Znajdź zawartość

Zadanie z matematyki ze szkoły podstawowej: Cegła waży kg i pół cegły. Ile waży cegła? Kto zna odpowiedź? Czy tylko ja musiałam się nagłowić, żeby to rozwiązać ?

Nie mam tu na myśli oczywiście jakiejś ukrytej funkcji w stylu "wirtualnego uniwersytetu" Chodzi mi o to, że rozmawiając z kobietami na takich portalach można sie sporo dowiedzieć o ich naturze. Przydaje sie to zwłaszcza jak ktoś ma białorycerskie wzorce. Sam po sobie widze. I czasem jestem w szoku co one wypisują i jak reagują na moje jednoznaczne teksty. Co o tym myślicie?

Jakiś czas temu, słuchając J. Petersona, powiedział on mniej więcej coś takiego: że aszkenazyjscy Żydzi mają iloraz inteligencji ponad jedno odchylenie standardowe powyżej średniej (w domyśle 100). Jedno odchylenie standardowe (SD) to 115/116 w zależności od skali. Oznacza to, że osoba o IQ=115/116 jest inteligentniejsza od 86% populacji. Dużo, pomyślałem ale nie zastanawiałem się nad tym. Aż do pewnego dnia kiedy za sprawą jednego murzynka z Rogu Afryki zobaczyłem to: What is the average IQ in Israel? Avg. IQ: 95; World ranking: #12. Jak to się ma do 115-120 cytowanego przez Petersona? No więc zacząłem szperać. Znalazłem wzmiankę o badanie z Cambridge i nawet udało mi się to znaleźć ale nie ma tam słowa o aszkenazyjczykach. Czyli ślepy trop bądź zwykła ściema. Nihil novi. Znalazłem jeszcze jedno opracowanie, całkiem poetycko zatytułowane i równie poetycko napisane. Odwołuje się do kilku badań (ale ciężko je znaleźć bo stare są, nawet z 1959r.), czyli już delikatna rezerwa się mi włączyła. Poczytałem trochę i jest tam pełno dywagacji a żadnych konkretów. Żadnych konkretnych badań tylko spekulacje a jak się już coś trafi to dość "kreatywne" dobieranie podmiotów do badań (fizycy kontra robole). Zacząłem mieć coraz większe wątpliwości co do tej tezy i nie mogąc jej sprawdzić na podstawie prawdziwych badań statystycznych zrobiłem inaczej. Skoro wiem jaki jest iloraz inteligencji w Izraelu to mogę policzyć iloraz inteligencji izraelskiego Żyda: Korzystając z powszechnie dostępnych źródeł na temat demografii i prymitywnej metody całkowania można to policzyć następująco: Ii = (Ij*Pj + Ia*Pa + Io*Po)/Pi -> Iy=(Ii*Pi - Ia*Pa - Io*Po)/Py; {gdzie I=IQ, P=Populacja, indeksy oznaczają: i-izrael, y-żydów, a-arabów, o-innych} Group[3][64] Population Sym IQ ---------------------------------------------------------- Jews: 6556000 Iy 98.082 Non-Haredi 5522598 - Haredi 1033000 - Arabs 1837000 Ia 84 Other 400000 Io 95 ---------------------------------------------------------- Total 8793000 Ii 95 Czyli wyszłoby, że izraelscy Żydzi mają Ii=98[IQ] a nie 115. Dużo więcej niż ich wszyscy sąsiedzi (84-84) ale nie 115. Ale zaraz, zaraz, chodziło o aszkenazyjskich Żydów. Dobra to rozdzielmy Żydów na aszkenazyjskich (2,8 miliona) i sefardyjskich (umownie cała reszta, czyli 3,756 miliona). No więc zrobiłem mały eksperyment - jeśli aszkenazyjczycy mają Iz=115[IQ] to ile będą mieć Sefardyjczycy? Nic prostszego: Is = (Ii*Pi - Ia*Pa - Io*Po - IzPz)/Ps = 48.966 czyli 85 na granicy upośledzenia. No to zaczęło się robić interesująco. Wychodziłoby na to, że jeśli Aszkenazyjczycy mają IQ=115 to pozostali ich ziomkowie mają inteligencję na poziomie konkretnego upośledzenia umysłowego co jest oczywiści bzdurą, wystarczy pojechać do Izraela i zobaczyć że aż tak ciekawie tam nie jest. Poszedłem dalej tym tropem i sprawdziłem ile by wyszło IQ aszkenazyjczyków przy uczciwym założeniu, że IQ sefardyjczyków jest równe 95, czyli tyle co średnia dla całej populacji. Wyszło Iz=102,216, czyli świetnie, lepiej niż większość Europejczyków (wg tego samego źródła) ale wciąż bardzo daleko od 115. Bardzo daleko. Wniosek? Żydzi nie są najinteligentniejsza nacją/rasą na Ziemi. Nie są nawet najinteligentniejsi w Europie/Ameryce Północnej. Są co sprytniejsi od swoich bliskowschodnich kuzynów ale daleko im do bycia intelektualną elitą świata. Jeszcze jeden wniosek jaki mi się nasunął to to, że nawet najinteligentniejszym (a J. Petersona uważam za bardzo inteligentnego człowieka) zdarza się bezrefleksyjnie powtarzać pewne dogmaty, które są nieprawdziwe. Każdy z nas przyjmuje pewne tezy jako aksjomaty bez ich weryfikacji, gdy tymczasem są one tylko dogmatami, które ktoś kiedyś wypuścił w świat a teraz żyją one własnym życiem. Dlatego czasem trzeba się pochylić nad weryfikacją nawet najbardziej oczywistej prawdy jeśli tylko wyda nam się podejrzana i niezgodna z prawami przyrody.

Można przedstawiać naukowe dowody, można debatować x razy a lewica i tak swoje. Najbardziej wkurza tępe spojtzenie prezenterki, i jej śmiech typu chuj tam z dowodami i tak mam racje. Pokerface Pana Petersona na końcu - bezcenny. Pan Jordan B Peterson porusza też ten bardzo ważny temat, o którym często wspomonał nasz warchief @Marek Kotoński . Bardzo ogarnięty gościu, uzmysłowił mi jak bardzo ważne i niepozorne jest odchylenie ogólu choćby o 1% na końcach tabeli społecznej. Ogólnie filmy z nim są bardzo wartościowe, według mnie. Ps. Ciekawi mnie kto to jest, czy taki sam bojownik jak my? Jakby ktoś wiedział, niech napisze.

Zauważyłem jedną rzecz: chodzi o to, że lewicujące osoby/media/portale/fanpejdże mają wrogie podejście do tez i osób, które zmieniają nieco nasze podejście do tego świata. Mam tu na myśli różnorakie teorie spiskowe chociażby. Wiadomo, że jest ich całe spektrum, od idiotyzmów w stylu płaskiej Ziemi po całkiem poważne przemyślenia (chociażby zamach 9/11). Do tego dochodzą sprawy związane ze zdrowiem, które teraz są na topie. Np. szczepienia i alternatywne terapie. Nie twierdzę że J. Zięba jest alfa i omega, ale lewa strona odrzuca wszystko co mówi jak leci. To samo dotyczy całej wiedzy alternatywnej. Oficjalna nauka stała się jakimś bogiem... Zasadniczo łapiecie o co mi chodzi? Lewa strona (ze mnie żaden prawak jakby coś ) wierzy prawie we wszystko co oficjalne, tak jak dziecko rodzicom. Myślą że elity rządzą po to żeby było nam lepiej, czy co? "Racjonalni" do bólu. A świat nie jest taki prosty i racjonalny jakby się mogło wydawać niektórym... Z drugiej strony u wielu osób to pewnie mechanizm obronny - wolą nie komplikować sobie życia rozkminami czy coś jest "tak albo nie tak". Lecą schematem. Z resztą ten typ ludzi akurat jest po każdej stronie wachlarza.

Czy znacie jakąś stronę gdzie można online wyrobić jakiś certyfikat z angielskiego na poziomie B2/C1 lub certyfikat z angielskiego biznesowego online, może być płatny. Chodzi o to żeby był w miarę prestiżowy, żeby dołączyć do CV - jak chcę znaleźć prace w korporacji. Zawsze lepiej mieć jakiś papier niż nie i się wyróżnić na tle 100 kandydatów, ewentualnie inne języki od podstaw czy ktoś was próbował się uczyć samemu i jakie macie metody nauki, jakieś rady. Angielski znam dość dobrze mówiony, nie czytam po angielsku ( teraz zacząłem mam książkę z serii "44.pl" do nauki języków Robinson Crusoe), ale dużo oglądam YT po angielsku i nie mam z tym problemu - na studiach z B2 miałem 4.0, ale na pewno teraz jest dużo lepiej przynajmniej z rozumieniem mówionego.

Jak już wiemy są pewne odrealnione środowiska uznające płeć za konstrukt społeczny. Teraz poszli o krok dalej i zastanawiają się czy nauka też jest konstruktem społecznym.

Cześć Bracia Chciałbym zacząć trenować jakąś sztukę walki. Potrzebna do zwykłej samoobrony. Nigdy wcześniej nie uczęszczałem na żadne sztuki walki, więc byłbym nowicjuszem. Zależy mi, aby nauczyć się walczyć za pomocą rąk i nóg. Czytałem już kilka tematów na forum w tym temacie. @Mosze Red napisał w poniższym temacie, że Karate kyokushin jest jednym z najlepszych stylów kopanych obok Muay Thai. To mi się podoba, ale ważne jest też dla mnie, abym nauczył się też skutecznie walczyć za pomocą pięści. Jaką sztukę walki mi polecicie? Z góry dziękuje za pomoc

Witam wszystkich samców! Dzisiaj pisze w dość interesującej sprawie, która mi chodzi po głowie.. Widziałem jak moja kumpela z liceum studiuje w UK i pomyślałem: skoro ona się dostała ze swoim angielskim to czemu nie ja? Oczywiście studia planuje w 2019 roku. Mam dużo czasu na podszkolenie w moim kierunku typu szkolenia, kursy, warsztaty oraz by zwiększyć poziom angielskiego do co najmniej c1. Tutaj pytanie do braci : Czy ktoś z was miał podobne doświadczenia? Co byście powiedzieli o procesie aplikacji oraz o 'interview'? Co radzilibyscie odnośnie życia tam i nauki? Jak kwestie finansowe lub dofinansowania? Dodam, że mój kierunek jaki obralem to film production(trochę inny, bardziej rozbudowany, złożony i artystyczny niż w Polsce). Mile widziane są porady, doświadczenia osób również na tym samym kierunku. Moja kumpela troszkę mi powiedziała, ale wiecie jak to z kobietami - z całym szacunkiem, ale żadnych konkretów się nie dowiesz... Czekam na wasze komentarze mordeczki

"Instytut Socjologii wraz z Wydziałem Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej UJ zapraszają na konferencję: Dni Gender w Fizyce która odbędzie się w dniu 8 marca 2018 roku w godzinach od 10.00 do 15.00 w sali A-1-13 w budynku Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej UJ przy ulicy St. Łojasiewicza 11 w Krakowie. Konferencja stanowić będzie okazję do wymiany wiedzy, poglądów i dobrych praktyk z zakresu osiągania równości płci w naukach ścisłych. Podczas tego jednodniowego wydarzenia przedstawiony zostanie projekt GENERA (Gender Equality Network in the European Research Area) oraz wyniki, przeprowadzonych w jego ramach w latach 2016-2017 badań jakościowych i analiz danych ilościowych. W drugiej części konferencji eksperci i ekspertki wezmą udział w dyskusji o możliwych rozwiązaniach i kształtowaniu polityk służących osiąganiu równości płci wśród społeczności fizyków i fizyczek. Konferencja ta skierowana jest zarówno do publiczności akademickiej, jak i wszystkich jednostek finansujących badania z zakresu nauk ścisłych, organizacji pozarządowych i innych podmiotów chcących zaangażować się w działania na rzecz promocji równości płci w fizyce i szerzej, w naukach ścisłych. Serdecznie zapraszamy! Konferencja odbędzie się w języku polskim, a udział w niej jest bezpłatny" Jak widać niektórym już ostro idzie w dekiel, przy tym już nawet postulaty Trzaskowskiego mają większy sens. Podam przykładowe zagadnienia do ewentualnych badań, na pewno im się spodoba: Wybór płci przez elektron na podstawie jego funkcji falowej. Przekroczyć horyzont zdarzeń - sztuczne ograniczanie kobiet przez patriarchat. Rola gender w Wielkim Wybuchu. Przy okazji można odpowiedzieć na pytania występujące na plakacie: Jak zwiększyć równość płci w fizyce? Zazwyczaj wystarczy schudnąć do tej samej masy. Dlaczego niewiele kobiet studiuje fizykę? Bo mają mniejsze odchylenie standardowe w swojej populacji. Jak wspierać kariery fizyczek? Tak samo jak kariery fizyków, podobno chcecie równości ^^ I na co te wszystkie konferencje?

Cześć Bracia Trafiłem na ciekaw artykuł dotyczący tego, że obecna szkoła nie pomaga młodym chłopakom w rozwoju ich męskości, a wręcz przeciwnie nawet ją hamuje i ogranicza. Powodem tego jest sfeminizowanie środowiska nauczycielskiego i pedagogicznego oraz szkoły koedukacyjne. http://masculinum.org/2018/02/09/w-szkole-nie-naucza-meskosci/ Młody, dorastający chłopak potrzebuje dobrych wzorców, by stać się mężczyzną. Jeśli nie ma ich w domu, naturalnym miejscem wydaje się do tego szkoła. Dlaczego jednak ten pomysł to rozczarowanie? I czy istnieje sposób, by to zmienić? Jakiś czas temu uczestniczyłem na uczelni w zajęciach prowadzonych przez pewną kobietę. Poruszaliśmy między innymi temat uważności na emocje innych osób. Prowadząca duży nacisk kładła szczególnie na ostrożność w doborze słów; chodziło o to, by nie urazić przypadkiem drugiej osoby lub żeby nie poczuła się ona wykluczona. Delikatność, subtelność i uważność w kontaktach z innymi ‒ to miało cechować każdego dobrego człowieka… Męski punkt widzenia Tak się złożyło, że parę dni później miałem okazję brać udział w warsztacie skierowanym wyłącznie do mężczyzn. Na sam koniec prowadzący napomknął parę słów o tym, z czym wiąże się męska energia. A wiąże się między innymi z tym, że przede wszystkim robisz swoje, nie starając się przepraszać za coś, czego nawet jeszcze nie zrobiłeś, lub wycofywać się z działania dlatego, że ktoś może poczuć się urażony. W jednej chwili przypomniały mi się wspomniane na początku zajęcia i chociaż słowa obu prowadzących miały dla mnie sens, to to, co usłyszałem później od mężczyzny, wydało mi się stokroć bliższe memu sercu. Szła za tym jakaś energia, której do tej pory nie umiem nazwać. Doświadczenie to wyraźnie mi pokazało, jak bardzo może różnić się odbiór tego, co słyszymy, zwłaszcza w kontekście energii, która za tym idzie. Skłoniło mnie to do przemyśleń, jak ważne może być to, żeby chłopcy w młodym wieku mieli szansę przebywać z mądrymi mężczyznami i uczyć się od nich. Analogicznie przebywanie wśród kobiecej energii miałoby zapewne pozytywny wpływ na dziewczynki. W tym tekście chcę się jednak skupić na męskości, a dokładnie na tym, jaki wpływ ma na nią nasz system edukacji. Koedukacja to niejedyna droga Obecnie w Polsce i na świecie najbardziej popularny jest system koedukacyjny, czyli wspólna nauka chłopców i dziewcząt. Do całkiem niedawna jednak, bo do pierwszej połowy XX wieku, najbardziej popularna była edukacja zróżnicowana, czyli oddzielne szkoły dla każdej płci. Aktualnie w takim systemie działa stosunkowo niewiele placówek. W Stanach Zjednoczonych jest to ponad 500 szkół publicznych, podobna liczba znajduje się w Europie, z czego większość w Wielkiej Brytanii. Polska ma w tym kilkuprocentowy udział, są to jednak najczęściej katolickie szkoły prywatne. Jak chyba wszystko na tym świecie, tego typu edukacja ma zwolenników i przeciwników. Razem czy osobno Jakie argumenty za osobną edukacją przytaczają jej zwolennicy? Swoje stanowisko argumentują dużymi różnicami, zwłaszcza fizjologicznymi, jakie występują między chłopcami i dziewczętami, głównie w okresie dojrzewania. Twierdzą oni na przykład, że ogromny wpływ na komfort nauki mają takie czynniki, jak temperatura w sali czy nawet tembr głosu nauczyciela prowadzącego lekcje. W określonych dla każdej płci warunkach nauka jest bardziej efektywna. Dodatkowo uważają, że chłopcy i dziewczęta w okresie dojrzewania często rozpraszają się nawzajem i nie są w stanie w pełni skupić się na tym, co powinni robić w szkole, czyli na nauce. Często przytaczają również badania przeprowadzone kilkanaście lat temu na kilku tysiącach uczniów, które miały zmierzyć wyniki w nauce dzieci ze szkół żeńskich i męskich oraz koedukacyjnych. Wykazały one, że uczniowie placówek dla jednej płci osiągają lepsze wyniki w nauce. Przeciwnicy systemu koedukacyjnego natomiast swoje stanowisko argumentują najczęściej znikomymi różnicami między mózgami kobiet i mężczyzn w wieku dorosłym, także, rzecz jasna, podpierając się wynikami badań. Polska szkoła nie dla chłopców Chciałbym jednak zwrócić uwagę na jeden istotny fakt, który sprawia, i jest to moje osobiste zdanie, że w obecnych czasach na systemie koedukacyjnym tracą najwięcej chłopcy. Odniosę się wyłącznie do naszego kraju. Polska oświata jest wyraźnie zdominowana przez płeć żeńską. W szkołach większość pedagogów to kobiety. Uogólniam, jednak myślę, że w tym przypadku jest to jak najbardziej trafione. Co wynika z takiej sytuacji? Przede wszystkim to, że młodzi chłopcy mają mocno ograniczony dostęp do autorytetów w postaci mądrych mężczyzn. Mało tego. Ich naturalne zachowania są hamowane. Mam tu na myśli przede wszystkim związane z agresją energię oraz ruchliwość, która jest ujściem tej energii. Sięgając pamięcią do czasów podstawówki, przypominają mi się zakazy biegania po korytarzach, skakania i innych zachowań typowych i jakże ważnych dla dorastających chłopców. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej w ostatnich latach podstawówki i wieku gimnazjalnym czy też ‒ jak to jest obecnie ‒ na przełomie podstawówki i liceum, kiedy pojawia się popęd seksualny. Dziewczęta w tym momencie życia, zwłaszcza jeśli chodzi o szkołę, mogą znaleźć więcej zrozumienia i wsparcia. Cały czas otaczają je kobiety nauczycielki, z którymi pewne sprawy zawsze mogą przegadać, będąc w pełni zrozumiane. Tymczasem chłopcy nie są w takiej komfortowej sytuacji, gdyż często jedynymi mężczyznami uczącymi w szkole są pan od WF, ksiądz i ewentualnie pan od informatyki. Nauczycielki co prawda też są w stanie pomóc chłopcom, ale dorastając, potrzebują oni też komunikacji i zrozumienia na męskiej płaszczyźnie. Dobre rozwiązanie Warto przypomnieć, że uczymy się określonych zachowań związanych z rolą społeczną głównie poprzez modelowanie. Dobrze więc, jeśli mamy do czynienia z jak największą ilością wzorców. Oczywiście głównie to zadanie powinno spoczywać w rękach ojców, ale niestety, i myślę, że spora część mężczyzn się ze mną zgodzi, nie każdy ojciec to odpowiedni wzorzec męskości. Rozwój męskości często leży w takim przypadku w rękach kobiet, co nie jest najlepszym rozwiązaniem w zasadzie dla nikogo. Moim zdaniem niezwykle ważne jest zatem stworzenie takich warunków dla chłopców, w których będą mieli dostęp do mądrych mężczyzn. Potrzebują też oni przestrzeni, w której bez przeszkód mogliby poznawać i eksplorować świat męskości. Według mnie jednym z rozwiązań, które mogłyby to umożliwić, są właśnie szkoły męskie. Dlaczego? To w nich chłopcy mieliby możliwość oderwać się od bezpiecznego świata matki i nauczycielek po to, by w gronie rówieśników i w nieograniczających ich naturalnych zachowań warunkach móc uczyć się od dorosłych mężczyzn.

Nie wiem czy dobry dział, ale na Wybiórczej jest prawdopodobnie ciekawy wywiad. http://wyborcza.pl/7,161389,22960774,sekrety-ewolucji-kochania-i-swawolenia.html Niestety nie mam abonamentu i tylko początek mogę zobaczyć. Spodobał mi sie jeden komentarz pod spodem: Koniecznie, zaraz, natychmiast wstawić to do Wysokich Obciachów! Ale by się działo. Poza tym - wywiad rewelacyjny. Czysta nauka w akcji. Miło znaleźć taki skarb pośród odmętów poprawnej politycznie ściemy. Może ktos z braci ma do tego normalny dostęp i może skopiować treść??

Dzień dobry, Bardzo długo wzbraniałem się przed opisaniem swojej historii. Może dlatego, że jest mi po prostu wstyd, że zrobiłem to sobie drugi raz w moim życiu a może dlatego, że nie mogłem tego wyrzucić z siebie. Potraktuję to trochę jak terapie, wygadanie się ale też chciałbym usłyszeć opinię mądrzejszych, obytych na ten temat. Wskażcie mi Bracia gdzie się zatraciłem. Choć wydaje mi się, że teraz coś już zaczynam rozumieć. Chyba się pośmiejecie. Opiszę w skrócie tak bardzo jak się da - ciężko skrócić prawie dekadę swojego życia w kilku słowach. Historia zapewne jakich wiele, dawno temu w klasie maturalnej poznałem kobietę która w zasadzie zabrała mnie na „przejażdżkę’ na 7 lat. Dlaczego przejażdżkę? Myślę, że miała cały czas pełną kontrolę nad moim życiem i doskonale wiedziała czego chce, zapewne wie to dalej. Choć czasami myślałem, że mam kontrolę to tak naprawdę tylko mi się wydawało. Jaki wtedy byłem? Inteligentny, bardzo przystojny, dobrze zbudowany, wygadany, dobrze ubrany. W środku jednak lekko rozwalony, miałem nieprzepracowane traumy (nieciekawe dzieciństwo, winiono mnie m.in. za smierć kogoś bliskiego). Oczywiście nie pokazywałem tego, starałem się być skałą z pozoru. Zaiskrzyło między nami, otworzyłem się przed nią i zostaliśmy parą (Ja wtedy 18, Ona 19). Po pół roku wyjechałem na studia bardzo daleko. Miałem przed sobą bardzo, bardzo dobrą przyszłość. To jeden z tych modnych teraz wśród młodych protestujących kierunek. Trzy lata tak studiowałem jednocześnie każdą chwilę spędzając z nią. Przyjeżdżałem kiedy tylko mogłem. Bardzo poważnie myślałem o X (nazwijmy ją X) toteż wiedziony trochę tęsknotą a trochę strachem przed utratą jej zrezygnowałem z tych studiów i pojechałem z nią zamieszkać do dużego miasta. Było dobrze, naprawdę byłem szczęśliwy przez długi czas. Myślałem, że tak będzie zawsze. Pominę teraz opis codzienności etc. Jaki ja byłem w tamtym czasie? Starałem się być „idealnym” do rany przyłóż facetem. Płaciłem za wiele rzeczy, sprzątałem, gotowałem, kupiłem psa - który miał nas jeszcze bardziej zbliżyć, zawoziłem wszędzie, zakupiłem jej sprzęt potrzebny do nauki (studiowała kilka kierunków ale nie skończyła nigdy żadnego) i wiele innych rzeczy które możecie sobie wyobrazić. Zbierając to wszystko uważam, że nie było żadnych symptomów na to co się stało. Zaczęła pracę w fitness. Pewnego dnia po prostu wróciła z pracy i powiedziała, że chce się rozstać. Pamiętam ten dzień - przygotowywałem dla nas obiad w tym momencie. Nie mogłem uwierzyć. Dzień wcześniej kochała mnie, uprawialiśmy sex etc. Jako powód usłyszałem tylko wiązankę tego jaki dobry człowiek a ona chce spróbować życia bo jest młoda i ta stabilizacja to nie to. Zarzekała się, że nikogo nie ma (a miała kolegę koksa z pracy). Płakałem, błagałem, kwiaty i te sprawy - nic, tylko chłód z jej strony. Wyprowadziłem się bez kasy i nagranego mieszkania - pomogli mi znajomi, pożyczyli pieniądze. To było po ok 5 latach bycia razem. Przez najbliższy (może 1,5 miesiąca) bardzo się za to winiłem, wręcz nienawidziłem się, nie rozumiałem. Jak to mogło się wydarzyć. Spotykałem się z nią bo chciała się widywać z psem i przyjaźnić ze mną. Tak naprawdę bała się, że ktoś inny mnie będzie chciał. Przystałem na to, jednocześnie biorąc się do pracy nad sobą, bo chciałem ją odzyskać. Mnóstwo rzeczy poprawiłem w sobie, byłem po lekturach Pana A. i to działało. Poznawałem kobiety ( i to nawet te 10/10) - tylko do pewnego momentu bo mówiłem stop i uciekałem od dalszej znajomości. Zacząłem odżywać, lepsza praca, siłownia, powodzenie. Pewnego dnia powiedziałem sobie dość i chciałem urwać kontakt - chciałem jednak przed tym dać jej prezent który już dawno kupiłem dla niej (skok spadochronowy - kiedyś jej tego zabroniłem więc to załatwiłem, po prostu czułem się zobowiązany, wiedziałem, że muszę to zrobić i chój). Zawiozłem powiedziałem otwórz w urodziny (czyli za jakiś czas) i powiedziałem, że to koniec znajomości i że nie chcę nic od niej. Pojechałem od niej, płakałem w samochodzie, prawie się posrałem ale wiedziałem, że tak trzeba. Wiecie co się stało? Zaczęło się natarcie z jej strony, niedługo potem. Zaproszenia na obiad, spacery. Zdecydowała, że to ja mam być przy tym jak będzie to marzenie spełniać. Pojechałem z nią - wiadomo wielkie emocje po skoku, pocałowała mnie ja już szczęśliwy. Zabrałem ją jeszcze na zamkniętą imprezę dla ludzi z pierwszych stron gazet. W takich kręgach się zacząłem obracać. Oczywiście wróciliśmy do siebie. Wspaniali ludzie którzy mi pomagali po rozstaniu, pokazali życie od innej strony poszli w odstawkę. Zadbała o to. Wprowadziłem się do niej i żyliśmy naprawdę, naprawdę dobrze, znowu zacząłem zatracać siebie. Pewnego dnia coś mi nie dawało spokoju i sprawdziłem jej FB. Myślałem wtedy, że się zajebie. Ona mnie zdradzała już przed tym jak mnie zostawiła. No jak to możliwe? Wyczytałem jak, gdzie i kiedy się „bzykali”. Jakby koleś nie kopnął jej w dupę to ja nie byłbym taki fajny - to też przeczytałem. W rozmowie z koleżanką pisała, że nie rozumie jak on może ją olewać no bo przecież się bzykają. Jednocześnie przeczytałem o sobie duuuużo „fajnych rzeczy” frajer, pizda, pantofel etc. Chciałem odejść, zatrzymywała mnie, zabierała klucze od samochodu, zastawiała drzwi. Przepraszała, żałowała, płakała, wpadała w histerię, sex - ja pierdole! Tak w kółko. Pojebało mnie, prawie umarłem. Uległem po jakimś czasie - stwierdziłem, wybaczam! Druga część tej historii jest taka, że wyjechaliśmy z tego miasta i ja wróciłem na studia, ona ze mną. Oświadczyłem się. Naprawdę jej wybaczyłem i kochałem jak sam skurwysyn. Zdałem rok ale musiałem wrócić żeby zarobić na resztę. No to wróciliśmy do miasta rodzinnego. Zgadnijcie co się stało po powrocie ? Zostawiła mnie jakiś czas temu ( ponad 7 lat znajomości), ale ja już wiedziałem, że ma kogoś na boku - sprawdziłem to. Wiem kto to jest. Pojechałem do niej pewnej soboty i udawałem, że nie wiem. Zmusiłem ją żeby mi powiedziała czy chce tego związku czy nie. Odpowiedziała to co kiedyś - chce się pobawić życiem, chce odnaleźć siebie. Jak tam jechałem obiecałem sobie, że te resztki honoru tym razem zachowam. Nie płakałem - powiedziałem „ Szanuję twoją decyzję”. Kurwa najbardziej ją zabolało, że ja miałem czelność mieć cyt. „tyle klasy”. Powiedziała oczywiście, że nie zerwie kontaktu, będziemy się widywać etc. - czyli pies ogrodnika. Pojechałem do domu - a ona została tam z przeświadczeniem, że znowu jej się udało, że ja nie wiem, że jestem kurwa jej ukochanym naiwnym, własnym frajerem, niezatapialnym kołem ratunkowym. Dalej bym w tym tkwił bo ona nie miała zamiaru ze mną „już teraz zrywać”. Mieliśmy iść na sylwestra, wspólna wigilia, wyjazd na wakacje w kwietniu itp. Po prostu postawiłem ją pod ścianę - bo już kurwa nie mogłem bardziej brzydzić się sobą. Od tamtego czasu minął już miesiąc i ja czuję, że żyję. Wcześniej te wiele lat temu, jeżeli ktoś by mi taką historię opowiedział to bym kurwa nie uwierzył, że można tak bardzo kogoś kochać kogoś, poświęcać się i nienawidzić siebie. W każdym razie, pracuje w fajnym miejscu, odkładam na dokończenie studiów, spotykam się z kobietami - różnymi, niektóre mi się nawet podobają. Była próbowała się odzywać ale ja nie odbieram, nie odpisuje, nie interesuję się już jej życiem. Czy coś do niej nadal czuję ? Tak. Myślę, że bardzo ją kochałem - czyt. byłem uzależniony. Teraz powoli nabieram kontroli nad swoim życiem - to świetne uczucie po tylu latach. Wiem też, że za jakiś czas zwróci się do mnie po coś więcej ale jak mówiłem tę furtkę którą ona zostawiła uchyloną ja zatrzasnąłem. Kochałem i przegrałem, przyjmuję to. Jaki teraz jestem? Przepracowałem u psychologa traumy z dzieciństwa, dalej pozostałem inteligentny, choć trochę mądrości nabieram, przystojny ponoć bardzo :), wesoły, pogodnie patrzę w przyszłość, asertywny. Poczucie humoru mi zostało. Uczę się, że kobieta ma być „towarzyszką” mojej własnej zajebistej, zaakceptowanej drogi a nie moim przewodnikiem. To jest tylko jakieś 10% - chyba najważniejsze. Jak coś sobie ważnego przypomnę, dodam niżej. Nie żałuje, dużo mnie nauczyło to wszystko. Fajne momenty też były - sporo. Mimo wszystko będę miał o czym potomnym opowiadać. Bracia to najkrócej jak się dało, liczę na szczerość, śmiech, cokolwiek. PS: Swoją drogą ten pies - to ze mną został, najlepszy przyjaciel ! Dodatek 1. Z racji tego, że nie wiem jak edytować post główny, dopiszę tutaj. Po tym wszystkim co mnie spotkało na własne życzenie jak wspomniałem przepracowałem traumy u psychologa. Moja miłość dołożyła mi nerwicę, ataki paniki w środku nocy, ataki agresji, ataki drgawek - mózg się przeładowywał po prostu. Teraz już tego nie ma na szczęście.

Witajcie Bracia w ten ponury dzień. Chciałem się was zapytać czy mieliście do czynienia z takim problemem jak mój (szczerze mówiąc to chyba każdy miał z tym do czynienia, taka kurtuazja J). Nie pracuję tylko uczę się w domu programowania, obsługi linuxa, gita itd. itp. Plany miałem wspaniałe: będę miał czas, będę w domu i na spokojnie zajmę się swoim rozwojem.Gówno prawda. Siedzę w cały dzień w domu, a mimo to ledwo wyciskam 2 – 3h nauki. Po drugie jak rano wstaję po 10h snu, to dalej jestem śpiący i dalej przez kolejne 3h ziewam i chodzę jak zombie. Kawa nie pomaga. Owszem pobudza, serce zaczyna pompować, rozkręca się fizjologia, a mózg jak spał tak śpi. Pobudzone ciało, a umysł by najchętniej spał i spał… Wkurza mnie cholernie to pieprzone lenistwo i oglądam sobie jakieś filmiki motywacyjne na YT, ale już nawet to przestało działać. Wiem, że na sukces trzeba ciężko pracować, ale na wiedzy się kończy. Powiedziałem sobie: jest 12:00 siadam i się uczę mimo wszystko. Ok… uczę się, ale to tylko pozory, próbuję się skupić, a umysł mi po prostu nie przyjmuje nic. Wyrzyguje to co ja mu podaję. Z tego rodzi mi się frustracja i presja, że muszę zdobyć umiejętności i potem pracę. Irytuje mnie nauka programowania, ale jak już posiądę wiedzę i sam tworzę to już jest satysfakcja i radość. Jak walczycie z takim porażającym nieróbstwem? Jestem zajebistym leniem, ale potrafię myśleć i boję się, że będę musiał podjąć radykalne kroki… Skoro się uczę tylko 3h dziennie to powinienem iść na resztę dnia do roboty. Gdzieś moja podświadomość nie chce współpracować ze mną. Podejrzewam, że jest jakiś konflikt na linii świadomość – podświadomość. Świadomie, chcę osiągnąć sukces (czyli zdobycie pracy i wyprowadzenie się z domu), ale podświadomość (chyba) twierdzi, że jest ciepełko i jedzenie za free to trzeba korzystać i się lenić i trzeba świadomość zgnieść i zabić jej ambicje, bo jest przecież dobrze to na cholerę się wysilać?

Cześć Bracia. Właśnie zobaczyłem to na Facebooku "Nie śpię bo odświeżam USOSa". Link - https://www.facebook.com/niespiebo/photos/a.341498325871142.80987.157379027616407/1575404395813856/?type=3&theater Tak właśnie wygląda realne równouprawnienie Co ciekawe feministki wcale nie protestują i jakoś mnie to już nie dziwi A wy co o tym sądzicie?

Cześć Bracia. Washington Post opublikował artykuł feministki, która domaga się od naukowców, żeby w swoich pracach zmniejszyli ilość odnośników do badań wykonanych przez "białych, heteroseksualnych mężczyzn" a szerzej cytowali prace kobiet oraz uczonych wywodzących się z mniejszości rasowych i seksualnych. https://www.washingtonpost.com/news/speaking-of-science/wp/2017/07/16/feminist-scientists-say-citing-research-by-straight-white-men-promotes-a-system-of-oppression/?utm_term=.2276872dc459 Co o tym sądzicie?

Jakie jest Wasze zdanie?Ręka Boga,czy zwykły przypadek,że prawie wszystko jest stworzona na podstawie tego ciągu?

Co sądzicie o rozpoczynaniu studiów doktoranckich, to brak pomysłu,na to co zrobić ze sobą po magisterce i ucieczka przed życiem, czy świadectwo mądrości i wiedzy? Czy człowiek podejmujący taki krok jest skazany na bycie skończonym przegrywem życiowym?

Myślę, że powinno to wiele osób tutaj zainteresować. Różnice między płciami omówione naukowo, na poziomie zrozumiałym dla większości ludzi, ale chyba trochę wyższym niż typowo popularnonaukowy.

Byłem dzisiaj w Bibliotece Raczyńskich (Plac Wolności w Poznaniu). Kto był, ten wie, ile jest tam wiedzy. Miałem zapisanych parę pozycji, które chciałem wypożyczyć. Po spędzeniu tam ponad trzech godzin na przeglądaniu książek, ogarnął mnie taki jakby smutek, że życia mi nie starczy na przeczytanie tego wszystkiego, co bym chciał. Historia powszechna, historia gospodarcza, mitologia, ekonomia, etnografia, socjologia, filozofia, prace z językoznawstwa itd. To wszystko mnie ciekawi, bo dotyczy działalności człowieka. Wiemy, że te wszystkie dziedziny wiedzy zazębiają się ze sobą. Ostatecznie wyszedłem z kilkoma książkami zupełnie innymi od tych, które chciałem wypożyczyć. Macie może jakieś swoje doświadczenia, jak pozbyć się tego chwilowego "smutku"?

Czy ktoś z was Drodzy Forumowicze pamięta, albo może nadal ogląda ten niemal doskonały program autorstwa Ś.P Zdzisława Kamińskiego i Andrzeja Kurka? Moim zdaniem pod względem wiedzy, podejścia do różnych zagadnień zagadnień z dziedziny nauki program ten nie ma i nie miał sobie równych w polskiej telewizji. Program jest po prostu rewelacyjny, mimo że dzisiaj może nieco trącić myszką. To, co jest obecnie w niej puszczane nie ma najmniejszego startu się do sondy. A słynna muzyka w czołówce "Sondy" to nic innego jak fragment kawałka Tangerine Dream. Takiego programu na razie na pewno w TV nie uświadczymy, bo społeczeństwo w skali globalnej straszliwie głupieje pod naporem śmieciowej, popkulturowej cywilizacji. Dla tych, którzy nie wiedzą o czym mówię, przygotowałem linki z dwoma odcinkami: Panowie używali (co istotne) pięknej polszczyzny. Zdań, zamiast równoważników i nie stosowali słowa "dizajn", tylko projekt, nie starali się się przypodobać na siłę publice, używając modnych lub młodzieżowych określeń/sloganów. Od strony merytorycznej też byli świetni, dotykali zagadnień techniki (głównie elektronika), ale też rozwoju cywilizacji, wpływu technologii na ludzkość - był to więc program zarówno naukowy jaki i na swój sposób "humanistyczny". Wielka szkoda że autorzy "Sondy" zginęli w tak tragiczny sposób. Ale się rozpisałem.