Strata osoby bliskiej

[larry]

Witam Braci,

 

Zacząłem się trochę udzielać jakiś czas temu na tym forum po rozpadzie związku + później na inne tematy, bo fajni ludzie tutaj są. Nie jestem zbyt aktywny ostatnio, ale forum obserwuję.

 

W związku z osobistą tragedią, która wydarzyła się niedawno, pomyślałem, żeby może tutaj się wyżalić na temat inny niż kobiety.

 

Otóż niedawno straciłem bliską osobę w tragicznym wypadku i nie wiem co dalej. Nikt się tego nie spodziewał. Do tego to osoba młodsza ode mnie, której życie miało zaoferować jeszcze wiele dobrego.

 

Jak czytam tematy nt. lochy co rzuciła bo coś, braku motywacji, problemów z brakiem perfekcyjnej pracy, planu na życie etc, nagle wydaje mi się to wszystko miałkie. Przed tragedią mogłem to zrozumieć, bo lubimy sobie robić problemy i szukać celu. Po, nagle to takie duperele, że nie wiem nad czym się użalacie.

 

Dochodzę do wniosku, że życie to naprawdę osoby, które nas otaczają, czyli rodzina i najbliżsi przyjaciele, którzy nas kochają. Nic innego nie ma wielkiej wartości. Sława, pieniądze, ruchanie loszek dla zabawy, etc. nic nie znaczy.

 

Sam jestem osobą co czasem ma dość, ale nigdy dobrowolnie bym się z życia nie „wylogował” z jedynego powodu: wiedząc, że moja śmierć sprawiła by ból innym, podobny do którego ja czuje teraz.

 

Jaki z tego morał? Sam nie wiem. Po prostu cieszcie się z tego co macie, przyziemnych problemów, bo pomimo tego że myślicie, że wasze życie to chujnia to zawsze może być gorzej.

 

Doceniajcie bliskich jak i siebie. Nie odkładajcie planów, starajcie się być w kontakcie z osobami na którym wam zależy, bo nikt tak naprawdę nie zna dnia ani godziny.

 

[Feniks77]

43 minutes ago, larry said:

Po prostu cieszcie się z tego co macie, przyziemnych problemów, bo pomimo tego że myślicie, że wasze życie to chujnia to zawsze może być gorzej.

 

Doceniajcie bliskich jak i siebie. Nie odkładajcie planów, starajcie się być w kontakcie z osobami na którym wam zależy, bo nikt tak naprawdę nie zna dnia ani godziny.

 

Święte słowa. Warto w obliczu rozstania czy nawet rozwodu (nie w wspominając już o "jest mi źle bo nie mam dziewczyny" albo "zaruchałbym ale żadna nie chce") - zachować proporcje. Trzymaj się, bracie. Serdeczności.

[Blueberry]

Miałem coś koło 10ciu lat, dzwoni telefon:

"Heniek nie żyje!"

Nie życzę wam odbierania takich telefonów. Od tamtej pory ich nie lubię. Teraz nawet nie mam karty sim, używam tylko do internetu. Heniek to był mój wujek ze strony ojca. Jechał pijany rowerem i został potrącony przez (pewnie też pijanego) kierowcę - 100m od domu. Kierowca uciekł i przez godzinę wykrwawiał się na drodze niedaleko domu. Śledstwo policja umorzyła. Połowę dzieciństwa spędzałem w mieście a połowę tam u dziadków. Za Heńkiem we śnie (chyba na zawał), za pół roku zmarł Dziadek a potem Babcia dostała cukrzycy i raka trzustki. Była martwa za następne pół roku. Na jej pogrzebie nie płakałem bo w związku z chorobą - miałem się czas przygotować. Z pełnego śmiechu rodzinnego domu zostali tylko pogrążeni w depresji - drugi wujek Krzysiek i siostra dziadka..

 

Minął jakiś czas, wujek przez parę lat praktycznie nie ruszał się z łóżka. W końcu jakoś doszedł do siebie, poszedł do pracy, zaczął się uśmiechać. Był chrzestnym mojej siostry. Pojechaliśmy we dwoje, dwa dni przed wigilią przystroić mu świątecznie dom, posprzątać. 23go mieli wigilię w pracy, poszedł na CPN dokupić wódki, ześlizgnął się z krawężnika i wpadł pod busa. Do szpitala dojechał martwy. Siostra mówi, że ubierając choinkę usłyszała jego jak mówi "przepraszam".

 

Najbardziej żal było mi Ojca. Siostra Dziadka żyje do dziś, kiedyś wykupiła miejsce na cmentarzu, będzie już ze 40 lat..