Obrazy, które dały wam do myślenia

[SzatanK]

Hej.

 

Jak macie jakieś obrazy, zdjęcia czy coś w ten deseń i czujecie chęć się podzielić nimi to zapraszam bo to właśnie temat dla was.

 

(Macie chęć to dodajcie opis czemu akurat ten obraz wam się spodobał lub dał do myślenia)

 

Ja dam na początek 3 

 

Temat został zainspirowany tym o to zdjęciem posążka:

 

Oraz tym zdjęciem posągu, ponieważ się zastanawiam nad kilka kwestiami:

 

Zauważyłem, że bardzo są piękne posągi. Uwielbiam tą stałość i swojego rodzaju nieśmiertelny przekaz uczczony w rzeźbie.

W sumie nie wiem co za metali do nich używają czy jakieś mieszanki ale są piękne takie "nieśmiertelne".

Potrafią zainspirować i dać do myślenia.

 

 

Świetna perspektywa męskości uwieczniona w posągu.

Edited June 9, 2022 by SzatanK

[deleteduser135]

Mam tę grafikę już 4 lata na tapecie telefonu, jest w niej coś wyjątkowego. Trochę artystyczna, jest rower, jest muzycznie, melancholijna atmosfera, jest wszystko xD

 

[peg]

Ja mam album z pracami Dalego (mam go z 15 lat), czasem poprostu siadam i oglądam. Relaksuje mnie. Musiałam jako dziecko zobaczyć jego prace w TV , coś mie wtedy zaciekawiło. Tak samo mam z Malczewskim, rodzice mieli reprodukcje Pejzaż wiosenny wiejski , wpatrywałam się w ten obraz jako dziecko a moja wyobraźnia błądziła po nim aż do marzeń sennych. Potem jako nastolatka poznawałam jego twórczość i jak mnie najdzie to oglądam jego obrazy. 

[misUszatek]

Jedna laska miała to nad łóżkiem. Zawsze rano gdy się budziłem widziałem ten obrazs. Kuszenie świętego Antoniego.

[Martius777]

Lady of Shalott.

 

Ten obraz to prawdziwe katharsis o ile zna się jej historię.

 

 

Alfred Tennyson

(The Lady of Shalott)

 

I

 

Z obu stron rzeki żyzna ziemia,

Tutaj łan żyta, tam jęczmienia

Nieba na horyzoncie sięga,

A pośród pól – gościńca wstęga

  Wiedzie do Camelot.

Liczni wędrowcy i przechodnie

Podziwiać mogą lilie wodne,

Kwitnące wokół wyspy cichej,

          Zwanej przez lud – Shalott.

 

Bieleje wierzba, drży osika,

Wieczornej bryzy dreszcz przenika

Wyspę, co pośród toni rzecznej

Omywa fala, dążąc wiecznie

          Pod miasto Camelot.

Czworobok murów, cztery wieże

Patrzą na kwietny ten kobierzec,

Ale najpiękniej wyspę zdobi

         Ona – Pani z Shalott.

 

Gdzie wierzb woal ponad brzegiem,

Konie wloką tam szeregiem

Ciężkie barki; nieco dalej

Łódź żaglowa pruje fale

     W drodze do Camelot.

Czy-li znak komu dawała?

Czy przy oknie kiedy stała?

Czy zna ją lud w okolicy –

     Panią z wyspy Shalott?

 

Tylko żeńcy wczesną porą,

Nim brodaty jęczmień zbiorą,

 

Słyszą pieśń, co echem dzwoni

Od przejrzystej rzecznej toni

     Hen, po wieże Camelot.

Pod księżyca sierpem złotym

Żniwiarz słabnie, spływa potem

I szepcze, stawiając snopy:

„To nimfa! Pani z Shalott!”

 

II

Na zamku dniami i nocami

Magiczną snuje tkań barwami;

Zna wieść, że klątwa nad nią wisi,

Gdy się ośmieli oczy sycić

    Widokiem Camelot.

Lecz jaka klątwa? Kto ją rzucił?

Nie wie i wcale się nie smuci,

Tylko tka pilnie na swych krosnach

     Pani z wyspy Shalott.

 

Przez cały czas ma tuż przed sobą

Zwierciadło z taflą kryształową.

Cienie w nim widać spoza rzeki,

Kędy gościniec niedaleki

    Zmierza ku Camelot.

Na dole fala w wiry wpada,

Górą parobków zaś gromada,

Dziewki w czerwonych chustkach goniąc,

      Biegnie obok Shalott.

 

To ślicznych panien widać wianek,

To mnich w pogodny drepce ranek

Albo pastuszek kędzierzawy

Czy paź w szkarłatach krokiem żwawym

    Śpieszy ku Camelot.

Czasem przez gładką taflę bieży

Na  rączych koniach dwóch rycerzy,

Lecz żaden rycerz za swą damę

      Nie obrał pani z Shalott

 

W magicznej tkani nićmi snuje

To, co się w lustrze ukazuje;

Bywa, cichymi tam nocami

Kondukt z muzyką, pod piórami,

  Ciągnie do Camelot.

Lub nocą, kiedy księżyc wschodzi,

Przechodzą oblubieńcy młodzi.

„O, jakże zbrzydły mi te cienie!”

       Wzdycha pani z Shalott.

 

III

O rzut oszczepem od jej wyspy,

Gdzie jęczmień chyli się złocisty,

W słońcu świecącym poprzez liście,

Nagolenniki lśnią ogniście –

           To jedzie Lancelot!

Wzór rycerskich cnót  przed damą

Zgina wieczyście kolano

Na tarczy, która wśród zboża

Błyska przy wyspie Shalott.

 

Na uździe drogie lśnią kamyki,

Jak gwiazdy złotej galaktyki,

Co ukazują się nocami,

I dźwięczy uprząż dzwoneczkami

          W drodze do Camelot.

U boku, na ozdobnym pasku

Trąbka się nurza w srebrnym blasku,

Stalowej zbroi chrzęst się wdziera

  W ciszę wyspy Shalott.

 

Pod lazurowym niebem w górze

Błyszczą klejnoty w siodła skórze,

Hełm z pióropuszem w słońcu płonie,

Urasta w wielki, jasny płomień,

    W pędzie do Camelot.

Tak, gdy fioletem noc nabrzmiewa,

Spod gwiaździstego często nieba

Meteor ciągnie światła smugę

    Tuż nad cichym Shalott.

 

Wysokie czoło bielą błyska,

Ziemia spod kopyt końskich pryska,

Spod hełmu kruczoczarny lok

Zwiewa mu wiatr, gdy pędzi w skok

   Drogą do Camelot.

Nad rzeką jechał, kiedy nagle

Pani ujrzała go w zwierciadle.

„Tiralla li” – radośnie śpiewał

  Mężny sir Lancelot.

 

A ona tkań przestaje pleść,

Do okna kroków robi sześć;

Widzi u brzegu lilie białe,

Hełm z pióropuszem, konia w cwale

   Patrzy ku Camelot!

Tkań z okna wnet szybuje w dół,

Zwierciadło z trzaskiem pęka w pół,

„Klątwa, ach, klątwa na mnie już!”

    Woła pani z Shalott.

 

IV

Zły, wschodni wicher sztormy miecie,

Wyblakły żółte barwy w lesie,

Burzy się, huczy nurt szeroki

Gdy deszczu z niskich chmur potoki

  Zlewają  Camelot.

 

A ona ku przystani pędzi,

Pod wierzbą łódkę na uwięzi

Znajduje i  na dziobie pisze

Te słowa: „Pani z Shalott”.

 

Przez bezmiar wód nieujarzmiony -

Jak prorok w transie nawiedzony,

Co z losu godzi się wyrokiem -

Patrzy uparcie szklistym wzrokiem,

  Patrzy ku Camelot.

U schyłku dnia, gdy zmierzch zapada,

Na dnie swej łodzi się układa,

Odczepia łańcuch... Już w dal mroczną

  Prąd znosi panią z Shalott.

 

Biała ją szata przyodziewa,

Z burt obu wietrzyk fałdy zwiewa,

I liście cicho nań padają,

I szepty nocy ją żegnają;

  Płynie do Camelot.

Gdy łódź przebija się przez fale

Wśród pól, pagórków, byle dalej,

 

Pieśń się rozlega – już ostatnia –

  Pani z wyspy Shalott.

 

Solenny, silny głos żałobny

Długo na rzece brzmiał – samotny –

Aż krew przestała w żyłach krążyć

I wzrok powoli jął się mącić,

    Utkwiony w Camelot.

Unosi łódkę nurt spieniony;

Gdzie pierwsze Camelotu domy,

Z pieśnią na ustach tam skonała

  Pani z wyspy Shalott.

 

Pod wieżą, wysokim krużgankiem,

Pod murem, oknami, pod gankiem,

Samotna postać na głębinie

Śmiertelnie blada cicho płynie,

  Przez miasto Camelot.

Wylegli wszyscy na nabrzeże,

Pospólstwo, damy i rycerze,

Napis na dziobie oglądają

I szepczą: „Pani z Shalott”...

 

Kim była? Skąd się tutaj wzięła?

W pałacu trwoga wszystkich zdjęła,

Ucichły śmiechy i rozmowy,

Krzyż kreślą, pochylają głowy

  Rycerze w Camelot.

Lancelot naprzód się wysunął.

„Śliczne ma lica –  rzekł z zadumą. –

Dobry Bóg przyjął do Swej chwały

Panią z wyspy Shalott”.

https://nowynapis.eu/czytelnia/artykul/pani-z-shalott

[Król Jarosław I]

Ten obraz mi się podoba, różne refleksje we mnie powoduje nad którymi nie chce mi się tu rozwijać ale czasem siedzę i patrzę w niego zamyślony

 

[peg]

@Król Jarosław I pamiętam ten obraz był kiedyś w jakimś czasopiśmie,  Wróżka albo coś takiego. Myślałam że to była tylko grafika na potrzeby artykułu. Teraz owiele łatwiej znaleźć autora, dziękuję za trop.

[sol]

 

Millais - The blind girl (1856)

 

[Pocztowy]

Jak zakopcę dobrego blanta, to nie ma takiego obrazu, który by mi nie dał do myślenia.

[vodkas85]

Obrazy pana Beksińskiego. I obecnie Alen Kopera. Fajny kontrast między autorami. Mrok i światło.

[Król Jarosław I]

28 minut temu, peg napisał:

@Król Jarosław I pamiętam ten obraz był kiedyś w jakimś czasopiśmie,  Wróżka albo coś takiego. Myślałam że to była tylko grafika na potrzeby artykułu. Teraz owiele łatwiej znaleźć autora, dziękuję za trop.

Łapkę się zostawia niewdzięczny kotleciku.

@Martius777 właśnie zobaczyłem że twój i mój obraz mają tego samego autora.

[peg]

@Król Jarosław I dałam wyraz mojego zadowolenia , zanim o tym napisałam nawet nie oczekiwałeś od kogokolwiek wdzięczności. Łapka w górę .... jeśli to żart to go nie rozumiem. 

[SzatanK]

[Veneziano]

Alegoria ludzkiego życia.

 

 

JACEK KACZMARSKI - Wojna postu z karnawałem

Niecodzienne zbiegowisko na śródmiejskim rynku
W oknach, bramach i przy studni, w kościele i w szynku
Straganiarzy, zakonników, błaznów i karzełków
Roi się pstrokate mrowie, roi się wśród zgiełku

Praca stała się zabawą, a zabawa - pracą
Toczą się po ziemi kości, z kart się sypią wióry
Nic nie znaczy, ten kto nie gra, ci co grają - tracą
Ale nie odróżnić w ciżbie, który z nich jest który

W drzwiach świątyni na serwecie krzyże po trzy grosze
Rozgrzeszeni wysypują się bocznymi drzwiami
Klęczą jałmużnicy w prochu pomiędzy mnichami
Nie odróżnić, który święty, a który świętoszek

Oszalało miasto całe
Nie wie starzec ni wyrostek
Czy to post jest karnawałem
Czy karnawał - postem!
Oszalało miasto całe
Nie wie starzec ni wyrostek
Czy to post jest karnawałem
Czy karnawał - postem!

Dosiadł stulitrowej beczki kapral kawalarzy
Kałdun - tarczą, hełmem - rechot na rozlanej twarzy
Zatknął na swej kopii upieczony łeb prosięcia
Będzie żarcie, będzie picie, będzie łup do wzięcia

Przeciw niemu - tron drewniany zaprzężony w księży
A na tronie wychudzony tkwi apostoł postu
Już przeprasza Pana Boga za to, że zwycięży
A do ręki zamiast kopii wziął Piotrowe Wiosło

Prześcigają się stronnicy w hasłach i modlitwach
Minstrel śpiewa jak to stanął brat przeciwko bratu
W przepełnionej karczmie gawiedź czeka rezulatu
Dziecko macha chorągiewką - będzie wielka bitwa

Oszalało miasto całe
Nie wie starzec ni wyrostek
Czy to post jest karnawałem
Czy karnawał - postem!
Oszalało miasto całe
Nie wie starzec ni wyrostek
Czy to post jest karnawałem
Czy karnawał - postem!

Siedzę w oknie, patrzę z góry, cały świat mam w oku
Widzę co kto kradnie, gubi, czego szuka w tłoku
Zmierzchem pójdę do kościoła, wyspowiadam grzeszki
Nocą przejdę się po rynku i pozbieram resztki

Z nich karnawałowo-postną ucztą jak się patrzy
Uraduję bliski sercu ludek wasz żebraczy
Żeby w waszym towarzystwie pojąć prawdę całą
Dusza moja - pragnie postu, ciało - karnawału!

Edited June 12, 2022 by Veneziano

[icman]

 Wiliam Turner, „Ostatnia droga »Temeraire’a«” (1839).

Edited June 12, 2022 by icman

[ewelina]

Mi wystarczy, że obrazy cieszą oczy, zaspokajają potrzebę piękna, jakaś harmonia tam jest, więcej nie wymagam. Paradoksalnie wcale nie tak łatwo o takie dzieła.

Najbardziej lubię żywą naturę, jakieś pejzaże, krajobrazy, ładne postaci oraz fantasy art. 

Duża część sztuki, szczególnie współczesnej mi się nie podoba. Jakieś plamy, dziwadła, człowiek zamiast się zachwycać, zastanawia się, czego "artysta" się naćpał .

Podoba mi się twórczość Josephine Wall.

 

 

Edited June 12, 2022 by ewelina

[meghan]

Zdjęcie od koleżanki, na którym był diabeł wychodzący z rany jezusowej (tej zadanej przez strażnika włócznią).

Zdjęcie zrobiła figurce Jezusa na nagrobku na bardzo opuszczonym, zarośniętym cmentarzu. 

Wysłała mi to zdjęcie, by mnie zapytać czy w sztuce sakralnej jest motyw rzeźby Jezusa,u którego z rany wychodzi głowa diabła. 

Jestem ateistą, ale lubię drewniane kościoły, kościelne obchody świąt, polski folklor. 

Niestety nie kojarzę ww motywu. Może ktoś z Was wie, gdzie występował ten motyw?

 

Moje domniemania odnośnie tej figurki: 

- trafiła tam całkiem przypadkiem;

- może z ostrożności - gdy cmentarz nie był użytkowany, ktos z wiernych takie straszności postanowił tam dać;

- z racji tego, że ponoć cmentarz jest mały, to może tam spoczywali bogaci, którzy mogli kazać postawić na swoim nagrobku prześmiewczą figurę Jezusa;

- albo figurka miała pokazać dualność ludzkiego życia Jezusa (diabeł wychodzący z rany, czyli po śmierci Jezusa, miał ukazać, że po męce i śmierci pańskiej Jezus wrócił do postaci boskiej - wolnej od pokuszenia zła). 

 

Moja znajoma jest przekonana, że ten cmentarz mógł być jakiś masonów... 😂😂

 

Jednak we mnie ta figura tworzy duży niepokój. Nawet z racji ateizmu, pewne symbole wyniosłam z katolickiego domu, które wywołują u mnie automatyczne reakcje (nie lubię, jak moje koleżeństwo w niewierze nosi odwrócony krzyż). Nie lubię ateistów, którzy np.niszczą i wyśmiewają sztukę sakralną. Dla mnie to niesmaczne, czy dziwne. 

 

Zdjęcie muszę znaleźć na starym tel. 

[Król Jarosław I]

@SzatanK obrazy matejki wszystkie są zajebiste ;] 

[karmazynowy]

Jest wiele wspaniałych obrazów ale przedstawię dwa pierwsze, które przyszły mi do głowy:

 

 

Caspar David Friedrich

Wędrowiec nad morzem mgły | Der Wanderer über dem Nebelmeer

Obraz powstał w okresie romantyzmu i ma w sobie coś romantycznego i męskiego. Często interpretuje go widząc tam samego siebie który stoi na szczycie ponad wszystkimi problemami (mgłą) a to niezwykle kluczowa umiejętność -  potrafić zatrzymać się i spojrzeć na wszystko, na spokojnie z góry, z czystą głową.
 

 

Salvador Dalí
Trwałość pamięci | La persistencia de la memoria

 

Obraz zawsze powoduje u mnie psychodeliczne wrażenia i nasuwa pytanie Czym jest czas?
 

[cst9191]

[Egregor Zeta]

 

 

Podobny gust...

[Mosze Red]

[oxy]

 

Edited June 12, 2022 by oxy

[spacemarine]

[SzatanK]

Ten awatarek i ten malunek miałem również na avatarze. 

 

Dla mnie bardzo ważny malunek, był mi pomocny na mojej drodze, swego czasu.