Znajdź zawartość

Czujemy zadowolenie, gdy dążymy do własnych celów i je pomału osiągamy. Z tyłu głowy jednak czai się zdradziecka myśl, że robimy to po to, by zaimponować innym. Nie są to nasze osobiste intencje, ale instynktowne pragnienie nagrody w postaci aprobaty społecznej. Jest to kusząca perspektywa, ale wiemy, że jeśli za nią pójdziemy to stracimy to na co właśnie pracujemy, czyli kontrolę i siłę do samostanowienia się. Dlatego pojawią się dwa pytania: Czy jesteśmy w stanie sobie poradzić z tym odczuciem i zachować autonomiczność? Czy możemy sobie jakoś zrekompensować tą potrzebę np. satysfakcją wewnętrzną? Niektóre podejścia wiążą to zagadnienie z wypracowaniem sobie niezachwianej wiary w siebie. Na to potrzeba czasu. Mocna wiara w siebie, aby była niezachwiana musi opierać się na systematycznie budowanym przekonaniu, że nasza wartość jest niezależna od czynników zewnętrznych. Czyli ani od tego jak nas ludzie odbierają, ani od tego jaką i w jaki sposób pracę wykonujemy, od tego co robimy. Możemy się zbłaźnić, zrobić olbrzymie błędy, ale to nie zachwieje naszą wiarą w siebie bo ma ona w swojej podstawie to, że te wszystkie rzeczy to mijająca iluzja, a to co jest w nas jest wieczne, unikatowe, ważne i jest to nasz dogmat. Nie poddajemy naszej osoby analizie, nasza iskra boża jest doskonała i niezniszczalna. Jeśli jesteśmy osobami religijnymi można to wpleść w naszą wiarę w zjednoczenie z Bóstwem. Osoby niereligijne mogą do tego dojść poprzez swoją osobistą filozofię, w pytania, które prowadzą do tajemnicy. Nie muszą wierzyć, po prostu mają wiedzę, że na pewnym poziomie to wszystko jest grą i dzięki temu są ponad tym w nieskończonym zadziwieniu światem - czyli też sobą. Kto ma prawo nas oceniać? Kto jest w stanie nas ocenić? Pozycja, władza, szmal w każdym wypadu to tylko dekoracje. Czasem ta potrzeba afirmacji ma głębsze korzenie. Nie chodzi tylko o budowanie silnej wiary w siebie, ale o przełamanie fałszywych przekonań które już mamy na własny temat. Możliwe, że w przeszłości czuliśmy się niedocenieni, lub wręcz mieliśmy przy sobie osobę która z jakiś powodów podcinała nam skrzydła. Wtedy kroczy za nami samodzielnie wykarmiona zjawa, która trzyma nas za stopy nie pozwalając się oderwać i wejść w lekkość wyższego trybu bycia. W takim wypadku istnieje potrzeba założenia maski w społecznych interakcjach ulepionej z naszych osiągnięć. Myślimy, że dzięki temu ugramy coś dla siebie co zostało nam odebrane z poprzednich lat, że nadrobimy ten niedosyt i pustkę które w nas powstały. Jednak w ten sposób mamy przejebane. Bo to nie zadziała. Ludzi nie obchodzą twoje osiągnięcia, chyba, że chcą wykorzystać je przedmiotowo dla siebie. Jeśli nie jesteś sobą i nie ma połączenia z twoim prawdziwym potencjałem, wynikającym z wewnętrznego światła to będziesz raczej wychodził w oczach innych narcyza i bufona, co jeszcze bardziej pogłębi twoją frustracje. Tutaj najlepszą radą jest - NATYCHMIAST TEGO ZAPRZESTAŃ. Kontroluj to i pilnuj tego. Zobaczysz, gdy nie będziesz próbował zakładać tej maski, automatycznie zyskasz respekt otoczenia, bo ludzie nie będą widzieć w tobie problemu, tym samym twoje samopoczucie się trochę poprawi i będziesz mógł pracować nad prawdziwą wiarą w siebie. Żyjemy jednak w społeczeństwie, w którym ten narkotyk jest rozpowszechniony. Dopadną nas w końcu sytuacje, w których będziemy się z tym stykać. Nie jesteśmy na to odporni. Czasem po prostu opowiadamy co robimy i co mamy. Wtedy możemy spotkać się z entuzjazmem i zamiarem ludzi, by nas połechtać. Mimo, że jest to przyjemne, to sprawa wydaje się ślizga. Z każdą pochwałą możemy czuć, że odchodzi od nas cząstka satysfakcji na którą sobie zapracowaliśmy. Ważne jest by ograniczać negatywne skutki. Z czasem może nawet będziemy czerpać pewną radość z aprobaty nic na tym nie tracąc. Jednak nie można myśleć, że będzie tak od razu. Trzeba sprawę potraktować po męsku. Podziękować za miłe słowa i odpuścić. Pomyśl w sobie w ten sposób: skoro tylko Ty decydujesz o swojej wartości w takim razie nie zależy ona od tego co ktoś powie. Możesz zmienić tor sugestii i odbić piłeczkę “Ty też sobie nieźle radzisz”, albo “cieszę się z tego, ale wiem, że stać mnie na więcej”. W każdym razie nie daj ponieść się euforii, bo w niej można się łatwo zgubić. Ustaliliśmy, że nie powinniśmy się chwalić. Niech ludzie sami doszukują się naszych zalet, lub nas chwalą wśród innych. Zostawmy innym ludziom świat aprobaty, niech działa na naszą korzyść, a sam zajmij się czymś innym. Tylko nawet jeśli poradzimy sobie z tym, to istnieje pokusa szukania substytutu i odnalezienia tej przyjemności gdzie indziej. To jest naturalny zamiar ego, które zawsze gdzieś dąży, za czymś podąża, gra, szuka albo samopotwierdzenia, albo korzyści. Ego jest naszym sojusznikiem, niech sobie działa według swoich reguł, jednak tutaj o lekarstwo, czy balsam będzie ciężko. Świat konwenansów w których zostało ono zamknięte za każdym razem piętrzy nam nowych problemów. Gdy chcemy sobie poradzić możemy skorzystać z dwóch rzeczy. Pierwszą rzeczą jest uwolnienie się od utożsamienia się z wgranymi nam myślami, które są wewnętrznym przyswojeniem zewnętrznych konwenansów np. że musisz mieć dom, samochód, żonę, drzewo inaczej nie jesteś wartościowym mężczyzną. Te rzeczy MOŻESZ mieć, MOŻESZ się nimi cieszyć, ale nie mają nic wspólnego z twoją godnością. Aby dokonać zmiany na tym polu trzeba nauczyć się nie lgnąć do myśli krążących w naszych głową, zdać sobie sprawę, że jesteśmy czymś więcej, albo czymś mniej (wektor jest w zasadzie bez znaczenia i jest zależny od przekonań, słowa nie oddają wewnętrznego poczucia wolności, które teraz próbuje omówić). Praca polega na umiejętności obserwacji ich, nieustającej, nieosądzającej, nie lgnącej. Sam akt obserwacji pozbawiony impulsywności sprawia, że w naszej głowie pojawia się większa przestrzeń. Jak ćwiczyć taką obserwacje jest opisane w wielu poradnikach, ja się tu nie będę na tym skupiać, nie trzeba tylko tego komplikować i uwznioślać. Jest to proste, każdy to może robić. Efekty pochodzą z konsekwencji. Ta umiejętność jest również ważna, gdy chcemy osiągnąć pełnie niezależności, ale o tym może kiedy indziej. Druga rzecz jest właściwie związana z tą pierwszą. W “cywilizowanym świecie” zapomnieliśmy się cieszyć samym życiem, przyjemnością, życia bycia. Radość życia jest nic nie kosztującym luksusem, od którego teraz wiele osób jest odciętych. Uświadom sobie, że żyjesz, kontempluj to, smakuj, raduj się tym. Każdym oddechem odczuciem, czystym niebem. Nie goni Cię żaden drapieżnik, masz co jeść, żyjesz tak jak chcesz. Enjoy it! Kurdę… trochę się rozpisałem, a miałbym jeszcze coś do opowiedzenia. Powiedzmy, że można potraktować ten wpis jako część pierwszą. Później coś pewnie dorzucę i zrobię podsumowanie, nie będę was teraz męczył ponad miarę. Trzymajcie się!