Skocz do zawartości

Związki międzygatunkowe, pomiędzy człowiekiem, a kobietą, są obarczone sporym ryzykiem.


Rekomendowane odpowiedzi

Molekularne podstawy obowiązującej rzeczywistości, skłaniają do przemyśleń, o psychopatycznym eksperymencie stwórcy, datującym się od "wielkiego wybuchu".

Podejrzewam, że uwolniona wtedy energia, wielokrotnie przewyższała wszystko, co mogło do tej pory wydarzyć się w sławojkach, i za stodołami, a nawet w nadmorskich lasach, porastających wydmy.

Z powyższego powodu, prawdopodobnie, nie powinno się traktować życia zbyt poważnie, choć wcale nie uważam, że jest ono krótkie, i kończy się niebytem, po biologicznej śmierci.

Przeciętna kobieta, ma w sobie poczucie misji, podobnie, jak przeświadczenie, o pierwszeństwie, na skrzyżowaniu, nawet, na czerwonym świetle.

Prawdopodobnie owo przekonanie legitymizuje czerwona pieczęć na podpasce.

Problemy człowieka związane są zwykle z kreacją rzeczywistości, w której królewna uwięziona w wieży, powiewa z okienka brudnymi majtkami, wabiąc rycerzy, by usiekli smoka, co to ją pilnuje .

Tak więc one machają do nas brudną szmata, z tej okazji korzysta jakiś Pokurcz, dobierając, się im do pupy, kiedy wychylają się ku nam z okienka, na szczycie wieży, czy innej szklanej góry.

Pokurcz się ślini, i cieszy, smok przygotowuje się do uczty, a mięso rycerskie, gotuje się, na śmierć w obronie cnoty, honoru, bogów, i i idei miłości.

Taką rolę przypisano nam, od zarania dziejów - oto wielki szwindel natury.

Powstaje więc pytanie, czy istnieje jakaś alternatywna rzeczywistość ?

Może po drugiej stronie lustra ?

Zastanawiam się, czy kobieta, czyli taki trochę głupszy facet bez sisiaka, z trochę tylko większymi cyckami, pasożytujący na człowieku, nie wymaga zbyt wiele, od swojego żywiciela ?

  • Like 5
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Od najmłodszych lat jesteśmy duraczeni , na wiele sposobów, aż dopiero walnięcie sety przywraca nam bardziej racjonalną optykę.

To jest ten moment, kiedy chwilowo widzimy ostrzej, a więc świat wydaje nam się bardziej chusteczkowy, niż zazwyczaj.

Popatrzmy, na szmaragdową toń urokliwego jeziora, tańczące nad taflą wody muszki, i ważki, pluskające rybki, i kumkające w szuwarach żabki.

Jest upał, gorące powietrze zafalowuje odległe sielskie krajobrazy z wiejskim kościółkiem, i traktorami pierdzącymi wśród pól, i skowronków.

Tymczasem żabka zamilkła, bo pożarł ją sum, komar nartnik sunący po wodzie również zniknął w jakiejś paszczy, muchę upolowała ważka, a ważkę ptaszek.

W mule na dnie pożerają się jakieś robale, coś gnije smrodliwie, i wypuszcza bąbelki siarkowodoru.

Jak się ma więc "łańcuch pokarmowy", czyli misterium wzajemnego pożerania, trawienia, i wydalania, do radosnego kontemplowania obowiązującej rzeczywistości ?

Walimy więc następną setę z radości, że stoimy podobno, na szczycie tej pożerającej się wzajemnie piramidy, więc robale mogą nam skoczyć, podobnie futrzaki, jak mamy sztucer, i celne, bo zaprawione alkoholem oko :)

Prawdę gadam, bo słuchając starszych kolegów,zdobywałem onegdaj laury, na zawodach sportowych, dzięki "wyostrzonemu" oku, po imprezie.

Nie sposób jeździć po alkoholu, bo któż nas zrozumie, że i tak robimy to 5x lepiej, niż inny artysta, na trzeźwo ?

Jedziemy więc odpocząć, od rzezi nad uroczym jeziorkiem, i zaglądamy do klimatycznego kościółka, co to nam migotał na horyzoncie.

Taaak - tu znajdujemy ukojenie, bo jest przynajmniej chłodniej.

Słoneczko pada przez witraże na kościelne ławy, w powietrzu tańczą drobinki kurzu - jest dobrze .

Niestety zauważamy, ze witraże ociekają męczeńską krwią, za wiarę, a ze ścian patrzą na nas spod obłażącej farby bogowie - pakerzy wszechmocni.

Taki gościu, na świetlistym koksie tuningowany, wsparty ubezpieczeniem, na wieczysty żywot, ewentualne zmartwychwstanie, a na dodatek występujący w trzech osobach, dla zmylenia przeciwnika - zaleca zwykłym śmiertelnikom, by pruli sobie wzajemnie flaki w imię jego chwały.

Powyższym sposobem bogowie słusznie zakładają, że śmiertelnicy mają większe jaja, niż oni sami, bo mają odwagę ryzykować życiem, chwaląc boski patent, na "łańcuch pokarmowy".

Bogowie więc z obawy, o własną pozycję, chytrze wmontowali śmiertelnikom chipa, jak w tonerze drukarki, który "wyłączy nam prąd w środku dnia", jak śpiewa M.Rodowicz .

Dzięki chipowi bogowie mają więcej czasu, nim ich dopadniemy :)

Oto słowo na jutrzejszy szabas.

 

 

 

  • Like 2
  • Dzięki 2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Szanowni Koledzy, koniec pitolenia, o ptaszkach i motylkach.

W ramach słowa na niedzielę opiszę Wam, jak zostałem jebakiem, dzięki pierwszej żonie :)

Historia jest tak tragiczna, i straszna, że aż śmieszna, dowodzi też niestety, że pomimo, iż wypowiadam się bełkotliwie, czyli mądrze, to i tak jestem, jak większość z nas - kretynem :)

Ciąg dalszy nastąpi, jak wrócę z zakupów, i walnę setę :)

  • Like 2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

9 godzin temu, rezysstor napisał:

Szanowni Koledzy, koniec pitolenia, o ptaszkach i motylkach.

W ramach słowa na niedzielę opiszę Wam, jak zostałem jebakiem, dzięki pierwszej żonie :)

Historia jest tak tragiczna, i straszna, że aż śmieszna, dowodzi też niestety, że pomimo, iż wypowiadam się bełkotliwie, czyli mądrze, to i tak jestem, jak większość z nas - kretynem :)

Ciąg dalszy nastąpi, jak wrócę z zakupów, i walnę setę :)

Hehehehe. To mi się podobuje 😁

 

Jak tak piszesz na trzeźwo, to napisz po połówce. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 1 miesiąc temu...

Moja pierwsza żona odniosła nadzwyczajne zasługi dziele stworzenia ze mnie „jebaki”, choć początki były skromne.

Potraktujcie moją prawdziwą opowieść jako ciekawostkę, bo na dobre rady już za późno :)

Poznaliśmy się, na szkolnej zabawie, zaprosiłem ją na studniówkę.

Była panienką skromną, z dobrego domu, i o interesującej urodzie.

Pech chciał, że nie dostałem się na „elitarne” studia, czułem tym sposobem swoją „marność”, i nawet specjalnie się nie zdziwiłem, jak szczenięca „miłość” zdechła jednostronnie, i panienkę przestały cieszyć nasze spotkania.

Dość wcześnie poznałem więc podstawowe mechanizmy rządzące związkami pomiędzy człowiekiem, a kobietą.

Jako „Kozak- amator”, sprężyłem się więc i za drugim podejściem zdałem na studia, czym na tyle podreperowałem swoją wartość, w tym „rynkową”, że panienka ponownie zapragnęła spotkań ze mną.

Wszedłem w tę patologię zamaszystym, defiladowym krokiem, nie bacząc na wszelkie krowie placki leżące u podwalin takiego związku.

Czas pokazał, że jak podpowiadała mi już na samym początku intuicja – ta dziunia to była kupa szczęścia z przewagą kupy.

Zaznaczam, że jako katolik, i dupa wołowa, z rycerskim podejściem do dziewczyn – byłem prawiczkiem, a ona dziewicą.

Później był ślub kościelny, i cywilny, mijały lata, a ja nadal byłem prawiczkiem, ponieważ moja żona, nie pozwalała się rozdziewiczyć, obawiając się bólu.

Byłem jej jednak wierny, choć zaległości w seksie narastały.

Mniej więcej po trzech latach takiego „białego małżeństwa”, jakimś sposobem, z udało ni się z zaskoczenia rozdziewiczyć moja żonę i to tak skutecznie, że zaszła w ciążę.

Miałem nadzieję, że urodzenie dziecka udrożni żonę już na tyle, że patologia naszego związku spadnie do bardziej standardowego poziomu.

Cieszyłem się powyższą nadzieją, ponieważ miałem zamiar pokazać „światu”, że mnie się uda w tym temacie, jak, nie udała się ta sztuka moim rodzicom.

Będąc na ostatnim roku studiów, zostałem tatusiem, a nawet kąpałem niemowlaka, przygotowywałem mu zupki, karmiłem, i wspierałem małżonkę, jak potrafiłem.

Niestety seks nadal był denny, okazjonalny, wręcz limitowany, podobnie jak żarcie na kartki w tamtym czasie.

Podjąłem pracę na „wysuniętej placówce”, bo uznałem to za korzystne dla mojego zawodowego rozwoju, i chyba miałem rację.

W ramach owej pracy, otrzymałem zupełnie przyzwoite mieszkanie „zakładowe”, które doposażyłem odpowiednio, by ściągnąć żonę wraz z synem.

Tymczasem czas płynął, ja odwiedzałem rodzinę raz na dwa tygodnie, mijało właśnie półtora roku, od mojego wyjazdu za pracą, a żonka jakoś, nie kwapiła się do „połączenia” z mężem.

Przyznaję, że wówczas nawet nie uważałem tego za patologię – najwyraźniej miałem większą tolerancję, niż dzisiaj.

Wreszcie żona dała mi się przeprowadzić na „moją” prowincję, co było o tyle łatwe, że bidula, nie pracowała, bo, nie musiała.

Istotnym czynnikiem opóźniającym „połączenie rodziny”, był fakt, że żona posiadała mieszkanie własnościowe.

Nawiasem powyższy fakt, oraz dawanie mi odczuć, przez teściów, że niewiele mam do powiedzenia, bo wszystko w owym mieszkaniu jest jej, lub dla niej, a nie dla nas, dopingował mnie do wyjścia z tegoż lokum.

Starałem się więc wynagrodzić żonie trudy pobytu w „dziczy”.

Zajmowałem się zarabianiem pieniędzy, oraz aprowizacją w tamtych trudnych czasach kartkowych.

Żona w pocie czoła wychowywała synka.

Ja młody – gniewny, w pierwszej w życiu pracy, odnoszący jakieś tam sukcesy, wzbudziłem czyjąś zazdrość, i zaczęły się problemy.

Popracowałem ledwie trzy lata, a już trzeba było się ewakuować, bo nagonka zorganizowana na moją osobę groziła poważnymi konsekwencjami.

Stanąłem sam, do walki z prowincjonalnymi ważniakami, ale nie walczyłem, o ideały, tylko, o przetrwanie.

W tamtym czasie poprosiłem żonę, by wystąpiła w sądzie, jako mój świadek.

Widziała wielokrotnie coś, co pomogło by mi chociaż trochę w obronie, i dało czas, na zaplanowanie ewakuacji.

Reakcją żonki, na całą sytuację były słowa cyt. „naważyłeś sobie piwa, to teraz je sam sobie wypij”.

Zaiste interesujący to był przejaw wsparcia, solidarności i miłości.

Wydawało mi się wtedy, że mam zbyt cyniczną filozofię życiową, ale okazało się, że rzeczywistość jest nieporównywalnie gorsza.

Zodiakalna Ryba, uczuciowy marzyciel, twardo jednak broniłem swoich pozycji, co uratowało mi cztery litery.

Ewakuowałem się na trochę bardziej cywilizowany teren, i wkrótce ściągnąłem żonę z synem, do nowego gniazdka.

Znowu ostro wziąłem się do roboty, realizując swoje koncepcje biznesowe.

Mieszkanie zapełniło się sprzętem z ówczesnego Pewexu, pojawił się też samochód.

Co ciekawe, to żonka, wcale nie witała entuzjastycznie kolejnej inwestycji w postaci zmywarki, kuchenki mikrofalowej itd.

Twierdziła, że powinniśmy zbierać na „domek”, a nie szastać pieniędzmi, po Pewexach.

Lała nawet obficie łzy, wychodząc z nowym ciuchem, wmuszonym jej przeze mnie w nieszczęsnym Pewexie.

Doszło nawet do tego, że chciałem zadatkować kupno „domku”, a tymczasem żonka odwaliła taki numer, że przy podpisywaniu stosownych dokumentów, zaczęła również toczyć łzy, twierdząc, że sama, nie wie, czy chce „domek”.

Przeprosiłem zainteresowane transakcją osoby, wyszliśmy i szczęśliwie już nigdy, nie podjąłem tematu „domku”, by moje szczęście, nie wypłakiwało sobie swoich pięknych oczu.

Żona w tamtych czasach trzymała w „materacu” dolary, pozostałe z prezentu ślubnego od jej ciotki.

Poprosiłem ją, o pożyczenie tych pieniędzy, by rozkręcić inny biznes, który, jak zwykle miał również jej, czyli rodzinie, poprawić jakość życia.

Niechętnie, ale „pożyczyła” mi „nasz” prezent ślubny.

W międzyczasie spadła wartość waluty w stosunku do złotówki, co ułatwiło mi zakupienie, i oddanie pożyczonej kwoty w takim samym nominale, czyli „pożyczyła” 500 $, i oddałem jej 500 $.

Zdziwiłem się jednak, kiedy po oddaniu, żona miała do mnie pretensje, że powinienem jej oddać więcej, bo w tym czasie waluta straciła na wartości !

Zapytałem skromnie, a czy owa waluta trzymana przez nią w „materacu” rozmnożyła by się samoistnie, na wieść, o wzroście wartości złotówki ?

Nawiasem, w momencie udzielenia mi pożyczki, nie dyskutowaliśmy żadnych rekompensat związanych z kursami walut.

Wyszło na to, że moje pieniądze, które zarabiałem są „nasze”, a inne, są żonki.

Podrapałem się po łbie, i z właściwą sobie ociężałością umysłową, zacząłem wiązać pewne fakty.

Pomyślałem sobie bezczelnie : zaraz , zaraz – to ja miałem wypruwać sobie flaki, zarabianiem na wspólny „domek”, a przecież żona, mając mieszkanie własnościowe, mogłaby zdecydowanie przyspieszyć, i ułatwić taką inwestycję !

Pewnie bidula, nie kojarzyła powyższych zależności, ale jednak okazała się prawdziwym „bystrzakiem” w kursach walut ?

Tymczasem żonka zapragnęła drugiego dzidziusia, i za niedługo miałem córeczkę – śliczną, jak wszystkie „bombelki” blondyneczkę.

Niestety ilość moich bachorów, nie przełożyła się na jakość naszego seksu.

Właściwie, to nawet nie wiedziałem, jaki jest on beznadziejny, bo nie miałem porównania, będąc wiernym małżonkiem, z prawie dziesięcioletnim stażem .

Raptem pewnego dnia, ni z gruchy, ni z pietruchy, żonka wykrzyczała mi, że cyt.: „seks ze mną, to jeden wielki ból !”.

O kurwa pomyślałem sobie : jestem beznadziejny, skrzywdziłem żonę działając czynem ciągłym !

Popatrzyłem sobie w majtki, ale mój sprzęt, nie przypominał pały do baseballa , a baba przecież urodziła dwoje bachorów !

Zacząłem więc analizować swoją technikę seksualną, znaną mi jedynie z pornosów, ale podobnie jak tamci, dbałem, o odpowiednie nawilżenie, a nawet nie sypałem piachu do cipy!

Wiadomo jednak, jak to jest z samooceną – we własnych oczach jesteśmy wspaniali, bo też łatwo się rozgrzeszamy, jesteśmy siłą rzeczy subiektywni.

Postanowiłem więc poddać się testom – prawdziwej ocenie na „polu walki”, ponieważ dla własnego spokoju musiałem poznać, choćby przykrą prawdę, o sobie.

Zdobyta powyższym sposobem wiedza praktyczna miała mieć przecież fundamentalne znaczenia, dla dalszych losów małżeństwa, a nawet reszt mojego żywota.

Ja, idealista, pełen wiary, opiekuńczy, zdolny do poświęceń, prawie wierzący katolik, stanąłem więc na krawędzi włazu życiowego szamba, w które oto miałem skoczyć, by poznać prawdę, o sobie, czyli jak krzywdziłem żonę torturując bidulę tyle lat „jednym wielkim bólem”.

W powyższej dramatycznej decyzji otrzymałem niespodziewane wsparcie, od pięcioletniej córeczki.

Swego czasu zaglądając do lodówki, moja córeczka rzekła mi znamienne słowa cyt.: „cego tam sukas, tam nic twojego niema”.

Przeszedł mi znamienny dreszcz po plecach, bo ktoś najwyraźniej prał mózgi moich dzieci.

Skoczyłem więc, i zanurkowałem we wspomnianym już szambie, oczywiście w celach naukowych i poznawczych.

Testy, jak się okazało wypadły wyśmienicie, nikt, nie zgłaszał „jednego wielkiego bólu”, niektórym nawet tak się to spodobało, że groziło to rozwodami i kolejnymi związkami, czego jednak ja, nie planowałem.

Testowałem na szerokim spektrum kobiet zamężnych, panienek, wdówek, rozwódek, starszych ode mnie i to sporo, ale też i młodszych.

Dość wysoki niebieskooki blondyn, z dobrym zawodem, niezłą gadką, relatywną kasą, nie miewał specjalnych problemów w zapraszaniu do testów kolejnych samic.

Trudno było nadrobić przy okazji owych badań, moje zapóźnienia seksualne, ale w imię nauki się sprężyłem i zdobyłem doświadczenie, na jakie niejeden spermiarz, czy stulejarz , musiałby pracować przez kilka swoich marnych żywotów.

Wiadomo, że „pycha kroczy przed upadkiem”.

Od momentu wypowiedzenia przez żonę owych brzemiennych w skutki słów, o „jednym wielkim bólu”, nie dotykałem się do niej, bo niezmiernie wrażliwe mam serce na wszelkie krzywdy, nawet te iluzoryczne.

Żonka po paru miesiącach sama zaczęła próbować inicjować jakieś tam gry przedwstępne, ale ja już nie byłem zainteresowany tym siermiężnym, pszenno - buraczanym seksem, zgodnym z jej ograniczeniami, zdalnie sterowanymi przez jej mamunię.

Mamunia mojej żonki, poza dydaktyką telefoniczną, przysyłała mojej żonce kilogramy wycinków z poradami , na wszelkie tematy z różnych gazet.

Pewnego razu, w tamtym czasie poprosiłem żonkę, by wysłała dla mnie pilną przesyłkę biznesową, bo ja nie mogłem się ruszyć z powodów zawodowych, a ona była „niepracująca”.

Usłyszałem zdumiewającą odpowiedź cyt. „nie jestem zwykłą szarą babą, by latać z twoimi przesyłkami !”.

Oto doświadczyłem misterium, w którym pasożytująca na drzewie huba, działa przeciwko swemu żywicielowi – przecież przesyłka to kasa, a kasa to pełne korytko dla żonki i wspólnych bachorów.

Na przestrzeni bodajże roku, czy dwóch, żonka wymieniła zamki w moim zakładowym mieszkaniu, a nawet podjęła pracę, znalazła sobie gacha, zrobiła mi sprawę karną, i rozwodową, zaanektowała cały majątek z mieszkania, a nawet z piwnicy.

Takim to sposobem zakończyła się patologia pierwszego małżeństwa, a za chwilę zaczęła się kolejna :)

Ciąg dalszy nastąpi.

  • Like 2
  • Smutny 3
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Cieszy mnie, że moje przygody z rzeczywistością kogoś tu zainteresowały :)

Przyznać muszę, że gdybym usiłował opisywać kolejne wycinki mojej życiowej patologii, to przeciążyłbym serwery.

Podkreślić jednak pragnę, że ja się, nie żalę, i nie uważam życia za zmarnowane, ponieważ starałem się zawsze lecieć w chuja z rzeczywistością, analogicznie, jak ta ze mną.

Nie potrzebuję również porad, ani wsparcia, ale nie dla tego , że zjadłem wszystkie rozumy, tylko, że jestem wapniakiem, i nie ma sensu mnie prostować, bo pęknę.

Ciężko pisać sensownie, bo zostanę zidentyfikowany, a wcześniej wyjebany z Forum, jak to się już raz niespodziewanie dla mnie stało.

Wszedłem nieopatrznie w szczegóły techniki i fizjologii seksu, zachowań intymnych na pierwszym spotkaniu z lasencją, a ktoś z tutejszej wierchuszki widocznie uznał mnie za pojeba , i zablokował dostęp do Forum.

Możliwe, że dokładniejsze opisywanie rzeczywistości, nie jest ani tutaj, ani nigdzie indziej możliwe, a szkoda, bo miałem wtedy wenę.

Powyższym sposobem mogę podawać Wam jakieś nieprzyprawione pomyje, zamiast pikantnej zupy, z moich psychopatycznych eksperymentów życiowych, co mnie nieco zniechęca.

Dawno temu pobieżnie zagłębiłem się w tutejszą tematykę, ale nie chciało mi się dyskutować – teraz zresztą też nie.

Niedawno, po relatywnie dramatycznych przejściach chciałem podzielić się z Wami swoimi doświadczeniami, bo opisuję jedynie własne, prawdziwe doświadczenia z „pola walki”- i wtedy dostałem bana.

Pomyślałem sobie – szkoda, że nie ma z kim  pogadać, przed kim otworzyć mrocznej czasami duszy.

Praktycznie, to więcej energii poświęcam na autocenzurę, niż opowiadanie, ale tego chyba nie przeskoczymy – postaram się więc przekazywać Wam tyle, ile można :)

  • Like 1
  • Dzięki 2
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.