mazak

To raczej nie depresja - myślę, że może być to połączenie przesilenia wiosennego z natłokiem różnych spraw i myśli. Ogólnie dziś czuje się trochę lepiej, pewnie to zasługa pogody, która mocno się poprawiła. Cały czas dużo czytam i chyba bardziej niż z psychologiem chciałbym porozmawiać z kimś takim http://kswojciech.blog.onet.pl/2011/11/02/smierc-nie-istnieje/ w tym wypadku jest to ksiądz, więc swoje poglądy ma w jakiś sposób związane z wiarą, ale myślę, że ma sporo ciekawych i dość uniwersalnych przemyśleń, które byłyby i dla mnie istotne. Ale psychologa też już mam na oku więc wybiorę się po świętach i pogadam. Czytając różne strony trafiłem na ciekawy tekst związany ze Stachurą http://www.logonia.org/content/view/547/2/

Taki jest mój plan na sobotę – wycieczka nad morze i trochę czasu na zgłębienie tego co siedzi we mnie. Jakieś rady/wskazówki?

Problem zdiagnozowałem juz na początku tematu. Sam jestem ciekaw jaką pomoc może zaoferować mi psycholog więc pewnie się wybiorę, ale, posiadając pewną wiedzę w temacie psychologii i psychologów, ciężki mi oczekiwać znaczących rezultatów.

Tak, spacery zdecydowanie pomagają, byłem na jednym zanim jeszcze przeczytałem Twoją odpowiedź. Osho 'katuję' od kilku dni, De Mello mam na tapecie, podobnie jak Tolle, czytam też dużo o OOBE, życiu po śmierci, mediach etc. Ale musze się chyba od tego trochę oderwać bo mam wrażenie, że zaczynam się zbytnio skupiać na tym temacie kosztem życia. Sama śmierć nie byłaby tak bolesna gdyby nie świadomość straty pewnych rzeczy. Myśle, że Marek ma doświadczenie i wiedzę, która bardziej mi się przyda niż ta, którą posiadają psycholodzy [przynajmniej ich większość]. Ale nie wykluczam wizyty u kogoś starszego, doświadczonego, kto może sam z siebie zaczął zagłębiać tematy egzystencjalne i potrafi wykorzystać swoją wiedzę i przemyślenia aby trochę pomóc osobom takim jak ja.

Dzięki Marku. Moim największym problemem jest właśnie przekucie strachu w działanie. Obecnie działa on raczej paraliżująco i demotywująco. Staram się go zaakceptować, ale zawsze, kiedy myślę, że już się udało powraca on z większą siłą. Może to efekt przesilenia wiosennego, kto wie. Masz może jakieś wskazówki, bazując na swoim doświadczeniu, co do lektur/filmów/podejść/filozofii/etc.?

Dzięki za zainteresowanie. Zapomniałem podać swojego wieku w pierwszym poście - mam 30 lat.

Cześć, Od jakiegoś czasu mam problem ze świadomością końca naszego istnienia. Nie jest to pierwszy raz, bo podobne myśli nachodzą mnie od kiedy byłem dzieckiem, ale zazwyczaj 'odpuszczały' po kilku godzinach, maksymalnie jednym dniu. Tym razem jest inaczej. Myśl ta nie daje mi spokoju już od kilkunastu dni. Cały czas czuję lekki ucisk w okolicach klatki [stan ciągłego poddenerwowania], a czasami miewam napady silnego lęku. Nie wiem co jest przyczyną takiego stanu, nic szczególnego nie wydarzyło się w moim życiu w ostatnich tygodniach. Stan ten jest bardzo uciążliwy i powoduje, że większość swojej energii i koncentracji skupiam na szukaniu odpowiedzi na pytania związane z sensem życia, śmiercią, świadomością etc. Swoją aktywność w pracy, i poza nią, ograniczyłem do minimum. Olalem swoje dodatkowe projekty, straciłem motywację i czuję lekki bezsens wszystkiego. Czytałem też artykuły Marka [w tym i ten o strachu przed śmiercią] jednak cały czas mam problem ze zrozumieniem i zaakceptowaniem stanu rzeczy o którym pisze. Może mógłbyś Marku udzielić paru wskazówek dotyczących tego jak Ty doszedłeś do stanu zrozumienia i pogodzenia się z tym jak jest? Najciężej pogodzić mi się z tym, że kiedyś utracę życie to które mam. Bardzo je lubię - mam swoje zajawki, fajną partnerkę, kochającą rodzinę, bliskich przyjaciół. Co prawda nie determinują oni całkowitego szczęścia mojego życia ale na pewno je wzbogacają i wnoszą dużo pozytywnej energii i doznań. Będę wdzięczny za wszelkie komentarze.