Faramir

Sytuacja jest taka

1) Ja 25, ona 23 lata

2) Oboje wchodzimy właśnie w wiek w którym zaczniemy pracę (konczymy studia), ja w perspektywie czasu prawdopodobnie będę zarabiać więcej

3) Ona ma podejście "Powinieneś szukać stabilizacji - jak najszybciej wziąć kredyt na mieszkanie bo tylko głupi pół życia płaci na czyjeś wynajmowane. Koleżanka mi powiedziała że jej facet za 2-3 lata chce kupić swoje"

4) Ja mam podejście "Przed trzydziestką nie chcę żadnych kredytów ani stabilizacji ani ustatkowania się"

5) Co ważne - ona najprawdopodobniej zaakceptuje intercyzę bo juz o tym rozmawialiśmy. Ślub za kilka lat pewnie

I pytanie do Was Bracia, zapewne w wielu przypadkach starszych i doświadczonych - czy prawda jest pośrodku czy po której stronie?

Jak to jest z zainteresowaniami u kobiet, czy taka która ma pasje i/lub czyta książki to duża rzadkość? Tak konkretniej - statystycznie ile kobiet na 10 można zaliczyć do takiej grupy? W jakich środowiskach najłatwiej znaleźć taką osobę? Czy jeśli z partnerką nie ma o czym poważniej pogadac to uwazac to za problem, czy się z tym pogodzić bo "o fizyce i polityce to pogadasz z kumplami na piwie, a nie z dziewczyną"?

Uprawiamy, chociaż rzadko (nie mieszkamy razem + wg "kalendarzyka")

Spotykamy się 1-2 razy w tygodniu, czasem gdzieś wyjdziemy ale ogólnie zauważyłem że te spotkania w większości przypadków wyglądają tak samo - czyli coś tam zjemy, obejrzymy film, pogadamy o sprawach bieżących/jakichś głupotach i cześć. I od dłuższego czasu wydaje mi się że ta relacja mnie już za bardzo nie jara. Tzn. jak się spotykamy to jest bardzo fajnie i miło, ale jakby np. wyjechała na miesiąc to bym to spokojnie przeżył (mam bardzo dużo innych rzeczy którymi się mogę zająć) + nie czuję jakiegoś emocjonalnego haju czy coś. Dlatego zaczęła mnie nachodzić refleksja czy to jest miłość czy strefa komfortu bez której tak naprawdę mógłbym się obejść

Chcę związku, ale chcę też wiedzieć jak odróżnić 'zwykłe przywiązanie' o którym wspomniałeś, od miłości

Bo jeśli w związku jest tylko to pierwsze to nie jestem pewien czy ma to sens ;p

Pytanie jest z pozoru banalne ale sam sobie niestety nie potrafię na nie odpowiedzieć(małe doświadczenie), dlatego pytam tutaj

Gdzie jest granica między kochaniem kobiety a posiadaniem jej jedynie jako "strefę komfortu"? Innymi słowy: jeśli dobrze mi gdy jestem u niej/z nią, to jak rozpoznać czy to dlatego że ją kocham czy dlatego że to moja strefa komfortu i jest przyjemnie

Jestem aktualnie w 3+/- letnim związku, ja 25 lat, ona 22. Mogę szczerze powiedzieć, że moja dziewczyna jest bardzo wartościową osobą, z cechami które w znaczącym stopniu predysponują ją do bycia dobrą żoną. Problem jednak jest taki, że ja za bardzo nie czuję się spełniony. Ale nie dlatego że mi z nią źle, tylko dlatego że czuję że za mało w życiu doświadczyłem. To mój w zasadzie pierwszy związek (pierwsze 22 lata życia mi minęły raczej bez nich, żałuję tego ale już tego nie zmienię) i podczas gdy moja partnerka chciałaby się już ustatkować, wziąć ślub i kupić mieszkanie, ja wieczorami myślę jak to byłoby fajnie poczuć emocje pierwszej randki z obcą dziewczyną,  poflirtować, poznać różne nowe osobowości.

Moje pytanie: czy wg Waszego bracia doświadczenia taki "niespełniony" mężczyzna ma szansę utworzyć długotrwały i stabilny związek prowadzący do zdrowego małżeństwa (w nadziei że mu "przejdzie"), czy raczej nie ma opcji żeby to się skończyło czymś innym niż rozstaniem/zdradą sfrustrowanego po latach małżeństwa faceta?

@GluX

Czy w przerwie między seriami na jedną partię mięśniową mogę zrobić serię na inną?

Domowe fbw, początkujący

25 minut temu, jaro670 napisał:

 

Na Twoim miejscu kształtowanie cech mężczyzny z "klasą" w sobie zacząłbym od nabrania pokory.

Fakt

14 minut temu, dr Mordechaj B'rzyt-wa napisał:

Zapoznaj się ze słownikowymi definicjami tych pojęć, bo masz braki i przez to stosujesz te pojęcia źle.

To znaczy gdzie konkretnie, bo nie użyłem w swoim temacie ani razu słowa "asertywny". Poza tym dlaczego od razu stosujesz atak personalny?

14 minut temu, dr Mordechaj B'rzyt-wa napisał:

albo opuścić to miejsce i szukać właśnie wśród tych gotowców.

Styl i emocjonalna maniera w jakiej piszesz wskazuje że raczej usatysfakcjonuje Cię ta druga opcja.

Nie znasz mnie, oceniasz na podstawie jednej wypowiedzi, a na starcie sugerujesz nowemu użytkownikowi forum że nie nadaję się do przebywania na nim bo nie zgadza się z mentalnością tutejszej społeczności (a tak naprawdę z Twoją). Poza tym oceniasz to błędnie, bo gdybym szukał gotowców to bym wpisał w google i poszukał poradnika, a nie pytał na forum zachęcając do dyskusji.

14 minut temu, dr Mordechaj B'rzyt-wa napisał:

W czyich konkretnie oczach?

Mam się wypowiedzieć za 7,5 miliarda ludzi?

Musi to na Rusi, a w Polsce jak kto chce.

Mężczyzna nic nie musi, ewentualnie umrzeć ... i płacić podatki.

Przepraszam ale jeśli nie masz nic konkretnego do powiedzenia to może nie otwieraj ust w ogóle. Nie bardzo rozumiem czego oczekiwałeś po pierwszym pytaniu, mam wymienić grupy społeczne o które mi chodzi? Panowie powyżej jakoś nie mieli problemu z odpowiedzią na to pytanie.

Jak wg was prawdziwy mężczyzna z klasą zachowuje się w otoczeniu  ludzi? Parę konkretniejszych pytań

1. Czy zwykła kultura typu dzień dobry/ do widzenia/dziękuję/proszę może zostać w czyichś oczach odebrana jako oznaka słabości?

2. Czy wspomniany w pierwszym zdaniu mężczyzna musi zawsze walczyć o swoje?

3. Są osoby które kultywują postawę agresywnego samca które nie daje sobie wejść na głowę. No ok, ale co jeśli np.: a) jakaś kobieta się nam wepcha w kolejkę w sklepie b ) w gronie towarzystwa jakiś dalszy kolega zaatakuje nas/powie coś negatywnego - czy mężczyzna z klasą kwituje to pogardliwym uśmieszkiem czy raczej odpowiada atakiem. Jak zinterpretować które zachowanie jest właściwe?

4. Czy mężczyzna z klasą w towarzystwie uzewnętrznia się ze swoimi osiągnięciami (w myśl zasady "jeśli masz czym się chwalić to się chwal, nic w tym złego") czy raczej siedzi cicho (w myśl zasady "dowartościowany mężczyzna nie musi się chwalić")

Od dłuższego czasu czytam sobie tutejsze forum, a ostatnio pomyślałem, że w sumie może bym założył konto i się poudzielał w paru dyskusjach.

Mam 25 lat, aktualnie w 3-letnim związku. Za dużego doświadczenia w relacjach damsko - męskich nie mam bo to mój pierwszy i jedyny związek, ale staram się zbierać wiedzę z różnych źródeł i być w miarę na bieżąco