Pustka

[Qsiorz]

Ostatnimi czasy czuje pustkę, głupio to opisać, ale gdy czymś się nie zajmuje albo, leże sam to przychodzi takie uczucie sie dziwnej pustki w środku, kiedyś myślałem że to można wypełnić uczuciem względem kobietki ale nie, było jeszcze gorzej więc to nie tego mi brakuje.

Mam swoją pasje, wiem kim chce zostać i znam moje cele, ale to mnie rozwala, jak kropla po kropli w skałę.

Mieliście podobne odczucie ? Jaki był wasz sposób na to ?

[Paweł z N]

poddanie się, każdy stan mija, nie ma sensu z tym walczyć

[Brzytwa]

Masz na myśli takie odczucie, że coś niby byś chciał zrobić, ale nie wiesz dokładnie co, a w sumie to i tak nic Ci się nie chce, więc w sumie dlaczego nie pójść czegoś zjeść?

[Qsiorz]

Nie, bo jak się poddam to, mam mega leńa, kompletnie wyjebane na wszystko, niestety to dotyczące mnie.

Brzytwa tylko bez tego jedzenia. Zjebane uczucie, zazwyczaj ćwiczę wtedy, albo czytam i puszcz mi to, ale powraca

[Subiektywny]

Każdy tak miewał czy ma.

Życie przypomina trochę sinusoidę, składa się z licznych uniesień i równie licznych dołków.

Sztuką z naszej strony jest by te uniesienia były jak najwyższe, a dołki możliwie jak najpłytsze.

I tyle.

Nie można egzystować non-stop na 105% mocy reaktora i z wiecznym bananem na twarzy. Nawet na kokainie

 

Qsiorz, zaakceptuj to uczucie. To coś normalnego, takie sobie - ale normalne. Od Ciebie zależy jak wykorzystasz

ten czas.

 

Gdy mnie dopada podobny stan (a dopada) to z doświadczenia wiem, że najlepiej 'spędzam' go biegając czy ćwicząc - generalnie

spędzanie czasu z samym sobą. Za to słabo wychodzą w w tym okresie szeroko rozumiane kontakty towarzyskie i 'oczarowywanie' kobiet.

Potrwa trochę, potrwa i mija. Czasem dzień czy dwa, czasem potrafi z tydzień się panoszyć w życiu. Bywa na jesieni i w zimię ale nic

nie stoi mu na przeszkodzie by pojawić się na egzotycznej wycieczce pod palmami czy na sierpniowej bałtyckiej plaży.

 

S.

[Marek Kotoński]

Zdaniem ezoteryki - taka pustka z całą pewnością mówi o jednym. Nie znasz swoich prawdziwych celów, tylko wypełniasz cudze misje i spełniasz cudze cele, które uznałeś za własne. Prawdziwy cel duszy gdy jest spełniany, wypełnia człowieka potężną energią, spokojem, rozkoszą. Jeśli nie ma sensu istnienia - nie ma celów. Z tego punktu widzenia mówienie o dołkach i wyżynach, nie do końca jest prawdziwe. 

[Damianut]

Tolle na dziś, akurat od nowa czytam Potęgę Teraźniejszości:

 

Ego w poszukiwaniu pełni

 

Kolejnym aspektem bólu emocjonalnego, nieodłącznie; wpisanym w działanie egotycznego umysłu,jest głęboko zakorzenione poczucie braku pełni: niedostatku. Jedni uświadamiają je sobie, inni żywią je bezwiednie. U tych pierwszych; przejawia się ono jako dojmujące wrażenie, że na coś nie zasługują albo do czegoś nie dorastają. U tych drugich daje natomiast znać o sobie tylko pośrednio, w formie silnego łaknienia, pragnienia czy tęsknoty. Jedni i drudzy nierzadko poddają się przymusowi, który nakazuje im ulegać zachciankom ego i gonić za czymś, z czym na krócej lub dłużej będą mogli się utożsamić, żeby wypełnić odczuwaną wewnątrz pustkę. 

 

Zabiegają więc o dobra materialne, pieniądze, sukcesy, władzę, uznanie lub przywileje, a wszystko głównie po to, żeby mieć o sobie lepsze wyobrażenie, poczuć się kimś pełniejszym niż dotąd. Lecz nawet jeśli udaje im się osiągnąć zamierzony cel, wkrótce stwierdzają, że pustka jest tam, gdzie była, wciąż tak samo bezdenna. I dopiero wtedy mają naprawdę wielki kłopot, bo już nie mogą dłużej robić sobie złudzeń.

 

A raczej owszem, mogą i nawet robią, ale z coraz większym trudem. Dopóki twoim życiem kieruje umysł egotyczny, nie możesz poczuć się naprawdę swobodnie; nie

możesz osiągnąć spokoju ani spełnienia - chyba że na tę krótką chwilę, która następuje tuż po zaspokojeniu kolejnej zachcianki. Ponieważ ego jest wtórnym poczuciem ,Ja", musi utożsamiać się z czymś zewnętrznym. Potrzebuje nieustannej ochrony i dożywiania. Najczęściej spotykane przedmioty utożsamienia to dobra materialne, wykonywana praca, pozycja społeczna i uznanie, wiedza i wykształcenie, wygląd zewnętrzny, rzadkie umiejętności, związki z ludźmi, własna przeszłość i dzieje rodziny, systemy wierzeń. Kategorie, na których ego opiera swoją tożsamość, niejednokrotnie miewają charakter zbiorowy: polityczny, narodowy, rasowy, religijny itd. Ale żaden z tych punktów odniesienia nie jest tobą.

 

Czy to cię przeraża? A może odetchnąłeś z ulgą? Wszystkich tych zewnętrznych spraw prędzej czy później będziesz musiał się wyrzec. Na razie może trudno uwierzyć (wcale zresztą nie proszę, żebyś wierzył), że w żadnej z wymienionych rzeczy nie zdołasz odnaleźć swojej tożsamości. Sam z czasem się o tym dowiesz. Najpóźniej w chwili, gdy poczujesz zbliżanie się śmierci. Śmierć polega na złuszczeniu wszystkiego, co nie jest tobą. Sekret życia tkwi w tym, żeby „umrzeć, zanim umrzesz" - i stwierdzić, że śmierci nie ma.

 

 

Jeśli chodzi o odkrywanie potęgi teraźniejszości to już co raz dłużej potrafię być świadomym myśli i emocji, raz miałem już z tego powodu przez dłuższy czas poczucie radości - po prostu szedłem i nie myślałem, jak naszła mnie myśl czy emocja to zacząłem ją obserwować. I też jak nagle zaczynam rozmyślać o problemie, albo gdzieś idę by coś załatwić i tworzę różne scenariusze zazwyczaj negatywne to zaczynam obserwować umysł - jeśli uświadomię sobie, że mogę to robić. Często mnie też kusi by zacząć komentować myślami tworzenie scenariuszy - no przecież to nie ma sensu, strata czasu, i tak będzie inaczej, ale tę myśl też zaczynam obserwować. Czasami daje sobie spokój z obserwowaniem (jasne, ego i spokój )

 

[Qsiorz]

Zdaniem ezoteryki - taka pustka z całą pewnością mówi o jednym. Nie znasz swoich prawdziwych celów, tylko wypełniasz cudze misje i spełniasz cudze cele, które uznałeś za własne. Prawdziwy cel duszy gdy jest spełniany, wypełnia człowieka potężną energią, spokojem, rozkoszą. Jeśli nie ma sensu istnienia - nie ma celów. Z tego punktu widzenia mówienie o dołkach i wyżynach, nie do końca jest prawdziwe. 

Wiec jak to odkryć? Jak znaleźć prawdziwy cel? Zawsze uważałem że to co sobie sam ustawię za cel będzie słuszne i właściwe...

A tu okazuje sie że składałem hołd mojemu ego.