Skocz do zawartości

Kult przekonania, że powinno się upolować partnera za młodu, a potem jakoś to będzie


Rekomendowane odpowiedzi

15 minut temu, self-aware napisał:

@deomi - Jak mając dziesiątki/setki chętnych  na przestrzeni lat nie możesz wyłapać nikogo w miarę sensownego to coś z Tobą po prostu nie teges. Znajdź kolesia, który nie jest typowym ruchaczem to i nie porzuci.

Nie wiem jak to ma sie do tego co napisałam ale ok.

Spotykam się z kimś teraz, ale co z tego. Czy moje życie jest dzięki temu jakieś lepsze?

Nie.

Nadal muszę pracować, gotować, jeść, chodzić. Tylko jeszcze dodatkowo muszę sie do kogoś dostosowywać i zapewniać mu towarzystwo, a i czasami robić rzeczy na które nie mam ochoty.

 

Związki są przereklamowane,  dla mnie w ogóle życie jest przereklamowane. Męczy mnie to wszystko. Męczy mnie praca, facet mnie meczy ( ale może to nie facet dla mnie, ciągle opowiada mi jakieś historie, których nie chce mi się słuchać) ciagłe robienie czegoś, tak naprawdę chuj wie po co. 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

6 godzin temu, prod1gybmx napisał:

A o pierwszym, drugim, albo trzecim zanim się posypało, też tak mówiłaś? :D Niesamowity mechanizm racjonalizacji...  

xD

Z moich obserwacji kobieta w każdym swoim związku ma taki moment gdy mówi, że teraz jest już szczęśliwa i kocha obecnego faceta nad życie xD

One po prostu są niesamowite xD

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Godzinę temu, deomi napisał:

Związki są przereklamowane,  dla mnie w ogóle życie jest przereklamowane. Męczy mnie to wszystko. Męczy mnie praca, facet mnie meczy ( ale może to nie facet dla mnie, ciągle opowiada mi jakieś historie, których nie chce mi się słuchać) ciagłe robienie czegoś, tak naprawdę chuj wie po co. 

Znam ten stan mimo że jestem facetem ale wg mnie emocje same w sobie się nie różnią; różni się tylko ich postrzeganie. Za czym gonisz bez wytchnienia?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

11 minut temu, deomi napisał:

@Furby No właśnie za niczym. Męczy mnie to że muszę coś robić, podtrzymywać egzystencję.

Gadać z ludźmi, chuje wie po co i na co to wszystko.

Męczy Cię to, bo szukasz sensu i nie możesz go znaleźć. Może pogódź się z tym, że jedyny realny sens, to żebyś rozmnożyła się, porodziła dziecko, trochę pożyła, pogdakała do wnucząt jak mają żyć i umarła. Ot, tyle. A skoro tak, to po prostu konsumuj i korzystaj z życia i żyj tak jak chcesz, niekoniecznie według tego scenariusza wyżej.

 

Żyj stanem aktualnym a nie szukaj sensu, bo życie raczej ma sens po prostu głównie zwierzęcy i ewolucjonistyczny. Szukasz sensu aby lepiej się poczuć, ale ten świat  nie jest po to, abyś Ty się lepiej poczuła. Ewolucja zwyczajnie jest jaka jest, w międzyczasie coś się mogło pojebać i obecne schematy ewolucjonistyczne nie pasują do naszej technologii i tyle - ale to klasyczny proces, w przyrodzie zachodzą takie same procesy tylko mniejsze, czyli w mniejszej skali i w innych aspektach. Życie jest właśnie jak wzór składający się z małych części wzorów z których każdy też jest wzorem, który ma swoje małe części wzorów, itd...

Ciąg Fibonacciego.

 

Skoro jedyne co realnie wiemy o życiu, to jego brutalność i to, że możemy być zwykłym błędem ewolucji (nasza świadomość) to po prostu konsumuj i korzystaj z życia. Za bardzo przeczulasz się nad samą sobą, jakbyś była szczególnie ważna. Właśnie teraz giną ludzie w różnych rejonach świata. Skoro masz tak dobrze, że nie giniesz i jesteś zdrowa to konsumuj!

Dobra kawka, piwko, jakieś wyjście, ciekawa książka - ot, cały sens.

Edytowane przez mastroeni
  • Like 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@mastroeni Sensu już dawno nie szukam po go po prostu nie ma. żyje dniem dzisiejszym i mam wyjebane na wszystko, a właściwie na większość. Nie czuje się nikim ważnym na tym świecie, no może poza rodzicami dla których ważna jestem , ale po prostu to wszystko sprawia, że mi się nic nie chce. Starania i jakikolwiek wysiłek nie rekompensuje trudów, a szczególnie męczą mnie relacje międzyludzkie, bycie odpowiedzialnym, dotrzymywanie terminów, opieranie się próbie dominacji innych ludzkich bytów, kuurła na co i po co, mam się użerać z ludźmi

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@deomi - To może wróć do tego samca alfa 10/10 co Cię kiedyś dymał? Tacy faceci to dla Was jednak z pewnej perspektywy sens życia, aż post o tym przecież napisałaś. Koleżanki zazdrosne, pipka ciągle mokra, czujesz miłość (bo moim zdaniem potraficie prawdziwie kochać, ale tylko tych przystojnych). Wiem, że dla niego będziesz jedną z wielu ale i tak to lepsze niż jakiś normalny z wyglądu, nudny, gostek. I emocyjki będą :)

Edytowane przez self-aware
  • Dzięki 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Taka moja rada.

Im bliżej 30 (albo im dalej po) tym lepiej zagraną wersję demo kobieta wam zaserwuje. :)

 

Oczywiście po czasie wszystko wyjdzie, jednak często będzie to po uzyskaniu celu, czyli bombelka albo ślubu. 

Dlatego lepiej umawiać się z kobietami z przedziału 18-25* lat w czasie, w którym kukoldy rozwijają im wszędzie czerwone dywany. Wtedy Panie nie grają bo wiadomo "jeżeli nie możesz znieść mnie kiedy jestem najgorsza to nie zaslugujesz na mnie kiedy jestem najlepsza"

 

* - jeżeli mówimy o potencjalnym związku na dłużej niż 2 lata. 

  • Like 1
  • Haha 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Ciekawy temat i podobne zjawisko zaobserwowałem w swoim bliskim otoczeniu. Mam 25 lat i kumple (a raczej ich panienki) zasypują swoje fejsbuki zdjęciami ze ślubu, wesel i ohhhh jaki to był piękny dzień. Gdybym tylko mógł wstawić tutaj zdjęcie, na którym Pani z gestem uniesionych rąk pt. "AND THE WINNER IS..." a obok stoi kumpel z miną "no i chuj, pozamiatane". Ale właściwie, mógł tak wyjść tylko na zdjęciu chociaż znam go i do całej szopki doszło raczej z powodu "bo wypadało. Już tyle lat razem..." a nie bo chciał. W środku, przynajmniej te 4-5 lat temu, gdzie mieliśmy więcej kontaktu to był gość od którego biła energia i flow. Trochę mu się zgasło przez ten czas.

 

Suma sumarum, nie uważam ślubów czy wiązania się na stałe w młodym wieku (19-25) za coś złego. Przecież przy odpowiednim podejściu nie ucierpi na tym żadna ze sfer życia, tj. nadal można imprezować, rozwijać się zawodowo, poświęcać pasji. Oczywiście związek nie będzie tak intensywny (mam na myśli częstotliwość spotkań) ale ja wychodzę z założenia, że lepiej spotkać się 1 czy 2 razy w tygodniu i wtedy te spotkania "żyją" nawet po dłuższym czasie. Przerabiałem wariant z częstym spotykaniem się - bardzo szybko mnie to męczy i ogranicza. Wtedy rzeczywiście miałem podejście "po co mi ktoś na stałe?". Obecnie jestem w "stałym związku" z podejście jak opisałem wyżej i wszystko gra i huczy. Co nie zmienia faktu, że nie mam na razie ochoty na mieszkanie razem czy inne tego typu zobowiązania i nie wiem czy taką ochotę będę miał :D 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

8 godzin temu, deomi napisał:

@mastroeni Sensu już dawno nie szukam po go po prostu nie ma. żyje dniem dzisiejszym

No nie żyjesz dniem dzisiejszym i właśnie dlatego piszesz takie zdołowane posty. Życie dniem dzisiejszym to delektowanie się poranną kawą, pożartowanie, dobre jedzenie, jakiś wypad, uprzyjemnianie sobie życia. Ty właśnie nie żyjesz tym co tu i teraz i przede wszystkim nie masz nawyku szczęścia.

  • Like 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

10 godzin temu, deomi napisał:

No właśnie za niczym

A może za tym spokojem że nic nie musisz? Ja w ten sposób latałem za tym króliczkiem zwanym pozytywnym wyjebaniem na świat a później okazało się że to króliczek stoi a ja popierdalam w kółko tracąc energię:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

20 godzin temu, Ragnar1777 napisał:

Zaczynając od tracenia urody, tracenia płodności, tracenia optymizmu bo z każdym kolejnym nieudanym związkiem tworzy się rysa na psychice i pretensje do świata.

Czasami jest tak że puki dana para nie stara się o dziecko nawet nie wie że może mieć problemy. 
Nawet może być tak, ze po małżeństwie stosują antykoncepcję i nie maja pojęcia że któreś z nich może mieć problemy. Dopiero jak przychodzi co do czego okazuje się ze jednak coś jest nie tak. 
 

Tez zdarza się ze nie ma przyczyny. Wszystko jest ok, a jednak dana para nie ma dzieci. Medycyna zna takie przypadki. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

20 godzin temu, deomi napisał:

Związki są przereklamowane,  dla mnie w ogóle życie jest przereklamowane. Męczy mnie to wszystko. Męczy mnie praca, facet mnie meczy ( ale może to nie facet dla mnie, ciągle opowiada mi jakieś historie, których nie chce mi się słuchać) ciagłe robienie czegoś, tak naprawdę chuj wie po co. 

 

Idąc tym tokiem myślenia, po co w ogóle jeść, spać, sprzątać itd, przecież to bez sensu...

Może związek nie sprawia Ci radości, bo to nie ten facet?

Mój sprawia, że mam więcej energii, więcej mi sie chce, jestem bardziej szczęśliwa, mam więcej motywacji do wszystkiego.

Ale byłam też w takich związkach, albo nawet nie byly to związki, ale jakieś tam znajomości, które bardziej mnie ściągały w dół niż dodawały skrzydeł. Np. jeden mój były próbował mi wmówić, że się nie obronię, a później żebym nie szła do pracy biurowej bo do żadnej się nie nadaję. Mylił się oczywiście, ale jak bardzo toksyczny może byc taki człowiek na dłuższą metę?

Jeden był w porządku, nic nie można było mu zarzucić, ale... nie kochałam go, tak po prostu, tylko lubiłam i podobał mi się wizualnie i jego charakter, ale nie było tego czegoś i nic nie mogłam na to poradzić.

Z obecnym czuje sie szczęśliwa i zakochana w nim, choć nie jest idealnie, czasem miewamy kryzysy, ale z drugiej strony nigdy się nie kłócimy mimo nieporozumień, nigdy nie odzywamy się nawet do siebie w przykry sposób, poza tym czy oczekiwanie idealnego związku to nie zbyt wiele?

Może ten Twój to nie ten i tyle..

Nie licząc tych 3 poprzednich związków przed tym co teraz, byłam na wielu randkach w życiu, poznałam wielu facetow - uprzedzając pytania, nie sypiałam z kim popadnie, po prostu randkowałam- i wielu poznałam żeby trafić w końcu na tego co mi odpowiada. Wiele też nauczyłam sie odnośnie własnych błędów, tak jak pisałam wyżej...

Kiedyś krótko mówiąc byłam zbyt naiwna, zbyt szybko się zakochiwałam, angażowałam, nadskakiwałam nawet, jeśli inni na to nie zasługiwali. I miałam jeszcze kilka innych wad, które bardzo mściły się w związkach. Nie twierdzę, że teraz jestem ideałem, nadal mam pewne wady, ale już o wiele wiecęcj rozumiem jeśli chodzi o relacje damsko-męskie, czy przyjaźnie. Ludzie mnie tego nauczyli i ci pozytywni i ci, którzy jakoś mnie tam skrzywdzili w życiu.

Edytowane przez woman_in_red
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

13 godzin temu, self-aware napisał:

@deomi - To może wróć do tego samca alfa 10/10 co Cię kiedyś dymał? Tacy faceci to dla Was jednak z pewnej perspektywy sens życia, aż post o tym przecież napisałaś. Koleżanki zazdrosne, pipka ciągle mokra, czujesz miłość (bo moim zdaniem potraficie prawdziwie kochać, ale tylko tych przystojnych). Wiem, że dla niego będziesz jedną z wielu ale i tak to lepsze niż jakiś normalny z wyglądu, nudny, gostek. I emocyjki będą :)

To na pewno nie dla mnie. Ja jestem na to zbyt spokojna, dla mnie priorytetem w związku jest poczucie bezpieczeństwa.

 

Godzinę temu, woman_in_red napisał:

Może związek nie sprawia Ci radości, bo to nie ten facet?

 Może..

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Uważam, że wiązanie się na stałe w młodym wieku (małżenstwo, dzieci)  jest często skazane na porażkę bo ludzie są niedoświadczeni, nieodpowiedzialni i tak naprawdę nie wiedzą jeszcze czego chcą. Doświadczają i uczą się życia i siebie. 

Trzeba coś przeżyć, mieć kilka związków, posmakowac seksu, żeby potem nie wyobrażać sobie, że trawa u sąsiada jest pewnie bardziej zielona...

Ponoć, jak mówią doświadczeni panowie,  najlepsza żona to trzecia :lol:

 

Edytowane przez gladia
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

23 hours ago, Stefan Batory said:

. Ludzie się parowali w wieku około 15 lat. Powiedzmy w wieku około 20 lat ślub, zwykle dzieci itd. Nic nowego. 

Nie bardzo wiem gdzie. Chyba w dużych miastach i to też w bardzo ograniczony sposób. Już po podstawówce drogi się rozchodziły. Paczki z liceum znikały po pójściu na studia, itp. 

 

Udział w klubach też wyglądał tak, że przez chwilę się było, potem nie było. Relatywnie największą możliwość "sparowania" dawały studia i wszelkie studenckie aktywności. 

 

Z tym że za moich studenckich czasów końcówka lat 90/początek wieku spierdolina u kobiet już była dość mocno widoczna. Było łowienie studenciaków zamożnych z domu albo takich co rokowali zasuwając na studiach i w robocie jednocześnie. 

 

Ja w tamtych czasach studiując dziennie i pracując, co dawało mi niezły grosz, literalnie przebierałem w panienkach. Czego już np. koledzy tylko studiujący nie mieli. 

 

Z tamtych czasów znam tylko jedną parę, która przetrwała do dziś. 

Edytowane przez maroon
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

4 godziny temu, maroon napisał:

Nie bardzo wiem gdzie. Chyba w dużych miastach i to też w bardzo ograniczony sposób. Już po podstawówce drogi się rozchodziły. Paczki z liceum znikały po pójściu na studia, itp. 

 

Udział w klubach też wyglądał tak, że przez chwilę się było, potem nie było. Relatywnie największą możliwość "sparowania" dawały studia i wszelkie studenckie aktywności. 

 

Z tym że za moich studenckich czasów końcówka lat 90/początek wieku spierdolina u kobiet już była dość mocno widoczna. Było łowienie studenciaków zamożnych z domu albo takich co rokowali zasuwając na studiach i w robocie jednocześnie. 

 

Ja w tamtych czasach studiując dziennie i pracując, co dawało mi niezły grosz, literalnie przebierałem w panienkach. Czego już np. koledzy tylko studiujący nie mieli. 

 

Z tamtych czasów znam tylko jedną parę, która przetrwała do dziś. 

Faktycznie, ja odnoszę się do swoich osobistych doświadczeń. Duże miasto. Moje studenckie czasy, to druga połowa lat osiemdziesiątych. Kluby zapewniały nam życie towarzyskie długie lata po skończeniu studiów. Ja wstąpiłem do takiego od razu na pierwszym roku. Na politechnice w tamtych czasach było bardzo mało dziewczyn (na roku miałem na 80 chłopa dwie lub trzy panienki). Ale  kluby przyciągały sporo pań z innych uczelni. Najwięcej ich było z medycyny, sporo dziewczyn zapewniał uniwersytet- głównie prawo i psychologia, Było ich naprawdę dużo. To dziwne, ale wtedy panienki z medycyny wolały studentów z polibudy, niż swoich kolegów z lekarskiego.

 

Dzięki klubowi właściwie do dzisiaj mam większość znajomych, no i oczywiście stamtąd mam żonę. Z tamtych czasów, jak pamiętam było bardzo dużo małżeństw, konkubinatów nie było. Na kilkadziesiąt znanych mi par z moich czasów studenckich nie dotrwały do dzisiaj tylko dwie. Zwykle były to pierwsze związki ludzi i kończyły się ślubami i dożywociem? Spierdolina u kobiet jeszcze nie występowała. W akademiku mojego wydziału (łącznie dziewięć pięter), cztery piętra zajmowały małżeństwa studenckie, najczęściej z bąbelkami, mimo, że czasy były wyjątkowo ujowe pod względem materialnym i nie tylko. 

 

Edytowane przez Stefan Batory
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

1 hour ago, Stefan Batory said:

Moje studenckie czasy, to druga połowa lat osiemdziesiątych. Kluby zapewniały nam życie towarzyskie długie lata po skończeniu studiów. 

Ech. No właśnie. Inne czasy. Nie było tak wielu alternatyw, mentalność ludzi też była inna. Dobra materialne miały mniejsze znaczenie, bo ich po prostu nie było. 

  • Like 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.