej ogólnej nieporadności w kontaktach interpersonalnych niezależnie z jaką płcią mam do czynienia. Poza tym mam jeszcze nerwicę natręctw napędzaną rozbuchanym do nieprawdopodobnych rozmiarów poczuciem winy (na zewnątrz objawia się myciem rąk i nie tylko, sprawdzaniem różnych rzeczy). Jestem śmiertelnie znużony tymi dolegliwościami, w środku dnia zwala mnie zmęczenie, morzy sen, choć wcale nie robię tak wiele. To intensywność życia emocjonalnego, niestety w negatywnym sensie, tak wysysa siły witalne. Nawiedzały mnie już takie myśli, że fajnie byłoby już się zestarzeć i umrzeć. Aż pewnego dnia, nie od razu ale na drodze ewolucji, pojawiła się we mnie myśl, pragnienie, które tak naprawdę zawsze mi towarzyszyło, ale nie do końca było uświadomione: KOBIETA. Pod wpływem tego impulsu objawy neurotyczne nieco osłabły i pojawiła się silna motywacja do tego, by całkiem się ich pozbyć. Muszę to zrobić, bo wszystkie te zaburzenia bardzo mi utrudniają poznanie kogokolwiek. Będąc w ich mocy jestem nieatrakcyjny dla pań, a ja już wiem, że chcę je zdobywać, sypiać z nimi, uprawiać seks. Jest to bardzo potężne pragnienie i zrealizuję je, niezależnie od tego, czy z braku innych możliwości będę musiał skorzystać z usług prostytutek., czy jednak uda mi się zaciągnąć do łóżka zwykłą kobietę. Tak wiem, że nauka wymaga doświadczeń w realnych sytuacjach. Ja jednak już nie jestem młody, w moim wieku to ja powinienem doradzać, a nie prosić o rady (mam 40 lat). Ja wcale nie jestem taki skłonny do wydawania pieniędzy, więc myślę, że ta cecha charakteru będzie mnie chroniła przed drapieżnością pań. Będę na nie wydawał tylko tyle ile to konieczne, czyli uprawiał ekonomiczny seks.

No ale jakieś Twoje atuty sprawiły, że kobieta ta wyszła za Ciebie, czyli nastąpiła wymiana dóbr i wartości między wami: Ty skoro nie płaciłeś pieniędzmi, to pewnie jesteś samcem alfa i to jej się pewnie podobało, tego pragnęła; ona zaś dała Ci jak mniemam swe ciało, urodziła Ci dzieci itd. Prostytutki nie trzeba zdobywać, bo ona chce tego co ja mam, czyli 200 zł za spotkanie. Podobnie rzecz by się miała ze zwykłymi kobietami, jeśli np. byłbym bardzo przystojny, miałbym osobowość alfa i jeszcze zasobny portfel, to wówczas też specjalnie nie musiałbym się bawić w ich zdobywanie, bo one same próbowałyby zbliżyć się do mnie, ponieważ miałbym to, czego one chcą. Myślę, że zdobywaniem kobiet muszą trudzić się mężczyźni o przeciętnych parametrach w wyżej wymienionych sferach, ponieważ takich mężczyzn jest dużo, niczym się oni nie wyróżniają na tle przeciętności. Kiedy ktoś stoi ponad tą przeciętnością, ma kobiety bez wysiłku, tak jak bez żadnego wysiłku, prócz tego związanego z umówieniem się i ewentualnym dotarciem na miejsce spotkania, można mieć divę- trzeba dysponować jedynie niewielką gotówką.

Uwierz mi, że rozwijam się. Jeszcze niedawno błagałem jedną kobietę na czacie, by ze mną rozmawiała, by mnie nie odrzucała. Miałem poczucie ogromnej straty, gdy przestała ze mną pisać. Pełne białorycerstwo. Dziś, zaledwie po upłynięciu dwóch, trzech miesięcy, taka sytuacja nie mogłaby mieć miejsca. Nie żebrzę już o uwagę pań na czacie. Jestem bardziej wyluzowany, bo jak mówią bracia "tego towaru jest pod dostatkiem". Pozostaje kwestia przeniesienia tej nowo wypracowanej postawy do świata realnego podrywu.

Ale jeśli dobrze zrozumiałem, to przecież kobiecie, która nie jest prostytutką też trzeba płacić, a pożądaną tutaj walutą są np. cechy osobowości (pewność siebie, charyzma, dominacja), albo też zapewnienie wygodnego życia w przypadku mężczyzny beta. Bez wyżej wymienionych atrybutów mężczyzna nie może liczyć na seks. Więc coś jej trzeba dać, by skłonna była udostępnić swe wdzięki. Przecież na forum ciągle mówi się, że panie nic nie robią za darmo. Z divą jest prościej, bo ona bez ceregieli i bez owijania w bawełnę żąda po prostu gotówki.

Zainteresowania przyrodą tej kobiety nie mają kontekstu ezoterycznego, jak sugerował jeden z braci, raczej bazują na wiedzy naukowej. Napisała mi maila, w którym wspomina o swych wyprawach do lasu, podczas których napotkała różne rośliny, których nazwy wymieniła zgodnie z biologiczną systematyką. W dniu wczorajszym poznałem na czacie jeszcze jedną panią w wieku 35-ciu lat. Początek rozmowy oscylował wokół wspomnień moich i jej wypraw turystycznych, ponieważ ona również lubi w ten sposób spędzać wolny czas. Okazało się, że bywaliśmy nawet w tych samych miejscach. Następnie zdradziła mi, że jest psychologiem i pracuje z dziećmi niepełnosprawnymi. Sama nie posiada potomstwa. W końcu poruszyła bardzo bolesny dla siebie temat: otóż cztery lata temu w wypadku samochodowym zginął jej mąż i rodzice. Została sama. Zauważyłem, że ta samotność bardzo jej ciąży. Kiedy kończyliśmy konwersację, wyraziła nadzieję, że to nie ostatnia nasza rozmowa. Ja wychodząc naprzeciw jej oczekiwaniom udostępniłem swój adres e-mail. Najbardziej jednak w tej historii zadziwiło mnie to, że zdradziła mi ona swój prawie kompletny adres domowy: znam miasto, ulicę i nr domu, więc gdybym chciał mógłbym łatwo ją odnaleźć. Mówiła, że jej blok mogę zobaczyć w internecie. Dlaczego aż tak bardzo się odsłoniła podczas pierwszej rozmowy? Czym wzbudziłem jej zaufanie? Takie to właśnie kobiety poznaję w sieci. Nie wiem, czy jest to mi potrzebne, bo ja chcę najzwyczajniej w świecie zaciągnąć jakąś niewiastę do łóżka, a nie mam pojęcia, czy któraś z tutaj wymienionych rokuje jakieś nadzieje w tej kwestii. Jednak łatwiej byłoby mi poderwać taką, która chodzi do lasu lub w góry, bo te klimaty są również i mi bliskie. Chyba czułbym się nieswojo np. na dyskotece, czy w kawiarni. Łatwiej byłoby mi chyba z taką niezbyt rozrywkową dziewczyną.

Ja na pewno zdobędę kobietę, jeśli nie zwykłą, to prostytutkę. To już postanowione. Na razie jednak zdobywam wiedzę teoretyczną, rozwijam się i zrzucam ostatnie pokłady białorycerstwa. Chcę jeszcze zapytać, o co chodzi z tym seksem analnym? Czy jest to rarytas zarezerwowany na jakieś specjalne okazje? Mam takie wrażenie, przeglądając wpisy na forum, że to jakby coś specjalnego, co kobieta może dać mężczyźnie jedynie w jakichś wyjątkowych okolicznościach. Nawet Marek wspominał w jednej ze swoich audycji, że jeśli żona nie udostępnia mężowi swego odbytu, to znaczy, iż dzieje się coś niedobrego.

No właśnie mi też tego potrzeba. Doskonałe rozwiązanie. To już w takiej cenie można mieć piękną kobietę? Ja myślałem, że w tym przedziale cenowym to znajdę co najwyżej przeciętnej urody niewiasty, a te trochę ładniejsze to żądają 200 zł. Czy miałeś doświadczenia z droższymi divami, takimi, których cennik oscyluje w granicach 300-600 zł za godzinne spotkanie? Bardzo ciekawi mnie, jakie to są kobiety, dlaczego tak wysoko cenią swe usługi, jakiej klasy jest ich uroda, czy są to jakieś modelki? Pytałem już o to w jakimś innym wątku, ale jednoznacznej odpowiedzi nie otrzymałem. Czy ktoś miał do czynienia z divami z tak wysokiej półki? Ja, chociaż nie miałem jeszcze żadnych intymnych kontaktów z kobietami, wcale nie jestem zniesmaczony tymi treściami. Wręcz przeciwnie, chciwie chłonę wiedzę z forum i żaden z opisywanych tutaj przypadków mnie nie bulwersuje. Kiedy w końcu zacznę realnie działać, będę już teoretycznie przygotowany.

Tak wiem o tym, ale może rzeczywiście jest Ona jakimś niezwykle rzadkim wyjątkiem wśród kobiet? Na razie będę się Jej przyglądał. Jeśli okaże się, że jest tak jak mówisz, to dam sobie chyba już spokój z tym pisaniem, nie tylko w tym przypadku, ale tak ogólnie. Mi właściwie to już nie chce się pisać z paniami, ja chcę w końcu zacząć działać w tej materii.

Mi udaje się zainteresować sobą niektóre kobiety na czacie, jednak przeważnie wtedy, gdy udaję kogoś innego, a mam pewien talent do bajkopisarstwa. Kłopot w tym, jak potem kontynuować taką znajomość w realnych sytuacjach, gdzie cała mistyfikacja, stworzona przeze mnie w trakcie pisania, nie wytrzyma konfrontacji z rzeczywistością. Przecież kobieta w czasie ewentualnego spotkania od razu zauważy moją nieśmiałość, nieporadność towarzyską i brak pewności siebie. Poczuje się oszukana widząc, że mój obraz, jaki sobie stworzyła w umyśle na podstawie tego , co jej mówiłem, jest nieprawdziwy. Jakie kobiety Ty zdobywasz? Jakiej klasy jest ich uroda?

Taką, która ma nietypowe zainteresowania dla kobiet. Jest samotniczką lubiącą spędzać czas na łonie natury. Wiele kobiet odczuwa strach na myśl o samotnych spacerach w lesie. Zauważyłem, że lubi rośliny, interesuje się botaniką. Nie jest to więc zwykła niewiasta. Z drugiej strony zdaję sobie sprawę z tego, że to Jej samotnictwo może być wynikiem jakichś problemów wewnętrznych, podobnie jak u mnie. Na razie będę wymieniał się z Nią myślami za pośrednictwem maila. Jeszcze nie wplotłem w naszą konwersację kontekstu erotycznego. Nie pisałem dotychczas z tego rodzaju kobietą. To dla mnie nowość.

Witajcie! Poznałem ostatnio na czacie kobietę w wieku 35-ciu lat, bezdzietną pannę. Mamy podobne zainteresowania związane z przyrodą. Ona chodzi na spacery do lasu i jest raczej samotniczką, podobnie jak ja. Bardzo mnie zaintrygowała. Mamy kontakt mailowy. Co myślicie o takiej kobiecie. Czy któryś z Was miał jakieś doświadczenia z podobną osobą?

miloscbeztabu.pl - czy to przykład, że hipergamia nie jest domeną wszystkich kobiet? Znaleźć można w sieci niejeden przypadek, kiedy to zdrowa fizycznie kobieta wiąże się z niepełnosprawnym mężczyzną i na odwrót. Jestem bardzo zdziwiony faktem, że kalekiemu mężczyźnie udaje się związać z kobietą, a mi, wolnemu od chorób somatycznych, nie. Czy kobiety, o których tutaj wspominam stanowią niezwykle rzadki wyjątek?