Skocz do zawartości

Strach przed śmiercią, nicością, stratą


mazak

Rekomendowane odpowiedzi

Znam dzieci psychologów, które studiują psychologię, ćpają na potęgę za hajs starych + udzielaja porad dzieciom i gimbazie w internetach. Typu: "Jestem weganinem, bo biedne zwierzątka. Trzeba być głupim, żeby je jeść. O Jezu, zamknęli mojego dilera wczoraj."

I jeśli tacy ludzie potem mają praktyki, to ja dziękuję. Psychiatrom wierzyłbym bardziej, bo jednak skończyć medycynę to nadal COŚ znaczy.

Bardzo podoba mi się to, co napisał Anthony. Jeśli miałbym odczuwać lęk przed śmiercią to właśnie dlatego, że tu zostaną wszyscy i tyle się dziać będzie beze mnie.

Mazak, po pierwsze primo - zmień awatara na mniej depresyjnego. Poczytaj literaturę fachową, np. Anotniego Kępińskiego, świetny psychiatra, leczył ludzi po obozach koncentracyjnych i miał jakie takie pojęcie. Do specjalisty też się udać można, chociaż w Polsce chodzenie po specjalistach bez hajsu, hajsu i kanapek z hajsem to ciężka sprawa.


Jako ciekawostkę dodam od siebie cytat (a nawet dwa) ze Stachury:

"(...) nigdy nie wierzyłem w swoją śmierć i myślę, że chyba tak naprawdę i absolutnie nikt nie wierzy w swoją śmierć, a ci, którzy twierdzą, że wierzą, nie wiedzą po prostu, co mówią, nie, nie kłamią, tylko nie zdają sobie sprawy z tego, co mówią, nie obudzili w sobie śpiącego tam, w najgłębszej tajnej norze, zapomnianego genialnego dziecięcia, ale ono nawet śpiąc nie wierzy w zagładę.
Bo jak mogę przestać być, jeśli jestem."


"Co zrobić? Nie dane jest jedno życie na powagę i drugie życie na zabawę. Nie dane są dwa życia ani wiele żyć. Jedno. Jedno jest dane życie nam. I wszystko w nim musi się pomieścić. Wszystko. Jak najwięcej. Żeby, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, więc kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, żeby wtedy jak najmniej było tego żalu, który zawsze będzie, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, ale żeby go było jak najmniej tego żalu, że jeszcze tej rzeczy nie znam i tej nie znam, i tej, jeszcze tu nie byłem i tu nie, i tu, i jeszcze tam mogłem się rozdać, i tam mogłem się rozdać, i tam, tyle rzeczy, istot i miejsc, których nie znam, tam jeszcze nie byłem i nie klaskałem w dłonie, tam nie byłem i nie splunąłem, tam nie podpaliłem ognia, tam nie zasadziłem drzewa, tam nie klęczałem, tam nie biegałem, tam nie przelałem łez, tam nie przelałem krwi, tam nie cieszyłem się, nie śmiałem, nie radowałem się razem z innym, za ręce trzymając się i tańcząc, tam, tam, tam jeszcze, o gwiazdo chleba- krucha, sypka i dzielna matko nasza, więc żeby tego żalu było jak najmniej, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, kiedy nie będzie już wstać, nie będzie już iść, nie będzie już rozdawać się dookoła, bo nie będzie co rozdawać. Ale ja nie wierzę.

Żeby, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, jak najmniej było… tego żalu. Żeby śmierci, tej zwyczajnej wariatce, nic nie pozostawić po nas w spadku. Niech odziedziczy po nas popiół wygasły i niech go sobie rozdmucha, jeśli chce, na siedem stron. I niech ma przy tym iluzje, że nie jest bezrobotna."

  • Like 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dużo ruchu, wysiłku fizycznego i kontaktu z naturą powino pomóc. Jak masz wolny czas i ochotę, to w poradniach robią warsztaty/moduły psychologiczne, dodatkowo lub w ramach tego jest opieka psychologa. Sam chodziłem jak mogłem, chodzą tam normalni ludzie co chcą się rozerwać, przy okazji coś przepracowując. W mojej grupie byli przedsiębiorcy, nauczyciele, bezrobotne kobiety itp. Polecam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To raczej nie depresja - myślę, że może być to połączenie przesilenia wiosennego z natłokiem różnych spraw i myśli.

Ogólnie dziś czuje się trochę lepiej, pewnie to zasługa pogody, która mocno się poprawiła. Cały czas dużo czytam i chyba bardziej niż z psychologiem chciałbym porozmawiać z kimś takim

http://kswojciech.blog.onet.pl/2011/11/02/smierc-nie-istnieje/

w tym wypadku jest to ksiądz, więc swoje poglądy ma w jakiś sposób związane z wiarą, ale myślę, że ma sporo ciekawych i dość uniwersalnych przemyśleń, które byłyby i dla mnie istotne.

Ale psychologa też już mam na oku więc wybiorę się po świętach i pogadam.

Jako ciekawostkę dodam od siebie cytat (a nawet dwa) ze Stachury:

"(...) nigdy nie wierzyłem w swoją śmierć i myślę, że chyba tak naprawdę i absolutnie nikt nie wierzy w swoją śmierć, a ci, którzy twierdzą, że wierzą, nie wiedzą po prostu, co mówią, nie, nie kłamią, tylko nie zdają sobie sprawy z tego, co mówią, nie obudzili w sobie śpiącego tam, w najgłębszej tajnej norze, zapomnianego genialnego dziecięcia, ale ono nawet śpiąc nie wierzy w zagładę.

Bo jak mogę przestać być, jeśli jestem."

"Co zrobić? Nie dane jest jedno życie na powagę i drugie życie na zabawę. Nie dane są dwa życia ani wiele żyć. Jedno. Jedno jest dane życie nam. I wszystko w nim musi się pomieścić. Wszystko. Jak najwięcej. Żeby, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, więc kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, żeby wtedy jak najmniej było tego żalu, który zawsze będzie, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, ale żeby go było jak najmniej tego żalu, że jeszcze tej rzeczy nie znam i tej nie znam, i tej, jeszcze tu nie byłem i tu nie, i tu, i jeszcze tam mogłem się rozdać, i tam mogłem się rozdać, i tam, tyle rzeczy, istot i miejsc, których nie znam, tam jeszcze nie byłem i nie klaskałem w dłonie, tam nie byłem i nie splunąłem, tam nie podpaliłem ognia, tam nie zasadziłem drzewa, tam nie klęczałem, tam nie biegałem, tam nie przelałem łez, tam nie przelałem krwi, tam nie cieszyłem się, nie śmiałem, nie radowałem się razem z innym, za ręce trzymając się i tańcząc, tam, tam, tam jeszcze, o gwiazdo chleba- krucha, sypka i dzielna matko nasza, więc żeby tego żalu było jak najmniej, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, kiedy nie będzie już wstać, nie będzie już iść, nie będzie już rozdawać się dookoła, bo nie będzie co rozdawać. Ale ja nie wierzę.

Żeby, kiedy przyjdzie konać, w co nie wierzę, jak najmniej było… tego żalu. Żeby śmierci, tej zwyczajnej wariatce, nic nie pozostawić po nas w spadku. Niech odziedziczy po nas popiół wygasły i niech go sobie rozdmucha, jeśli chce, na siedem stron. I niech ma przy tym iluzje, że nie jest bezrobotna."

Czytając różne strony trafiłem na ciekawy tekst związany ze Stachurą

http://www.logonia.org/content/view/547/2/

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.