Skocz do zawartości

"Uczczenie pamięci" zmarłych


Rekomendowane odpowiedzi

Cześć

W jednym z wątków na rezerwacie pomijając temat, bo jest on nieważny wybuchła mała wrzawa o to, że nie można porównywać tego i tego, bo do ubliża pamięci zmarłym. I tu jest właśnie moja rozkmina. Co to tak naprawdę oznacza? Co komu po uczczeniu ich pamięci? Dla mnie jest to osobiście tylko frazes, który ludzie wypowiadają "bo tak trzeba", a w rzeczywistości nie ma żadnego sensu. Każdy w duchu to mówi, a w rzeczywistości cieszymy się, że nie jesteśmy na ich miejscu.

A wy jak sądzicie? Jest coś w tym więcej, czy to tylko festiwal hipokryzji i obłudy przed samym sobą, aby nie ujawnić własnych podświadomych myśli?

Edytowane przez Hubertius
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

3 hours ago, Hubertius said:

czy to tylko festiwal hipokryzji i obłudy przed samym sobą

Nie kojarzę o jaki wątek Rezerwatu chodzi, ale spora część ludzi żyje w strachu, uświadomionym lub nie, że na jaw wyjdzie prawda. Prawda, że okantowali klienta w swym sklepie, albo że zabrali rolkę papieru z publicznej toalety. Prawda, że zdradzili swego męża/żonę. Prawda, że podoba im się porno ze zwierzętami, a od zostania zawodowym złodziejem powstrzymał ich wyłącznie - brak okazji. Prawda, że - nie są tak unikalni, jak im sie wydaje, bo w końcu ktoś ten dół drabiny społecznej wypełnia.

Dopóki żyją, wydaje im sie że są w stanie "uchronić" swe kłamstwa od wyjścia na jaw. Ale co po śmierci?

Więc w strachu o siebie samego, dla utrzymania swego fałszywego wizerunku, propagują mit że o zmarłych - nie wolno mówić źle; sami przy tym komentując pogrzeb somsiada - "nie mówię o nim źle, mówię - umarł, i dobrze".

 

Inna duża grupa - podtrzymuje tą regułkę, wyłącznie z konformizmu. Bo nie warto się z pierwszą grupą spierać. Razem, to wystarczająca ilość ludzi, by z powtarzanych pusto słów uczynić - demokratyczne prawo moralne.

 

Jedyny słuszny argument za - jest taki, że zmarły nie może się już bronić, więc atakować go może pozornie bezkarnie byle hiena.

  • Like 2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Koło miesiąca temu, mojego kolegę pierdolnął tir -  została z niego kupa flaków.

 

Było mi przez 2 dni z tego powodu niesamowicie smutno, nie tyle, bo był bliskim przyjacielem, co po prostu z faktu, że zginął śmiercią bardzo brutalną, oraz  z współczucia dla jego rodziny, dla której łzy napłynęli doszczętnie.

 

Minął miesiąc i aktualnie koło chuja mi to lata, mówiąc szczerze.

 

Śmierć jest czymś normalnym, nie powinniśmy się nią w tak negatywny sposób "ekscytować".

 

Żydzi mówią : " Trzy dni" tyle powinieneś się martwić, po stracie kogoś dla Ciebie ważnego, potem zaczyna się robić szkodliwy nawyk, który przeistacza życie w śliski, narcystyczny smutek.

 

  • Like 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

4 godziny temu, Hubertius napisał:

Co komu po uczczeniu ich pamięci?

 

Tu chodzi bardziej o wagę wydarzenia. Porównywanie cierpienia i śmierci milionów ludzi do sytuacji niejednoznacznej, ale zupełnie innego kalibru. Chyba o to tam chodziło.

 

Spłaszczanie czyjegoś cierpienia, śmierci, bagatelizowanie takich rzeczy to droga do wyjałowienia się moralnego. Tak się przygotowuje przodowników systemów totalitarnych- dehumanizując i zaniżając wartość życia innych ludzi.

Drugiemu człowiekowi który nic Ci nie zrobił ciężko zrobić krzywdę bez powodu, dlatego trzeba obniżyć jego wartość w oczach potencjalnego kata.

 

Inna sprawa, ludzie mają skłonności do czczenia pamięci 'swoich', zapominając o innych.  Np. żyd wymaga od całego świata czczenia pamięci żydowskich ofiar holocaustu, ale ma w dupie inne ofiary tej rzezi.

 

Edytowane przez Yolo
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

1 hour ago, zuckerfrei said:

Osobiście, staram się wymownie milczeć.

Jest to wyjście... ale ja wolę mówić co myślę. Nawet jeśli przez to część rodziny ma mnie za czarną owcę, chama i szowinistę.

28 minutes ago, RENGERS said:

Minął miesiąc i aktualnie koło chuja mi to lata, mówiąc szczerze.

Po śmierci dwóch najbliższych mi osób, w sumie - jedynych naprawdę bliskich mi osób, sam czas wydawał się wrogiem. Co innego sto ofiar w podręczniku historii, co innego - śmierć znajomego; a jeszcze czymś zupełnie innym jest zniknięcie kogoś, z kim przez X lat dzień w dzień wymieniałeś myśli, plany, marzenia... Niestety, kto sam nie przeżył, nie zrozumie - jak z Harrym Potterem i kwestią testrali.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.