Znajdź zawartość
Wyświetlanie wyników dla tagów 'kochająca matka' .
-
Witam braci. Piszę z bardzo wstydliwym dla mnie problemem natury rodzinnej. Pewnie niektórym wyda się to frajerstwo i wyżalanie się z mojej strony ale nie mam wyjścia. Proszę o wyrozumiałość. Jestem studentem. Synem rozwodników. Odkąd pamiętam wychowuje mnie tylko matka. Bodajże od 3 roku życia. Z ojcem nie utrzymuję kontaktu od kilku lat ze względu na jego chorobę psychiczną. Mama , z wiekiem coraz bardziej fanatyczna katoliczka. Córka alkoholika i również katoliczki. Odkąd pamiętam , zbytniego wsparcia psychicznego od Matki nie miałem ale od ok. 10 lat żyję w ciągłym stresie i emocjonalnym terrorze. Ciągle nap***anie i szmacenie mnie , bo jestem od niej zależny finansowo i wogóle to powinienem tylko wykonywać jej rozkazy. A jak się nie podoba to won do ojca.(takiej możliwości nie ma. 1.Ojciec jest jeszcze bardziej toksyczny. 2.Gołodupiec i przegraniec życiowy). W domu robię wszystko co w mojej mocy. Sprzątam , robię zakupy , wynoszę śmieci , czasem coś naprawię... standard. Jedynie nie gotuję bo w tej kwestii mam dwie lewe ręce. Jak podłapię na chwilę jakąś pracę , zawsze starałem się jakoś mamę odciążyć. Pomimo tego ciągle słyszę , że nic nie robię. A robię. Uczę się , a od kilku lat realizuję swoją pasję - sztuki walki. Odstresowuje mnie to częściowo i myślę , że tylko dzięki temu jakoś się odkuwam. W momencie kiedy (kulturalnie!) prubowałem się sprzeciwiać jej fochom , pewnie siebie się wypowiedzieć słyszę , że jestem chamem , że tak nie wypada i w ogóle to ona by do swojej matki się nigdy nie sprzeciwiła. Ciągle chodzę spięty , w stresie przed kolejną awanturą o nie wiadomo co. Raz , że nie tak umyłem podłogę inny raz , że kot zwymiotował w przedpokoju a inny raz , że jestem gnojem i leniem no bo jak to ja sobie nie radzę w pracy. Przecież wszystko jest okej. I tu dochodzimy do sedna. Przez ostatnie ok. 5 - 6 lat mój organizm zaczął już odmawiać posłuszeństwa. Zaczęło się od ciągłego chorowania , potem problemów z kręgosłupem , kończąc na ciężkiej depresji (po dziś dzień praktycznie nie jestem w stanie pracować ze względu na moje nerwy) braku chęci do życia , wycofaniu się z życia toważyskiego i kończąc na (na szczęście teraz) nie udanej próbie samobójczej. Zgadniecie co usłyszałem z ust matki po tym ostatnim punkcie kiedy odwiedziła mnie w szpitalu? ”Dlaczego ty mi chciałeś to zrobić? Co ja bym powiedziała rodzinie? Przecież ojciec by mnie zabił.” !!! K****a czaicie? W jednej z ostatnich audycji @Stulejman Wspaniały mówił o podobnych zachowaniach u małżonek oraz , żeby się w takiej sytuacji wykazać samczą siłą , postawić i wyznaczyć jasne granice oraz karać. Ale ja mojej matce tego nie zrobię. Raz.. jest moją matką a nie partnerką. Dwa.. to ona ma nade mną władzę a nie na odwrót. Choćby finansową. Czy jest jakieś wyjście z tej sytuacji? O pójściu na swoje w tym momencie niema mowy , tak jak wcześniej pisałem. Nie jestem w stanie funkcjonować w żadnej pracy ani psychicznie ani fizycznie (biegunki , chyba ze stresu). W każdej pracy po miesiącu / dwóch mi dziękują albo sam się zwalniam bo nie daję psychicznie rady. Z góry dziękuję Po samym wyrzuceniu tego z siebie trochę mi lepiej , chociaż wiem , że to tylko na chwilę.
- 49 odpowiedzi
-
- 2
-
- kochająca matka
- matka
-
(i 2 więcej)
Oznaczone tagami: