Search the Community

W dniu 25 maja 1948 roku w wieku 47 lat ginie w więzieniu mokotowskim przy ulicy rakowieckiej w Warszawie najodważniejszy człowiek drugiej wojny światowej, nasz bohater narodowy, rotmistrz Witold Pilecki a pośmiertnie awansowany do stopnia pułkownika. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, gdzie walczył między innymi w obronie Grodna, w kampanii wrześniowej w 1939 roku w szwadronie kawalerii 19 Dywizji Piechoty Armii "Prusy", następnie w 41 Dywizji Piechoty na przedmościu rumuńskim. Pod jego dowództwem w czasie prowadzonych walk, ułani zniszczyli 7 niemieckich czołgów i 2 samoloty. Podczas okupacji niemieckiej dobrowolnie dał się zaaresztować by przedostać się do obozu zagłady jakim był Auschwitz. Trafił do niego w nocy 21 na 22 września 1940 roku i spędził tam 947 dni do momentu, gdy podczas Wielkanocy w 1943 roku brawurowo uciekł zostając przy tym ranny. Tam stworzył system piątek oparty na wzajemnej pomocy więźniom, konspiracji, zbieraniu materiałów o panujących warunkach. Trzykrotnie uniknął śmierci, która czyhała na każdym kroku. Brał udział w Powstaniu warszawskim, początkowo jako zwykły strzelec w zgrupowaniu "Warszawianka", później jako dowódca zgrupowania "Chrobry II" w rejonie ulic Towarowej, Pańskiej, Miedzianej, Żelaznej, placu Starynkiewicza - obszar ten nazwano "Reduta Witolda". Teren należał do najdłużej utrzymywanych w rękach powstańców. W latach 1944-45 po upadku powstania przebywał w niewoli niemieckiej w stalagu 344 Lamsdorf, oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu obozu 8 maja 1945 roku trafił do Włoch, tam otrzymał przydział do 2 Korpusu Polskiego. Na prośbę gen. Andersa zgodził się powrócić do kraju by wypełniać cele organizacji "NIE". Był rozpracowywany przez służbę bezpieczeństwa i 8 maja 1947 roku został aresztowany. Przeszedł brutalne śledztwo. 15 marca 1948 roku został skazany na śmierć w pokazowym procesie bez publiczności, gdzie zarówno prasa jak i sędziowie, prokuratorzy, obrońca z urzędu byli stronniczy. Nie chodziło im o prawdę, rozwiązanie a pokazanie społeczeństwu polskiemu jak można zniszczyć człowieka nie ponosząc za to konsekwencji. To była również przestroga dla reszty żeby wybili sobie z głowy walkę z opresyjnym systemem PRL pod zarządem Moskwy. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski, prawdopodobnie była to konsekwencja posiadanych informacji przez Pileckiego na temat ówczesnego premiera Cyrankiewicza, który w Auschwitz współpracował z Niemcami i pomagał posyłać ludzi na śmierć. Niewygodnego świadka komunistyczna władza musiała się pozbyć. Wyrok wykonano 25 maja 1948 roku o godzinie 21:30 w więzieniu mokotowskim przy ulicy Rakowieckiej. Skrępowanego Pileckiego, z trocinami w tchawicy by nie mógł krzyczeć, zawleczono do piwnic więzienia, gdzie wyrok ten wykonał kat Piotr Śmietański strzałem w tył głowy. Jego zwłoki od razu zostały załadowane na wóz i wywiezione prawdopodobnie na "Łączkę", gdzie zakopano go w niewiadomym do dziś miejscu. Tak skończył swój żywot człowiek, który całe życie pomagał innym i się narażał. Cześć i chwała bohaterowi, wieczna hańba i potępienie dla jego katów, oprawców, zabójcy.

Sto pięć lat temu odbył się w Rosji komunistyczny przewrót, znany dziś jako rewolucja październikowa. Choć nie była to pierwsza próba rewolucji socjalistycznej/komunistycznej, bo te trwały od 1905 roku, była to próba udana. Złożyło się na to kilka czynników. Jednym z nich były socjalistyczne nastroje w kraju, socjalistyczny rząd Kiereńskiego, który nastał po rewolucji lutowej i abdykacji cara, oraz, przede wszystkim pomoc zagraniczna dla rewolucjonistów. Zarówno finansowa, jak logistyczna a wreszcie militarna. Przodował w niej jeden kraj, kraj, którego by dziś nie śmiał o to podejrzewać. Tym krajem były Stany Zjednoczone Ameryki. To bankierzy z Wall Street od początku wieku finansowali różnych rewolucjonistów w Rosji ale też i w Niemczech, bo ich celem było zainstalowanie socjalistycznego rządu, który by przejął monopolistyczną władzę nad krajami Europy, a w którym to socjalizmie oni by mogli się z rządem sprzymierzyć i samemu pozostać monopolistą. Taką strategię rozwijali bankierzy i wielkie monopole po doświadczeniach monopoli z XIX i początku XX wieku. Ekonomiczne podstawy tej strategii opisał Frederic Howe w książce „Wyznania monopolisty” (Confessions of a Monopolist). „To są zasady wielkiego biznesu. Zastąpiły one naukę naszych rodziców i można je sprowadzić do prostej maksymy: zdobądź monopol; pozwól społeczeństwu pracować dla ciebie: i pamiętaj, że najlepszym biznesem jest polityka, dla ustawodawodawców dotacja, franczyza, subwencja lub zwolnienie z podatku są warte więcej niż ryczałt Kimberly lub Comstock, ponieważ nie wymaga żadnej pracy, ani psychicznej, ani fizycznej, jego eksploatacji” Taka była strategia ogólna. Była też szczególna. Rosja była wielkim krajem, który się reformował, zwłaszcza za rządów, tak rządów premiera Stołypina, który w latach 1905 -1907 stłumił w Rosji ruchy rewolucyjne, a kiedy w 1906 roku objął urząd premiera , powiedział: „ – Dajcie państwu 20 lat wewnętrznego i zewnętrznego spokoju, a nie poznacie Rosji! „ Inicjator reformy agrarnej dającej podstawy do stworzenia warstwy zamożnego chłopstwa, rozwijał gospodarkę. W Rosji przed rewolucją wokół stolicy –Petersburga, jak i innych największych miast, takich jak: Moskwa, Omsk, Samara, Niżnyj Nowgorod…, prowadziły działalność setki średnich i dużych przedsiębiorstw przemysłowych. Rozwój gospodarki wymuszał coraz większe wydobycie surowców naturalnych, w tym ropy naftowej. Warto dodać, że już w 1901 roku z pól naftowych Baku wydobycie tego surowca stanowiło ponad połowę światowego wydobycia. W niektórych gałęziach gospodarki zaczęto wdrażać nowe technologie, dotyczyło to: produkcji samochodów, przemysłu lotniczego, morskiego, chemicznego, budowy kolei… Pod rządami tego pana czy jakiegoś jego następcy, bo w 1911 eserowcy (komuniści) go zamordowali, Rosja mogła się stać realną konkurencją dla USA i dlatego amerykańscy bankierzy, którzy w 1913 zdobyli największy przyczółek w kraju, czyli Bank Rezerw Federalnych, który nota bene nie jest federalny ani nie ma żadnych rezerw, postanowili wywołać w Rosji rewolucję, czym by swego konkurenta praktycznie wyeliminowali z rynku a jeszcze zyskali przyczółek dla ogólnoeuropejskiej rewolucji socjalistycznej, na co też liczyli, i nad czym pracowali sponsorując socjalistów w Niemczech i we Francji. Na temat wydarzeń tamtych lat jest sporo opracowań ale jest jedno szczególnie wartościowe ponieważ podparte dokumentami Departamentu Stanu USA, zeznaniami komisji śledczych ds komunistycznej rewolucji, a nawet artykułami z ówczesnej prasy. Jest nim książka pod tytułem „Wall Street a rewolucja bolszewicka” Antony'ego Suttona. Pozwolę sobie zacytować wstęp: Pierwsza strona tej książki została narysowana przez rysownika Roberta Minor’a w 1911 roku dla St. Louis Post-Dispatch. Minor był utalentowanym artystą i pisarzem, który zdeklarował się, jako bolszewicki rewolucjonista, został aresztowany w Rosji w 1915 roku za rzekomą działalność wywrotową, a później został zaangażowany przez wybitnych finansistów z Wall Street. Kreskówka Minor’a przedstawia brodatego, promieniejącego Karola Marksa stojącego na Wall Street z socjalizmem wciśniętym pod pachą i przyjmującego gratulacje luminarzy finansowych J.P. Morgan’a, partnera Morgan’a - George'a W. Perkins’a, zadowolonego z siebie John’a D. Rockefeller’a, John’a D. Ryan’a z National City Bank i Teddy’ego Roosevelt’a - wyraźnie rozpoznawalny dzięki swoim słynnym zębom - w tle. Wall Street zdobią czerwone flagi. Wiwatujący tłum i unoszące się w powietrzu kapelusze sugerują, że Karol Marks był dość popularnym typem faceta w nowojorskiej dzielnicy finansowej. Czy Robert Minor śnił? Wręcz przeciwnie, zobaczymy, że Minor stał na twardym gruncie, przedstawiając entuzjastyczny sojusz Wall Street i socjalizmu marksistowskiego. Postacie z kreskówki Minor’a - Karol Marks (symbolizujący przyszłych rewolucjonistów Lenina i Trockiego), J. P. Morgan, John D. Rockefeller - a także sam Robert Minor, są również ważnymi postaciami w tej książce. Sprzeczności sugerowane przez komiks Minora zostały zetknięte z historią, ponieważ nie pasują do przyjętego konceptualnego spektrum lewicy i prawicy. Bolszewicy są na lewym końcu politycznego spektrum, a finansiści z Wall Street na prawym końcu; dlatego też domyślamy się, że te dwie grupy nie mają ze sobą nic wspólnego i jakikolwiek sojusz między nimi jest absurdalny. Czynniki sprzeczne z tym zgrabnym koncepcyjnym układem są zwykle odrzucane jako dziwne obserwacje lub niefortunne błędy. Historia współczesna ma taką wbudowaną dwoistość i na pewno, jeśli zbyt wiele niewygodnych faktów zostało odrzuconych i wetkniętych pod dywan, to historia jest niepełna. Z drugiej strony można zauważyć, że zarówno skrajna prawica, jak i skrajna lewica konwencjonalnego spektrum politycznego są absolutnie kolektywistyczne. Zarówno narodowy socjalista (na przykład faszysta), jak i międzynarodowy socjalista (na przykład komunista) zalecają totalitarne systemy polityczno-gospodarcze oparte na pełnej, nieskrępowanej władzy politycznej i indywidualnym przymusie. Oba systemy wymagają monopolistycznej kontroli społeczeństwa. Podczas gdy monopolistyczna kontrola przemysłu była niegdyś celem J.P. Morgan’a i J.D. Rockefeller’a, pod koniec XIX wieku wewnętrzne sanktuaria Wall Street zrozumiały, że najskuteczniejszym sposobem na zdobycie niekwestionowanego monopolu jest „pójście na politykę” i zmuszenie społeczeństwa do pracy dla monopolistów - pod nazwą dobra publicznego i interesu publicznego. Strategia ta została szczegółowo opisana w 1906 roku przez Frederick’a C. Howe'a w jego Wyznaniach monopolisty. Howe, nawiasem mówiąc, jest także postacią z historii rewolucji bolszewickiej. Dlatego alternatywnym koncepcyjnym opakowaniem idei politycznych i systemów polityczno-ekonomicznych byłoby uszeregowanie stopnia indywidualnej wolności w porównaniu ze stopniem scentralizowanej kontroli politycznej. W takim porządku korporacyjne państwo opiekuńcze i socjalizm znajdują się na tym samym końcu spektrum. Stąd widzimy, że próby monopolistycznej kontroli społeczeństwa mogą mieć różne etykiety, mając jednocześnie wspólne cechy. W konsekwencji jedną z przeszkód w dojrzałym zrozumieniu najnowszej historii jest pogląd, że wszyscy kapitaliści są zaciekłymi i niezłomnymi wrogami wszystkich marksistów i socjalistów. Ten błędny pomysł pochodzi od Karola Marksa i był niewątpliwie przydatny do jego celów. W rzeczywistości pomysł jest nonsensowny. Istnieje trwały, choć ukryty, sojusz między międzynarodowymi kapitalistami politycznymi i międzynarodowymi rewolucyjnymi socjalistami - dla ich obopólnej korzyści. Ten sojusz przeszedł niezauważony w dużej mierze dlatego, że historycy - z kilkoma godnymi uwagi wyjątkami - mają nieświadomie marksistowskie nastawienie i dlatego są zamknięci w przekonaniu o niemożliwości istnienia takiego sojuszu. Czytelnik o otwartym umyśle powinien pamiętać o dwóch wskazówkach: kapitaliści-monopoliści są zaciekłymi wrogami „laissez-faire” przedsiębiorców; a biorąc pod uwagę słabości socjalistycznego planowania centralnego, totalitarne państwo socjalistyczne jest idealnym rynkiem zmonopolizowanym dla monopolistycznych kapitalistów, jeśli można zawrzeć sojusz z socjalistycznymi powerbrokerami (główni pośrednicy giełdowi). Przypuśćmy - i jest to tylko hipoteza w tym momencie - że amerykańscy kapitaliści- monopoliści byliby w stanie sprowadzić planistyczną socjalistyczną Rosję do statusu niewoli technicznej kolonii? Czy nie byłoby to logiczne, dwudziestowieczne, internacjonalistyczne rozszerzenie monopoli kolei Morgan i koncernu naftowego Rockefeller z końca XIX wieku? Oprócz Gabriela Kolko, Murray’a Rothbard’a i innych rewizjonistów, historycy nie byli wyczuleni na taką kombinację wydarzeń. Historycy, z nielicznymi wyjątkami, zostali zmuszoni do dychotomii - kapitalistów i socjalistów. Monumentalne i czytelne studium rewolucji rosyjskiej George'a Kennan’a konsekwentnie podtrzymuje tę fikcję o dychotomii Wall Street i bolszewików. #Rosja opuszczając wojnę ma tylko jedno przypadkowe odniesienie do firmy J.P. Morgan i nie ma żadnego odniesienia do firmy Guaranty Trust Company. Jednak obie organizacje są wyraźnie wymienione w aktach Departamentu Stanu, do których często się odwołuję w tej książce, i obie są częścią sedna przedstawionych tu dowodów. W Kennan’ie nie wspomniano ani samozwańczego „bolszewickiego bankiera” Olof’a Aschberg’a, ani Nya Banken w Sztokholmie, jednak obaj byli kluczowymi elementami finansowania bolszewików. Co więcej, w drobnych, ale kluczowych okolicznościach, przynajmniej kluczowych dla naszej argumentacji, Kennan faktycznie popełnia błąd. Na przykład Kennan cytuje dyrektora Banku Rezerw Federalnych William’a Boyce Thompson’a, który opuścił Rosję 27 listopada 1917 r. Ta data wyjazdu uniemożliwiłaby Thompson’owi fizyczne przebywanie w Piotrogrodzie 2 grudnia 1917 r. i przesłania prośby przez telegram do Morgan’a w Nowym Jorku o przysłanie 1 miliona dolarów.Thompson faktycznie opuścił Piotrogród 4 grudnia 1918 roku, dwa dni po wysłaniu depesz do Nowego Jorku. Z drugiej strony Kennan stwierdza, że 30 listopada 1917 r. Trocki wygłosił przemówienie przed sowietem Piotrogrodu, w którym zauważył: „Dzisiaj miałem tutaj w Instytucie Smolnym dwóch Amerykanów ściśle związanych z amerykańskimi elementami kapitalistycznymi”. Według Kennan’a jest to trudno sobie wyobrazić, „kim mogliby być ci dwaj Amerykanie, gdyby nie Robins i Gumberg”. Ale w rzeczywistości Alexander Gumberg był Rosjaninem, a nie Amerykaninem. Co więcej, ponieważ Thompson nadal przebywał w Rosji 30 listopada 1917 r., wówczas dwoma Amerykanami, którzy odwiedzili Trockiego, byli najprawdopodobniej Raymond Robins, promotor górnictwa, który stał się dobroczyńcą oraz Thompson z Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku. Bolszewizacja Wall Street była znana w dobrze poinformowanych kręgach już w 1919 roku. Dziennikarz finansowy Barron odnotował rozmowę z magnatem naftowym E.H. Doheny w 1919 roku i wymienił trzech ważnych finansistów, Williama Boyce'a Thompson’a, Thomas’a Lamont’a i Charles’a R. Crane'a: Na pokładzie SS Aquitania, piątek wieczorem 1 lutego 1919 r. „Wieczór spędziłem z Doheny’m w ich apartamencie. Jeśli wierzysz w demokrację, nie możesz wierzyć w socjalizm. Socjalizm jest trucizną niszczącą demokrację. Demokracja to szansa dla wszystkich. Socjalizm daje nadzieję, że mężczyzna może rzucić pracę i mieć się lepiej. Bolszewizm jest prawdziwym owocem socjalizmu i jeśli przeczytasz interesujące zeznanie przed komisją senacką około połowy stycznia, które ukazało wszystkich tych pacyfistów, jako niemieckich sympatyków, socjalistów i bolszewików, zobaczysz, że większość profesorów college'ów w Stanach Zjednoczonych uczą socjalizmu i bolszewizmu, a w 1914 r. pięćdziesięciu dwóch profesorów akademickich zasiadało w tak zwanych komitetach pokojowych. Prezydent Eliot z Harvardu uczy bolszewizmu. Najgorszymi bolszewistami w Stanach Zjednoczonych są nie tylko profesorowie college'ów, do których należy prezydent Wilson, ale także kapitaliści i żony kapitalistów, i żaden z nich nie wydaje się wiedzieć, o czym mówią. William Boyce Thompson naucza bolszewizmu i może jeszcze nawrócić Lamont’a z J.P. Morgan & Company. Vanderlip jest bolszewistą, podobnie jak Charles R. Crane. Wiele kobiet przyłącza się do ruchu i ani one, ani ich mężowie nie wiedzą, czym on jest ani do czego prowadzi. Innym jest Henry Ford, podobnie jak większość z tych stu historyków, których Wilson zabrał ze sobą za granicę, kierując się głupim pomysłem, że historia może uczyć młodzież prawidłowego geograficznego rozgraniczenia ras, ludów i narodów. Krótko mówiąc, jest to historia rewolucji bolszewickiej i jego następstwa, ale historia, która odbiega od zwykłego konceptualnego kaftana bezpieczeństwa, stosowanego przez kapitalistów przeciwko komunistom. Nasza historia postuluje partnerstwo między międzynarodowym kapitalizmem monopolistycznym a międzynarodowym rewolucyjnym socjalizmem dla ich obopólnych korzyści. Ostateczny koszt ludzki tego sojuszu spadł na barki pojedynczego Rosjanina i pojedynczego Amerykanina. Przedsiębiorczość została skompromitowana, a świat został popchnięty w kierunku nieefektywnego planowania socjalistycznego w wyniku tych manewrów monopolistycznych w świecie polityki i rewolucji. To także historia odzwierciedlająca zdradę rewolucji rosyjskiej. Carowie i ich skorumpowany acz zmieniający się i idący w kierunku wolności system polityczny zostali wyrzuceni tylko po to, by zastąpić ich nowymi władcami innego skorumpowanego systemu politycznego. Tam, gdzie Stany Zjednoczone mogły wywrzeć swój dominujący wpływ na stworzenie wolnej Rosji, podążały one według ambicji kilku finansistów z Wall Street, którzy dla własnych celów mogliby zaakceptować scentralizowaną carską Rosję lub scentralizowaną marksistowską Rosję, ale nie zdecentralizowaną wolną Rosję. A powody tych twierdzeń ujawnią się, gdy rozwiniemy podstawową i jak dotąd niewypowiedzianą historię rewolucji rosyjskiej i jej następstw”.