Skocz do zawartości

Stalmer

Użytkownik
  • Postów

    38
  • Dołączył

  • Ostatnia wizyta

  • Donations

    0.00 PLN 

Profile Information

  • Płeć
    Mężczyzna

Ostatnie wizyty

1973 wyświetleń profilu

Osiągnięcia Stalmer

Kot

Kot (1/23)

23

Reputacja

  1. Nie mogę wysłać wiadomości ani przez forum, ani przez formularz. Proszę o kontakt jeżeli to możliwe i przepraszam za tę formę.

  2. Stalmer

    Respect

    I’ve been thinking a lot about respect recently. We often hear that we should respect other people, cultures or ideas. As children we were taught to respect our parents, teachers and elders. But ever since I reached the age when I started making my own judgments I couldn’t quite grasp why is that the case. Why does everyone deserve my respect, even if I don’t know them so I can’t make a judgement about their character. To begin with, we should establish what “respect” actually is and is not. Two main uses for that word are: Respect as attitude. It could be simply described as considering someone your equal. This is essentially what people mean when they say you should respect everyone. I’d call it “passive” respect. Respect as admiration. Essentially holding someone in high regard. It is gained by proving one’s ability or showing virtue. This is an “active” form of respect. The first one is more difficult to put one’s finger on. In theory, it should be the default approach we take to other people and expect the same from them. Reality is quite different from that. Even the least judgemental of us still approach newly met people in various ways, depending on the first impression they made on us. Truth is, some people are born more charismatic, smarter or good looking than others. Characteristics like those can give a certain advantage, but no matter how intelligent or beautiful/handsome you are, people will not respect you if you don’t respect yourself. Attitude is shaped by the subconsciousness so this is the part we need to address. If you let others walk all over you, don’t expect them to treat you well. This can be seen even in small children as they learn what behavior is acceptable around one parent, but not around the other one. Homo Sapiens are social creatures and just like the rest of animals belonging to that category, human groups form certain hierarchies. That’s what makes the first impression so crucial. There are two scenarios to consider here: - A new group is forming and most (if not all) people involved don’t know each other. This is the prefered situation, as there’s no stable group dynamic set yet which makes becoming a respected member a lot simpler. The future leader of the group is usually noticeable fairly early on, as this position requires certain rare predispositions and in most cases there aren’t many people suitable for it. If there’s more than one the group might split or the process of choosing a leader might get prolonged as they rivalize for the position. Not everyone can be a leader, though. In the meantime, first relationships are forming between different members as they get to know each other, carefully checking ground to establish the hierarchy in which everyone will be operating from there on. It can take different shapes and sizes - from teasing one another, through a casual conversation to even outright abuse. This is where self-respect comes into play. A person with none automatically places themselves at the very bottom of the hierarchy, from where it’s very difficult to go up. They want to avoid conflict at all cost by proving to others they’re not a threat or by simply isolating themselves from the rest. Similarly to the example with children, this shows the rest of the group that it is acceptable to mistreat or disrespect that person, since they simply allow it. Obviously bullies are going to abuse that a lot more than a decent person would, but everyone involved subsciously takes a mental note saying “this person will put up with anything”. However, if they put their foot to the ground, even in a playful yet firm manner, it still sends the signal that there are barriers not to be crossed. It is important to avoid becoming too agitated, as it may lead to actual conflict. - Second possible scenario is when a person is joining an already formed group, which has its own rules, power dynamics and hierarchy. In this case it’s a lot easier to land at the very bottom since one has no friends to defend them, no shared memories with other members and very limited knowledge of this particular group culture. In this position it’s virtually impossible to become the leader, at least for some time. What’s important is that since the group forming has already concluded, there’s high probability of someone already being on the bottom of the hierarchy. It’s usually not that difficult to notice which person that is, as they’re being ordered around and otherwise disregarded. In this scenario self-respect is more important than in any other. The aspiring member should not force themselves on others, because it might come off as desperate, lowering the chances of integrating into the structures on good terms. Same rules apply as in the first situation except here it can prove more difficult as one has to be careful not to offend the wrong people. Being sure of one’s own value gives off the impression that the person is not only a valuable addition to the group, but also a force to be reckoned with. Naturally, seasoned members are going to respect the new one a lot more if he joins because they wanted him in and not because he begged so much. There’s a distinction to be made between self-respect and being full of oneself or plainly hostile. Whereas passive respect is derived from knowing ones worth, it requires a degree of distance. A person full of themselves will not win over many people, hardly anyone likes being looked down upon. The art is in knowing when to give in or let something fly and when to show some backbone. One has to respect themself, but also other people. Respect as admiration is a lot easier to wrap one’s head around. This is the most common meaning, as we look up to people who are better than us in certain aspects, hoping that one day we could be like them. In most cases it’s a person who shows some extraordinary ability or a virtue we think of highly. In other words, it is earned and not given. This allows us to separate someone’s work from it’s creator. One can despise someone's character, wish all the worst upon them, but in the end must not ignore their achievements. This is where the adverb “as” comes into play. “I respect him as a scientist”. This phrasing is a perfect example how the two aforementioned types of respect are not tied together. What the person is saying is that despite having no attitude of respect towards that particular scientist, they still acknowledge his value in the field. Only the best of the best or under very specific conditions active respect can also guarantee passive one (an example of these conditions would be a conference or a group of people positively impacted by one's actions). Therefore usually it’s not enough to excel in one’s work or behavior because while that might earn one recognition with some, most people will not be aware of one's success. To sum up, I might have lied a bit in the beginning. The truth is that both passive and active respect is earned. The difference is their source. We give passive respect to ourselves and other people follow. No one spends their time deciding their attitude towards individual people, especially that this decision would be pointless as we cannot change the underlying feelings we have. With admiration it’s hardly ever about personality or arbitrary characteristics, it is a result of hard work, dedication and ability. As for giving people our respect? Obviously we should strive towards treating all people respectfully, but perhaps instead of saying catchphrases like this one we should just try to be a little more understanding. After all not everyone can handle social situations the same. Nevertheless, in the end it’s down to their own self esteem. The real respect is the active one, though. The one reserved only for the people we deem worthy of it, be it because of excellence, virtue or anything else.
  3. Trochę tak to odebrałem, bo to jest to co ja bym miał na myśli. Tu się zgodzę, ale czy nie jest tak, że do pocałunku trzeba dojść właśnie w ten sposób? Samo forsowanie dotyku zazwyczaj nie jest dla mnie większym problemem, dopiero przejście z niego do "jawnego". Kiedy byś polecił spróbować to zrobić? Oczywiście nie chodzi mi o konkretną minutę, ale bardziej sytuację. Siedząc gdzieś czy idąc? W trakcie rozmowy czy raczej ciszy? W przeszłości mi to jakoś losowo wychodziło, bo zachodziła taka potrzeba i po prostu już zostawało, ale nie lubię się zdawać na czynnik losowy. Myślisz, że warto postawić sprawę jasno? Tj powiedzieć jej wprost, że dalej mi się podoba i zapytać czy też jest zaintersowana? Brzmi w sumie jak najprostsza opcja na ominięcie tych wszystkich podchodów, ale też jest pewnie szansa, że się speszy i do końca spotkania będzie niezręcznie. Te pare lat temu jak się widywaliśmy to mi mówiła, że tak, ale od tego czasu mogło się sporo zmienić, a w odczytywanie sygnałów bardziej subtelnych niż "tak, podobasz mi się" jestem beznadziejny. ?
  4. Eh, to jest chyba właśnie mój największy problem. Za dużo myślę nad wszystkim, bo czuję potrzebę planowania i kalkulowania, nie umiem działać spontanicznie. Nie mniej jednak postaram się, dzięki.
  5. Że standardowa to wiem, też wydaje mi się, że pierwsza ma więcej sensu, ale kompletnie nie mam pomysłu jak się do tego zabrać żeby to zrobić z wyczuciem. Jaka tu jest wiodąca teoria? Żeby nie odpisywać za szybko, bo wychodzisz na desperata? Znam całkiem nieźle, ze 4 lata będzie, w bardzo różnych sytuacjach, także lepiej niż praktycznie wszystkie inne dziewczyny, z którymi się widuję. Głównie dlatego mi zależy, bo jakbym jej nie znał to bym nie miał nic do stracenia
  6. Jak sam zauważyłeś, chwalić się na razie nie bardzo jest czym. Nie wiem dosłownie jak wykonać pierwszy ruch albo chociaż wybadać jej zamiary. W tym mam prawie zerowe doświadczenie, bo w innych przypadkach przychodziło to dużo łatwiej, pewnie przez to, że to inna liga :v Jasne, rozumiem, dlatego też mówię, że to mocno sztampa. Chociaż różnica jest tutaj taka, że to nie była moja pierwsza miłość. Kontynuując metaforę z autem to tutaj nawet się nim szczególnie nie miałem możliwości przejechać, tylko widziałem w salonie i od tego czasu żałuję, że kupiłem inne ? Zupełnie serio nic istotnego, jakie problemy mogą mieć ludzie w liceum. De facto ja wtedy odjebałem dużo bardziej niż ona, ale trochę przez własną głupotę, a trochę przez bycie otoczonym dziewczynami chętnymi na jej miejsce (co jedna z nich zrobiła, tak jak pisałem) stwierdziłem, że żadna strata. Teraz już cała sprawa jest wyjaśniona, przyczyną była słaba komunikacja i przesadzona reakcja obu stron.
  7. Pare lat temu się widywaliśmy, nic oficjalnego tylko wspólne wyjścia, ale w klimacie innym niż przyjacielskie. Ja to zakończyłem po jakimś nieporozumieniu, byłem jakiś czas z inną dziewczyną, ale (ta z posta) utrzymywała ze mną kontakt, pytała co jakiś czas jak tam nam się układa, bo słyszała, że pewnie niedługo się rozstaniemy i czy bym nie chciał gdzieś wyskoczyć, takie tam. W międzyczasie trochę to wszystko przemyślałem i doszedłem do wniosku, że jednak popełniłem duży błąd i zakończyłem ten związek, w którym byłem. Potem się z tą koleżanką spotkałem ze dwa razy, bez fajerwerków, ale było spoko w sumie, a niedługo później się wyprowadziłem do innego miasta i zwyczajnie nie było okazji. Mieszkając tutaj spotykałem się z kilkoma różnymi dziewczynami, ale z żadną się nie czułem jak z tą. Ot, cliche mocno, ale co poradzę. Normalnie mam wywalone na relacje i to jest jedyny wyjątek od tego jaki mi się w życiu trafił więc trochę głupio byłoby to po kilku latach stracić. Nawet jeżeli nie to nie problem, bo ja też jestem tego winien :v Nie będę się zagłębiał w szczegóły, ale mam jakieś tam w miarę dobre przesłanki, bo na samo słowo też bym nie wierzył. Akurat 10 linijek tekstu to u mnie zupełna norma, ale masz rację. Dyndam i nic z tym nie zrobię dopóki sytuacja się jakoś nie rozjaśni. To średnio w moim wypadku, bo nie zależy mi na ruchaniu, więc partnerki (jeżeli w ogóle) to szukam właśnie głównie do rozmowy. Cała reszta to bonus
  8. Witam bracia, trochę głupio się czuję tworząc ten wątek, bo to strasznie szczeniacka sprawa, ale nic nie poradzę, że mam z tym problem także wolę zapytać bardziej doświadczonych. Jestem niedługo umówiony ze znajomą, z którą już kiedyś się spotykałem i mi dosyć na niej zależy. Nie widziałem się z nią ponad pół roku, pisaliśmy sporadycznie czasem z jej inicjatywy, a czasem z mojej - normalna znajomość. Pare dni temu stwierdziłem, że mogę spróbować coś tam zdziałać także zaproponowałem żebyśmy się spotkali jak będę w mieście. Zgodziła się, ustaliliśmy jak i gdzie - takie casualowe wyjście, ale z otwartą furtką, czyli coś konkretnego na mieście, a potem spacer i takie tam. Od czasu kiedy się umówiliśmy piszemy prawie cały czas, z wyjątkiem czasu na wykładach i snu. Bynajmniej nie dlatego, że ja ją prześladuję, tylko po prostu mamy masę tematów i nawet jak w jakimś momencie rozmowa się skończy to najpóźniej godzinę/dwie później wysyła mi coś innego i jakoś to idzie. Nie przeszkadza mi to, bo od kiedy nie jestem z związku to dosyć rzadko z kimkolwiek piszę, a nie mam jak się z nią spotkać przed weekendem więc to jest niezły substytut. Oprócz normalnych dyskusji (co już jest świetne w relacji z kobietą) dużo też jest mowy o przyszłych wyjściach, zabieraniu się nawzajem na imprezy itp. O to czy tu gdzie teraz mieszkam nie mam jakiejś dziewczyny też się pytała i coś tam w żartach narzekała, że nie ma się z kim całować (to, że z nikim w międzyczasie nie była to wiem, bo jej przyjaciółka jest dziewczyną mojego ziomka). Nie mniej jednak wcześniej nigdy tak nie było, więc zastanawiam się czy nadinterpretuję to jako jej zainteresowanie czy faktycznie można to traktować jako jakiś sygnał? I ważniejsze pytanie - zakładając, że chciałbym tą koleżeńską relację przekształcić w romantyczną, jak się właściwie do tego zabrać? Widzę się z nią za pare dni, jak to się rozgrywa żeby pokazać jej moje "zamiary"? Jakieś losowe łapanie za rękę albo obejmowanie wydaje mi się nienajlepszą opcją, ale innych pomysłów też nie mam. Warto dodać, że oboje jesteśmy dosyć słabo doświadczeni w kwestii relacji, stąd pewnie te podchody. Niezależnie od tego jak ten post brzmi, naprawdę nie mamy po 15 lat :v
  9. Stalmer

    Jakie jest najlepsze piwo?

    Ze zwykłych piw żadne nie ma podjazdu do czeskiej Holby. Najlepiej smakuje oczywiście z kija, ale i w butelkach jest bardzo dobre. Cena za 0.5l to 4-5 złotych, w barach 6-7zł, czyli całkiem dopuszczalnie, bo samo piwo jest znacznie lepsze od popularniejszych czechów. No i jest faktycznie robione w Czechach, jeżeli ktoś chce to może nawet wybrać się zwiedzić ich browar. Jeżeli chodzi o krafty to tutaj jest za dużo możliwości i za często się one zmieniają żeby wybrać jedno najlepsze. Warto spróbować kilku gatunków i browarów żeby znaleźć idealne pod siebie. Pinta to jest jeden z pewniaków, są najdłużej na rynku więc szansa, że się zawiedziemy jest minimalna. Fajną opcją są też multitapy, bo w niektórych można za darmo lub za symboliczną opłatę (rzędu 1zł) spróbować sobie wielu różnych piw bez konieczności wydawania kilku(nastu) złotych na coś co może okazać się niesmaczne.
  10. Stalmer

    Publiczny dziennnik snów

    Jako, że na forum istnieje ten dział, a ja lubię i częściowo interesuję się tematyką snów to trudno mi powstrzymać się przed utworzeniem takiego wątku. Swoje sny pamiętam dosyć często, jedne mają więcej sensu, a inne mniej. Co ciekawszymi lubię się dzielić, jeżeli ktoś ma jakieś pytania odnośnie tej części naszej świadomości to chętnie spróbuję pomóc. Planuję tutaj spisywać sny, które zapamiętam wystarczająco dobrze, a nie chcę spamować nowymi wątkami więc utworzenie jednego brzmi jak najlepsza opcja, was również zapraszam do dzielenia się swoimi (jeżeli nie uważacie, że zasługują na osobny temat, a chcecie żeby ktoś je przeczytał). Jestem przeciwnikiem dorabiania do snów jakiejś większej ideologii, nie wierzę w sny prorocze (chociaż kilka razy miałem sytuacje gdzie mogłoby się wydawać, że jednak istnieją), ale myślę, że marzenia senne potrafią nam pokazywać ukryte części naszej świadomości. Z naciskiem na potrafią, bo duża część z nich jest zwyczajnie bezsensowna. Bawię się też trochę w świadome sny. Swojego czasu dużo bardziej niż teraz, próbowałem różnych metod z różną skutecznością, aktualnie już nie staram się ich wymuszać, ale przez zebraną wtedy wiedzę stosunkowo często (powiedziałbym koło raz na miesiąc, a sny pamiętam mniej więcej raz na 3 dni) zdarza mi się taki typ snu mieć, ewentualnie coś co określam jako półświadome, przykład niżej. Jakie są korzyści z zapisywania snów? - Łatwiej nam zapamiętywać kolejne sny - Znacznie łatwiej wywołać świadome sny - - Można zauważyć motywy wielokrotnie pojawiające się w naszych snach (przydatne przy świadomym śnieniu i analizowaniu co podświadomość chce nam przekazać) - Możliwość przeczytania ich w przyszłości i wyciągnięcia wniosków - Ze snów często można czerpać pomysły, które można przenieść do realnego świata - Poprawia umiejętność spójnego przenoszenia myśli na słowa (coś z czym ja mam często problem) Przechodząc do wspomnienia z dzisiejszej nocy. Zdarza mi się stosować leki na sen. Kiedyś cierpiałem na jakiś stopień bezsenności, aktualnie znacznie mniej, ale nadal czasem je łyknę na przykład jeżeli potrzebuję iść spać znacznie wcześniej niż zwykle lub nie mogę zasnąć z innych powodów. Domyślną substancją stosowaną przeze mnie w tym celu jest hydroksyzyna - na część ludzi w ogóle nie działa, a część po niej śpi jak kamień. Ja na szczęście należę do tej drugiej grupy. Na szczęście, bo lek ten nie jest psychoaktywny (w odróżnieniu od wielu mocniejszych) więc bardzo trudno się od niego uzależnić, lekarze nie boją się go przepisywać, a cena jest śmiesznie niska przy stosowaniu doraźnym. Jednak jednym z efektów ubocznych są bardzo wyraźne i często bardziej abstrakcyjne sny. To jest jeden z nich, zapisany świeżo po przebudzeniu koło 1 w nocy więc może nie być najłatwiejszą lekturą, ale nie chciałem ryzykować utracenia go: Putin wchodzi na boisko do siatkówki w sali gimnastycznej jakiejś podstawówki. Jestem członkiem rosyjskiej armii/służb i jesteśmy tam, bo prezydent przyjechał ogłosić, że otwiera granicę gdzieś tam na południowym wschodzie (blisko tej szkoły) i można będzie wjeżdżać i wyjeżdżać jak kto chce bez żadnej kontroli. Oczywiście jest to kłamstwo. Służba graniczna w tym regionie dostaje komunikat, że mają strzelać bez rozkazu do ludzi próbujących nielegalnie przekroczyć granicę. To wszystko to elementy wielkiego planu zbierania olbrzymiej ilości ludzkich ciał, nie wiem po co, ale częścią było spalanie ich w celu produkcji prądu. W pewnym momencie na tym spotkaniu ktoś od Putina wręczył najlepszym uczniom tej szkoły mundury, w ramach nagrody za dobre wyniki. Okazało się, że ja i paru innych żołnierzy zapomnieliśmy naszych mundurów więc szybko ktoś nam podał nowe, które ubrałem na normalne ubrania. Na tym etapie Putin coś tam przemawia, uczniowie obok się przebierają klnąc pod nosem pół po rosyjsku, a pół po polsku, a ja zauważyłem, że to sen, ale z taką fabułą warto iść dalej. "Wymusiłem" możliwość zobaczenia miejsca przetwarzania tych zwłok i tak oto znalazłem się przed olbrzymimi metalowymi drzwiami w wielkim murze. Po ich otwarciu ukazał mi się wyjątkowo dziwny i odrażający widok, a w nozdrza uderzył zapach obrzydliwy do tego stopnia, że od razu je zamknąłem i musiałem przytrzymać usta żeby nie zwymiotować (faktycznie poczułem treść żołądkową w gardle i zrobiłem mentalną notatkę, bo pierwszy raz mi się coś takiego przydarzyło we śnie). Wziąłem kilka głębokich oddechów i w celu uspokojenia się przeniosłem się do zupełnie pustego pomieszczenia z wyjątkiem jednej kartki, na której coś tam pisałem myślami. W pewnym momencie schyliłem się żeby ją podnieść, ale wydała się znacznie cięższa niż powinna w tym rozmiarze, jakbym próbował podnieść całą kartkę, a widział tylko kawałek. Tutaj bardzo błędnie założyłem, że w takim razie już się obudziłem i leżę z zamkniętymi oczami próbując podnieść prawdziwą kartkę. Nic bardziej mylnego, bo dopiero chwilę później po otwarciu oczu obudziłem się naprawdę, żadnej kartki oczywiście nie było. Ten motyw z zamkniętymi oczami to coś co często czuję w świadomych snach - muszę je cały czas trzymać zamknięte, co odbiera z całego doświadczenia.
  11. Z tym się absolutnie zgadzam. Raz w życiu, jeszcze w gimnazjum, zdarzyło mi się orbitować wokół jednej dziewczyny i w momencie kiedy spostrzegłem jak to wygląda uciąłem znajomość (co oczywiście strasznie jej się nie podobało i zaczęła się znowu do mnie przystawiać). Stwierdziłem, że nigdy więcej się nie dam tak poniżyć i do teraz w tym trwam. Rozwijam swoje zainteresowania, poszerzam wiedzę, coś tam tworzę, a relacje z kobietami zostawiam na którymś tam planie i z każdą kolejną dochodzę do wniosku, że najbardziej mi odpowiada tak jak jest teraz. Wszyscy powtarzają, że żeby być pożądanym trzeba mieć silny charakter, ale z silnym charakterem idzie też większy szacunek do siebie. Tak też staram się robić. Co prawda o fizyce nie mam pojęcia, ale jak rozmawiam z kimś (niezależnie od płci i moich zamiarów) to właśnie o rzeczach, które nas oboje interesują. Zdarzało mi się, że jakiś czas po takiej dyskusji słyszałem od dziewczyny, że widziała po oczach jak bardzo jestem zaangażowany w tę rozmowę. Zresztą wydaje mi się, że dużo kobiet jest w stanie to zauważyć, dlatego często dają mężczyznom dokończyć tok myślowy nawet jeżeli nie rozumieją. Tego Tindera wspomniałem żeby zobrazować jaka jest dysproporcja w tym jak traktowani są mężczyźni, a jak kobiety. Inny przykład, pewnie wszystkim tu znany to, że kobiety uważają 80% mężczyzn za poniżej średniej. Nigdy się nie umówiłem z kimś z Tindera i nie zamierzam. Ściągnąłem go po rozstaniu żeby zobaczyć jak to wygląda, raz na jakiś czas wejdę głównie z nudów lub jak siedzę z kolegami i chcemy się pośmiać, bo kompletnie do mnie nie przemawia cały ten system. Dziewczyny, z którymi rozmawiam się spotykam to najczęściej poznane w szkole/na uczelni, na spotkaniach grup tematycznych czy takie, do których sam zagadam na ulicy i rozmowa jakoś się klei. To jest ten podstawowy odsiew jaki stosuję, bo zazwyczaj wystarczy z pół godziny rozmowy żeby ocenić czy chcę w to brnąć - w większości przypadków nie chcę. Raz mi się zdarzyła bardzo dziwna sytuacja gdzie zostałem zaproszony na kawę przez wyjątkowo inteligentną kobietę. Pokusiłbym się o stwierdzenie, że bardziej ode mnie. Widać było, że bardzo dobrze rozumie naturę mężczyzn, zadawała dużo trafnych i szczegółowych pytań, ale jednocześnie sama starała się o sobie powiedzieć jak najmniej. Takie podchody też mnie średnio interesują, chociaż zdecydowanie było to ciekawe doświadczenie. Właśnie przygodny seks to jest coś do czego też mnie nie ciągnie. Nie krytykuję tego, bo rozumiem, że wielu facetów jak ma chęć i możliwość to czemu mieliby nie skorzystać, ale ja osobiście bym nie chciał iść do łóżka z kimś, z kim nie jestem w związku od jakiegoś czasu. Jasne, jak patrzę na atrakcyjne kobiety to reakcja organizmu jest odpowiednia, ale mam jakąś blokadę psychiczną. Jakby podeszła do mnie na ulicy dziewczyna 10/10 i zaproponowała pójście do niej na seks to bym się nie zgodził. Co nawet mi samemu się wydaje trochę dziwne, bo gdzieś z tyłu głowy nadal mam ten imperatyw, że mężczyzna w moim wieku powinien być mocno nastawiony na takie rzeczy, ale zwyczajnie nie jestem. Trochę przez poprzednie doświadczenia, a trochę z mojej natury. Pod demiseksualizm albo coś podobnego to chyba nie podpada, bo czuję pociąg seksualny do nieznajomych dziewczyn, po prostu nie na tyle żeby chcieć się z nimi przespać. Naprawdę chciałbym kiedyś mieć rodzinę, potomstwo (zwłaszcza syna) i resztę tego, ale nic nie wskazuje na to żeby taki dzień miał nadajeść. Chociaż jestem młody i sporo życia przede mną, także nie tracę nadziei. Tak jak tu kiedyś pisałem, flirtować za to lubię, nawet z kobietami co do których większych zamiarów bym nie miał. Traktuję to jako swoistą grę psychologiczną, sprawdzanie na jak dużo mogę sobie pozwolić, a z kobiet często wtedy wychodzą różne ukryte fantacje i pragnienia, nawet jeżeli wcześniej twierdziły, że takowych nie mają. Podobne odczucia mam co do zdjęć. Myślę, że jest w tym jakiś element perwersji. Jeżeli ma już zrobione takie zdjęcia i tylko mi je wyśle to żadna przyjemność, dopiero kiedy są zrobione dla mnie mogę powiedzieć, że mnie faktycznie podniecają. Jeżeli chcesz to nazwać "kobiecą duszą" to droga wolna, zwyczajnie staram się mieć egalitarne podejście, nie daję kobiecie forów pod względem zdolności prowadzenia rozmów tylko dlatego, że mnie pociąga z wyglądu. Ja podobnie, z tym, że nie chcę wchodzić w związek "na jakiś czas", bo mam poczucie, że to tylko strata tego czasu. Dlatego praktycznie w żadne związki nie wchodzę, bo na tymczasowe mi szkoda energii i pieniędzy, a odpowiedniej osoby do długofalowego jeszcze nie spotkałem Edit: Przepraszam za paskudne formatowanie cytatów, nie wiem co poszło nie tak
  12. Może spróbuj na jakimś szczecińskim spotted albo czymś tego typu? Chyba trochę większa szansa powodzenia niż tutaj
  13. @Yolo Z tymi rozmowami to racja, ale mimo, że się już częściowo przyzwyczaiłem to nadal jest to irytujące. Ciężko w ciągu ostatnich 5 lat mojego życia znaleźć moment kiedy nie miałem takiego czasu. Nawet jak byłem w związku to często czułem, że to nie jest coś co mi odpowiada. Może połknąłem za dużo czarnych pigułek, ale wydaje mi się, że trafiłem na nie już przez wcześniejszą awersję do współczesnej dynamiki płci.
  14. Nie jestem pewien czy bardziej pasuje tutaj czy w luźnych rozmowach, także jak coś to proszę o przeniesienie. Jestem też przekonany, że to nie pierwszy (i nie ostatni) temat tego typu, ale mimo tego pozwolę sobie go utworzyć. Także Bracia może mi powiecie, jak to robicie, że dalej widzicie sens w spotykaniu się, a co ważniejsze we wchodzeniu w relacje z kobietami? Bo ja poważnie na tym etapie nie wiem. Może mam źle ułożone wartości, może to kwestia wieku czy cokolwiek innego. Jak tak patrzę to mi się zupełnie odechciewa. Już pomijając w ogóle fakt, że z większością nawet nie mam o czym rozmawiać, bynajmniej nie przez brak prób z mojej strony, tylko dlatego, że ja próbuję rozmawiać o rzeczach bardziej abstrakcyjnych, a one o swoich znajomych, serialach, które oglądały czy innych takich pierdołach. Nie sądzę też, że kobiety są głupsze albo cokolwiek takiego. Spędziłem trochę czasu myśląc nad tym i doszedłem do wniosku, że takich mężczyzn może być tyle samo (jeżeli nie więcej, patrząc po różnicy w rozkładzie IQ), ale kolegów dobieram sobie tylko na podstawie intelektu, a przy umawianiu się z dziewczyną dochodzi też oczywiście kryterium wyglądu. Problem w tym, że nawet ten mały procent kobiet odpowiadających mi pod względem wyglądu i intelektu nie wydaje mi się wart całego tego zachodu. Jakieś gównotesty, dawanie im uwagi, domyślanie się o co im chodzi i reszta tego, a na końcu nadal masz sporą szansę, że wybierze bolca B, bo oprócz mnie w kolejce są ich dziesiątki (setki jeżeli ma Tindera albo coś podobnego). Nawet nie wspomnę (a nie, jednak wspomnę) o tym Tinderze. Jakie to jest rakowisko to mnie przerasta. Zwłaszcza w Polsce, bo będąc za granicą i używając fake gps porównywałem sobie z wieloma krajami całego świata i gorzej niż u nas jest chyba tylko w USA. Sam nawet nie wiem po co to ściągnąłem, chyba głównie żeby zobaczyć jak to wszystko działa, ale tylko bardziej mnie to przekonało do rzucenia tego wszystkiego w cholerę. Jeżeli aktywnie używam Tindera to mam koło 3-4 matchy na dzień, czyli całkiem dopuszczalnie biorąc pod uwagę jak wygląda mój profil, ale nie jestem w stanie się zmusić do umówienia się z nimi, do większości nawet nie piszę, bo mi szkoda czasu i energii na pisanie po raz kolejny co tam na studiach albo jaki serial ostatnio oglądałem. Za to jeżeli ktoś jeszcze nie wie jak wygląda Tinder "z drugiej strony" to polecam sobie kiedyś założyć fake konto jako kobieta lub zobaczyć u ładniejszej koleżanki na telefonie i szybko się przekonacie dlaczego mam do tego tak negatywny stosunek. Jak już się umówię z jakąś dziewczyną (głównie dlatego, że mi proponuje, a ja nie mam nic lepszego do roboty) to albo potem tego żałuję, bo czuję, że to kompletna strata czasu, albo nie chce mi się robić żadnych kroków, bo w analizie SWOT nadal wynik wychodzi negatywny. Na brak uwagi nigdy nie narzekałem, ale nie potrafię do sprawy podejść poważnie, bo całość mnie odrzuca i z dnia na dzień to poczucie się tylko pogłębia. Czy MGTOW to jedyna droga dla mnie? A może warto dalej próbować i liczyć na "tą jedyną"? Pic rel, bo na pewnej grupie facebookowej poczytałem wątek o spotykaniu się codziennie z innym chłopakiem (albo i kilkoma) co tylko utwierdziło mnie to we wcześniejszych przemyśleniach.
  15. Pozostało pogratulować Wielkiej Brytanii odzyskania niepodległości i życzyć szczęścia na nowej, miejmy nadzieję lepszej, drodze. Dla mnie to wygląda jak ostatnia szansa na przywrócenie europejskiego Okna Overtona do miejsca gdzie było pare(naście) lat temu. Z tym, że jest to bardzo marna szansa. Nie mniej jednak jest to jedyne co mamy tu u nas, także gratulacje i bardzo proszę o kartę stałego pobytu na moment kiedy Armia Europejska stanie się rzeczywisotścią.
×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.