Kryzys egzystencjonalny po 30stce

[jerry]

Bracia,

 

Czy ktoś z Was miał kryzys sentencjonalny po 30stce? Dopadał was tzw. dół emocjonalny-duchowy? Problemy i obawy zaczęły nagle przytłaczać?

Szukam książek która pomagają podnieść na duchu (oprócz ćwiczeń sportowych).

Edytowane 3 Maja 2019 przez jerry

[MMorda]

Z książek bradzo polecam Osho- Ufność

                                                      Żyj według własnych zasad

                                                       Apteka dla duszy!

[Trevor]

Całe życie to kryzys. Nie ma co się nakręcać. 

[zuckerfrei]

Też miałem po trzydziestym roku życia jakieś "niesmaczne" samopoczucie. Nie jestem osobą uduchowioną tu nie miałem problemu. Co mi pomogło? Wiele rozmów z samym sobą i praca. Już od dawna nie czułem sie tak dobrze. 

[Robert kosmosu]

A ja czuje sie jeszcze lepiej niz przed 30

[Kim Un Jest?]

Widzę tag "kryzys egzystencjalny" i oto jestem Panie! ? Taa przeżywam co jakiś czas gdy uświadamiam sobie w jakim mechanizmie tkwię, jak bardzo moja wolność jest tylko pozorem, jak qrewsko schematyczny jest żywot i jak bardzo oszukujemy się iluzjami wolności mając np. trochę więcej kasy... I finalnie - jak wszystko to co nas otacza i definiuje jest bez większego sensu.

Edytowane 3 Maja 2019 przez Kim Un Jest?

[MaxMen]

A co to ten kryzys egzystencjonalny ?  

[ciekawyswiata]

Wydaje mi się, że znowu tu pojawia się mityczna 30, a prawda jest taka, że jeden będzie odczuwał kryzys egzystencjalny w wieku 30 lat, drugi w wieku 24 a trzeci w wieku 42, a czwarty wcale nie zadaje sobie pytań. Na czym w ogóle polega ten kryzys? Na tym, że jesteśmy coraz bardziej świadomi przemijalności, że to wszystko się kiedyś skończy, że ten świat jest daleki od ideału? Relacje z kobietami nie wyglądają tak jak powinny? Człowiek zdaje sobie sprawę, że nie do końca wszystko zależy od niego? Ludzie żyją w matriksie, im człowiek bardziej świadomy i oczytany, tym bardziej czuje się samotny?

[Kim Un Jest?]

To nie tylko o kobiety chodzi. Jeśli ktoś patrzy na żyto przez pryzmat relacji z kobietami to nie ma kryzysu, po prostu za mało poruchał ? kryzys egzystencjalny to ta przytłaczająca refleksja na życiem, nad własnym "ja", nad sensem, spełnieniem. Gdyby tylko o kobiety chodziło to byłoby dość proste do rozwiązania.

[JoeBlue]

To pora gdy człowiek dorośnie, dziecinne zabawki już go nie bawią, wie, że pół życia minęło i czas by odpowiedziec sobie na pytanie:

"Czego ja tak naprawdę chcę?"

Kasy?

Zawsze wystarcza skoro nie umarłem z głodu i zawsze jej będzie za mało.

Dup?

Trochę było a nigdy nie będzie tyle, żeby było dosyć.

I tak dalej.

 

I wraca pytanie:

"Czego ja tak naprawdę chcę?".

 

TO jest ten kryzys.

Znika gdy się na to pytanie odpowie.

 

[Garrett]

W dniu 3.05.2019 o 17:21, Kim Un Jest? napisał:

To nie tylko o kobiety chodzi. Jeśli ktoś patrzy na żyto przez pryzmat relacji z kobietami to nie ma kryzysu, po prostu za mało poruchał

To chyba o mnie

 

U mnie mały "kryzys" pojawił się jak zacząłem lepiej rozumieć jak ten świat działa. Ale powoli z tego wychodzę.

Cieszy mnie to, że coraz lepiej rozumiem powody i mechanizmy przez które w życiu nie widzie mi się tak dobrze jakbym chciał. Ale jednocześnie martwi, że tak wiele pracy mnie czeka żeby to zmienić. A jednocześnie nie mam 100% gwarancji że mi się uda. Ale myślę, że każdy dzień w którym robię krok do przodu jest dniem sukcesu. Choć czasem jest trudno.

 

 

W dniu 3.05.2019 o 17:12, ciekawyswiata napisał:

Relacje z kobietami nie wyglądają tak jak powinny? Człowiek zdaje sobie sprawę, że nie do końca wszystko zależy od niego? Ludzie żyją w matriksie, im człowiek bardziej świadomy i oczytany, tym bardziej czuje się samotny? 

Coś w tym jest. Bez kitu...

W dniu 3.05.2019 o 22:08, JoeBlue napisał:

I wraca pytanie:

"Czego ja tak naprawdę chcę?".

 

TO jest ten kryzys.

Znika gdy się na to pytanie odpowie.

Tia, dobrze powiedziane. Tylko skąd wiedzieć czego chcemy skoro od niemowlęcia mamy narzucane programy i czyjeś wizje życia?

[wroński]

2 godziny temu, Garrett napisał:

I wraca pytanie:

"Czego ja tak naprawdę chcę?".

 

TO jest ten kryzys.

Znika gdy się na to pytanie odpowie.

 

Problem jest to "naprawdę" a nie "czego".

Można bardzo logicznie postępować a`la chłyst.

Pragnienie-->zaspokojenie--> u chłystów pokuta a normalnego ludzia nauka = eee, to nie to.

Postępując w ten sposób okazuje się po jakimś czasie, że to czego jak się nam wydawało "chcemy" jest guzik warte bądź wiążą się z tym rozmaite mankamanta sprawiające, że wracamy do punktu "eee, to nie to".

No i docieramy w pewnym momencie do pustyni pragnień i żądz wszelakich. To jest "naprawdę" .

I okazuje się, że jest tam całkiem fajnie

 

Co nie zmienia faktu, że potrzebny na gwałt sponsor na trzy sztuki Burson V5i Dual.

Na szóstki nie mam miejsca w kompie,

Oczywiście rzecz skończy się "eee, to nie to" , ale do tego punktu muszę jeszcze dotrzeć

[deleteduser44]

Kryzysy egzystencjalne biorą się z tego, że za bardzo skupiasz się na sobie i swoich brakach, rozejrzyj się, może masz coś to mógłbyś komuś dać w sensie talentu, umiejętności? w czymś pomóc, jeśli tak, a na pewno tak jest, od razu zmienia się optyka kiedy stajesz się komuś potrzebny, jakby wszyscy tak żyli dla siebie nie zważając na innych, dziś by nas nie było, ba całej ludzkości...

[Patricio]

Dale Carnegie - "Jak przestać się martwić i zacząć żyć"
To już klasyk, ale i idealnie trafia w punkt.

Edytowane 8 Maja 2019 przez Patricio