Slate
Blackcurrant
Watermelon
Strawberry
Orange
Banana
Apple
Emerald
Chocolate
Marble
Slate
Blackcurrant
Watermelon
Strawberry
Orange
Banana
Apple
Emerald
Chocolate
Marble
Blogi
Muszę zarabiać
Wpis samorozwojowy
START!
RPG Życie
Nowa praca.
Postępy.
Mam stresa! (Przegrzany procek)
Kilka wierszy
w którym zaszyfrowane są tajne wyroki
śmierci lub dożywocia - co niewiele
różni się jedno z drugim w grząskim gruncie rzeczy,
a jednak ta lektura
wciąga mnie, niedorzeczny
kryminał krwi i grozy, powieść-rzeka, która
swój mętny finał poznać mi pozwoli
dopiero, gdy i tak nie będę w stanie unieść
zamkniętych ciepłą dłonią zimnych powiek.
Ale dosyć już o mnie. Mów, jak Ty się czujesz
z moim bólem - jak boli
Ciebie Twój człowiek. S.Barańczak ___________________________________________________________________________________________________________________________ Bądźcie pozdrowieni nadwrażliwi
za waszą czułość w nieczułości świata
za niepewność wśród jego pewności
Bądźcie pozdrowieni
za to, że odczuwacie innych tak, jak siebie samych Bądźcie pozdrowieni
za to, że odczuwacie niepokój świata
jego bezdenną ograniczoność i pewność siebie Bądźcie pozdrowieni
za potrzebę oczyszczenia rąk z niewidzialnego brudu świata
za wasz lęk przed bezsensem istnienia Za delikatność nie mówienia innym tego, co w nich widzicie Bądźcie pozdrowieni
za waszą niezaradność praktyczną w zwykłym
i praktyczność w nieznanym
za wasz realizm transcendentalny i brak realizmu życiowego Bądźcie pozdrowieni
za waszą wyłączność i trwogę przed utratą bliskich
za wasze zachłanne przyjaźnie i lęk, że miłość mogłaby umrzeć jeszcze przed wami Bądźcie pozdrowieni
za waszą twórczość i ekstazę
za nieprzystosowanie do tego co jest, a przystosowanie do tego, co być powinno K. Dąbrowski ___________________________________________________________________________________________________________________________ Czasu już nie ma, nie ma na nic
Myśl ginie ogłuszona gwarem
Głupota tuczy się słowami
Wystarczy: mane, tekel, fares
Czy świat jest łodzią dla szalonych
Rozbitków, co ratunkiem gardzą
- Jesteś zmęczony?
Tak
Bardzo J. Kofta ___________________________________________________________________________________________________________________________
"Głupi Musk!". Żelazne postanowienie Hippie
Wewnętrzne zgrzyty.
Tajne instrukcje Watykanu
(Nie)Realny Sen.
Tylko czy na pewno? Podobne sny miałem wiele razy. Pierwsze co rzuca się w oczy po przeczytaniu tego opisu, to moja ucieczka. Ile można uciekać, dokąd można uciekać i przed czym można? Czy zawsze ucieczka ma sens? W życiu każdego człowieka nastaje taki etap, gdzie albo możesz uciekać dalej i snuć się po swoich krainach fantazji, miejscach, gdzie wszystko jest idealnie takie jak sobie wymyślisz lub wyjdziesz poza swoją głowę, sferę wyobrażeń i ograniczeń i zastąpisz ten element w dużej mierze działaniem. Najczęściej rzeczywistość Cię nie zje, efekty przerosną Twoje oczekiwania a strach? Strach ma tylko wielkie (żółte) oczy.
Spaghetti makkaroni
Autoportret
nowy rok numerologiczny
Anioł i Demon.
Pobratymiec.
Rozszumiała w pustce pamięć szarpnęła wodze i w rozgotowanym flaku serca drgnął sentyment.
Rzekłby coś, aczkolwiek gardziel zaschła w niewygodzie wędrówki, więc skinął wnet niezauważalnie, napinając mięśnie, zawisłe na barkach.
Obserwował.
- Jesteś Aniołem, ale ile jego go w Tobie?
Kakofonia dźwięków rozdarła bólem uszy potencjalnych słuchaczy, bowiem dawno zaległe w nieładzie struny, teraz drżały jazgotem godnym starych, wybrzuszonych rdzą wrót.
Czarne, bezdenne oczy spozierały na ryj, pogardliwie wzdymając poliki, zaryte na zimę licznymi tatuażami blizn. Zarzucił balast worka z wilczymi kośćmi na tereny wyrzygane na bliższe okolice basiora, żeby zanieść się charkotliwym potokiem sylab niezrozumiałych, ilustrujących w zamierzeniu śmiech.
- Nie należysz do Hen Ichaer Aniołów, aczkolwiek raczysz się ich powitaniem, więc pytam, na ile jesteś świadom wyboru...
Lejce kukły zawisłej na czteropodporowym szkielecie wiodły nieelegancki okrąg wokół nadobnej sylwetki młodzieńca.
- ... Czy też przypadku.
Parsknął, mrużąc wylane stygmatem pogardy ślipia. W padole łba czarnego rozległ się trzask rozstrojonego umysłu, a ciało jak na rozkaz zatrzymało się tuż przed czerepem noszącym kudłate szaty. Studnie wypełnione płynną smołą zalały ciężkim spojrzeniem prywatę Ognia, a z uruchomionych dopiero co płuc trzasnęła oń fala zimna i woni stęchlizny. Sapnął coś jeszcze, unosząc kąt wyżłobienia w aroganckim grymasie, mającym za zadanie rozjuszyć emocje towarzysza. Samiec przywołał na pręt kręgosłupa otomanę cienia.
- W piekle wyrósłbyś na wojownika, a nie na szmacianą kukłę, popychaną bezwiednie przez los.
Czyżby kpił z Aniołów? Na zdechłych powłokach jego oczu zdawała się zatańczyć iskra tak dawno zakopanego zawieruchą niepamięci rozbawienia, że aż łysnął jadowicie pięknym kompletem miazgi i szkliwa.
- Ayd f'haeil moen Hirjeth taenverde?
Spauzował, po czym kłapnął asortymentem przed ryłem chudzielca i rozedrgał ciało śmiechem, co raczej przypominało rozruch zatartego silnika.
- Staraj choć wyglądać na kompetentnego tego stanowiska.
Mruknął, gdy już wygasł, łypiąc kątem jakoby oczekiwał kolejnej porcji żartu.
- Będziesz kupą śmierdzącego rozkładu. Prędzej czy później, pachołku.
Wymruczał monotonnym tonem, który bujał do niebezpiecznej stagnacji; Nieruchome, stężałe oblicze samca, wyrażające przesadny, a wręcz demonstracyjny spokój, zerwało z dotychczas przyjętym jarzmem norm i ugięło swą krzywiznę krańcowości w paskudnym, wnet obelżywym grymasie.
- Czy teraz Niebo Piekłu służy i wzajem?
Dźwięki, do których przytroczone wnet na stałe były wszelakie obelżywości świata, jawiące się paskudztwem głosu, pogardą, wyścielającą jego dno i chłodem, jakim darzył swych pobratymców, odziały się w chrypę, będącą wynikiem dość cudacznych reakcji w jego stale wygasającym ciele.
Maznął posturę martwego pseudomagnata oschłym spojrzeniem i wtulił się w niepamięć mroku.
Spotkanie
Samcza świadomość w gwałtownym odruchu została zalana przechodzącą wytrzymałość falą ekstazy, grzebiącą dotychczasowe zalążki myśli, a zastępującą je pulsującym szkarłatem we wnękach czerepu zawisłego u przedniej części masywnego korpusu.
W cynodrze tym tkwiło nierozmne pragnienie niszczenia i zabijania: takie ślepia ma jedynie śmierć, która chłonie potępione dusze w swym uniżonym, aczkolwiek najniższym królestwie.
- Anastazjo.
Zdawało się, iż połknął wielką gulę niemocy, która utkwiła w samczej gardzieli, klnąc paraliżem wiotkie i porośnięte rdzą długoterminowości struny głosowe, bowiem zamilkł w przeciwieństwie do swych brył utkwionych w obliczu.
Prokurent abstrakcyjnej wety rozdął się wygodnie o mitomanię, cwałującej po urodzaju popapranej mitynki, której jedyną niszą była głuchota dmąca w pigmenty wnęki, zbroczonej w petardzie kałaszników, jakimi zaatakował ją Dragonrad.
Popieprzony akcydens wyprawił z gardzieli tłumok pulsującej gorączkowo amnestii, gdzie ruczaj siarczystego wylewu mrozu osiągał kształty akumulowanego lodowca, zasypanego juchtą postylli gruzów wybitności.
- Nie wróży to nic dobrego, ale złego też nie.
Poncz gorzkiej akuszery uciekł niespodziewanie z korpulentnych ostrzałów, cyzelując jako arytmia zakończona płynnością ścieków. Ujarzmiła wreszcie instynktowne szczepy dawane republikanom nerwowych ciągań, krępujących świeżość wylegających się w smrodzie resztek żywotności, by od razu pogrążyć szczytową falezę rozklekotanych drzazg, hacząc najkomunikatywniej o Dragonrada.
- Jaką sprawą mnie mroczysz?
- Dlaczego jesteś?
Cug regenerowanych immanentnymi ostatkami pokupu na jakikolwiek żywy biont - kuriozum znów że wzniosło ewidentnie nadeń swe dłonie - wstrząsnął calizną, którą oblegała istota Anastazji. Zaciekawienie w samczym nakładzie było nad podziw unikatowe.
Dwoje grajdołów zalakowanych szczelnie niepochlebnym dniu całunem poraniły pejczem spojrzenia folię, w jaką opakowane były gnaty Anastazji.
- Żebyś mógł być. Ewentualnie żebyś gorzał nienawiścią do tego, co rzeczowo musi być nienawidzone.
Szmergiel, którego otuliną była synestezyjna bezcielesność przykucnął obok szafoty własnej niewiedzy, jako doskonałą pryczę kamuflażu, zajmując tym samym repetycję tak bezładną i rozgmeraną, iż nadającą się do mielnicy paszy dla zaróżowionych prosiaków. Nie wypuszczając samca z obcęgi gramotnej bitumeny oglądu, omieszkała sięgnąć wstrząsu konwulsji, zagnieżdżonych w próchnie zawiniętym papirusem przenikliwości.
- Nienawiść to najcenniejszy bodziec. Angażuje.
Wydął z ciemnych, wionących zaduchem i stęchlizną korytarzy swej cielesności gęsty splot niemiłych dla ucha brzmień, będących chłostą wobec chwiejnej przyzwoitości narkotyku. Aliści frazy o jakimkolwiek rudymencie były dlań błahymi, mało znacznymi pośród subiektywnej interpretacji mikrokosmosu, jakim była rzeczywistość, tak twarda i pewna w caliźnie otoczenia.
Wdusił w próżnię jakiekolwiek myśli, mogące w agonicznym odruchu skutkować brzmieniem niewytrawnym i począł krążyć po pierścieniu, którego wyznacznikiem była Anastazja, jakoby chciał opleść nań węzeł.
Przesmyk sadzony przez anorektyczne palisady, zainspirował się farfoclem zgubionej czary synchronii, by jako wrzód, czy rozstęp na sponiewieranym nastręczonym subiektem tłuszczu ciele, opiąć ciasnym gorsetem z nylonowymi wiązadłami ścieżynę opijaną jako aglomerat zdobyczy Dragonrada.
Nagie głębiny kul wtoczyły się żarłocznie w niesprzyjający pałąk założony w cal anatomicznych cudów utorowanych samczym oczodołem
Nienawiść ma wiele odmian, a jej tęczowy wytrych obłapia nawet nienawidzących.
- Czego oczekujesz Dragonradzie?
- Ciebie.
Na gniecioną jarzmem przeklętego spojrzenia spłynęła niezwykle skąpa w swych pokładach dawka swobody, gdy ten batem spojrzenia obłapił najdalsze zakątki sąsiedztwa. Podbił do tańca mięśnie, jakimi hojnie oblepiona była jego sylwetka, szponami drąc płaszczyznę podłoża; być może poczucie zagrożenia wtoczyło się w drażliwe zmysły samca.
- Emocjonalnie okaleczonej.
Zdawkowy mimetyzm rozmiażdżył się na wypłoszonej akcyzie, będąc odrażającym kłosem chuligaństwa, zasznurowanym żelaznym mutualizmem, wiercącym się po jej narzucie tak dotkliwie, iż fantomowy ból zrosił monochromatyczny akant dozą mizantropicznego zmęczenia kajając wnętrzności kanalii.
Wpiła się wejrzeniem lalki w otwarty akwedukt nocnego kobierca, wychylającego się nieśmiało do czerstwy rozgrzewającej patent komnaty.
- Odpowiedzią mnie uracz nim zwiędnę, wsiąkając w gładź posadzki. Żądanie to prześladuje grzmotem małżowiny, ale czego oczekujesz w swej zachłanności?
Gorętsze od podziemi podwalin ziemskich ognie spętały w łańcuchy swobodę samczej gardzieli, pozwalając na wypowiadanie zaledwie rozciągniętych i zwiędłych względem emocjonalności sylab.
- Przecież mówiłem.
Esencjonalna czerń oczu najniższego wszczęła łowy w obrębie odzienia lic Anastazji, sycąc ową przeświadczeniem groźby o nieufnym fundamencie; postąpił doń na tyle usilnie, że krańcem kufy wnet mizdrzył samiczy front.
Dystylacja krwi zaziębiła się paraliżującym czakramem, jawiąc się jako jarzmo idealnej konstrukcji nieruchomości, zaciągniętej lapidarnym gnejsem prądu.
- Jesteś popaprany.
Anarchia liter, jak ostatni rozbici przez kolosalną tłamszę życia katastrofę, wcisnęły się w szczelinę niemalże biesiadnej swawoli, miarkującej cichnące buczenie, obracające się w rożnie gardzieli.
Udzieliła mu gratyfikacji, pełgającej jako ostateczny łoskot zatężony na poliku.
Umarła powłoka jego oblicza zdołała wpleść w okrutny wyraz martwoty nutkę goryczy, w miłosnej orgii ziszczoną wspólnie z szyderstwem i ironią.
Samczy grzbiet, na pozór spróchniały od wnętrza i nieelastyczny, wygiął się w połąk, jako gnie się żmija, gotowa, by swój jad wkleszczyć w jaskinie kości ofiary, gdy powierzchowny ból zalazł mu za skórę.
Rozwarł szczęki, by wydrapać z pochlastanych gorączką oków swej gardzieli bezdźwięczny szmer, zapadły w niszy ordynarnego poruszenia; wnęki w skorupie, w jakiej samiec chował całokształt swej mętnej i mdłej względem emocjonalnym bytności, wylane były po brzegi nieskazitelną syntezą esencjonalnej czerni, gdy chłostał swą niedoszłą kokotę ramieniem rozgoryczenia, oponującego do miana łapska, które zdzieliło w pewnym momencie spaw łączący czerep z kadłubem, powodując mimowolną samiczą chuć zmiarkowania gorączki bazy, do jakiej jeszcze ją dodusił bagażem zawisłym na swym komponencie.
Rewersyjny kokon rdzy zafalował niebezpiecznie, dognany odrazą; by rozgorzały opił wywojowania wolnych trzewi uderzył o ziemnistość bliźniaczej bliskości.
Depesza metalicznych, podkrążonych grozą zawijasów opłynęła wzrok samca kalaniem wyjątkowej dyfuzji - martwoty zagniecionej ambrozją pustości.
- Dragonrad.
Nagła kurtuazja rozpruła krezol niewiadomych ostrzy, piłujących samiczą gardziel wyjątkową chmurą jasności.
Zaprawione sporą dawką kwasu, który był wywarem wielu macek emocjonalnych próchen, zatopionych w zapomnieniu, oczy wgryzły się w ślepia Anastazji jakoby kupa zębiny i szkliwa w fałd skórny żywego szkieletu; milczał, stercząc nadeń.
I nic więcej, tkwił nadeń jakoby połąk, któremu przykazano trwać w bezruchu u fundamentu wytwórstwa; stwierdził fakt, iż pustka goreje w jego mózgu i tworem kolorytu, którym wylane były dziury wyżłobione w jego kufie, kleił się do facjaty samicy póty, póki nie cofnął się, dając jej wolność.
A gdy powstała, nie było po nim śladu.
Trwając w zawieszeniu niczym dwa wystrugane kołki, rozeszli się do swoich najukochańszych tudzież masek przywieranych nocną szadzią.
Wir, w który zaplątała się kanalia, zdał się rozgorzeć ostatkiem walki, zduszonej nim urodziła kwiecie podłego zgliszcza.
Motylem jestem.
.thumb.jpg.9d0f745441bb172d9b6f3c12b7b0e14b.jpg)
Brudy dawnych przyzwyczajeń.
Trudy zmiany. Czyli o wprowadzaniu zmiany i strachu nim związanym.
Człowiek w mojej opinii jest bardzo wygodnym zwierzęciem i trudno mu jest zmienić już obrane ścieżki. Jest to zazwyczaj proces długotrwały i ciężki do wprowadzenia. Nie lubimy zmian (a przynajmniej ja ich nie lubię, ale o tym w dalszej części) i ciężko jest nam się dostosować do rygoru, który nie jest wprowadzany przez siłę zewnętrzną np. praca, szkoła, kurs, groźba wylania z pracy etc. Wewnętrzny rygor wymaga dużych pokładów dyscypliny, samozaparcia i siły woli.
Niektórym wprowadzanie zmian przychodzi z łatwością, a jest nawet dla nich przyjemny niczym gra/wyzwanie. Nie należę (jeszcze) do tego grono ludzi, ale uparcie chcę dążyć do zmiany mojego charakteru. Zapewne będzie to proces długotrwały, usłany trudami i niepowodzeniami. Ten blog jest kierowany do ludzi jeszcze nie ukształtowanych (tak jak ja) i nieutwardzonych. Jesteśmy jak mokra glina, która nie została jeszcze uformowana i utwardzona. Krótko mówiąc, osoby o słabym charakterze, które nie dążą do swoich celów i wolą usiąść na dupie i nic nie robić. Pokolenie ludzi nijakich i byle jakich rozpieszczonych przez życie. Nie chodzi o zło związane z wygodnym życiem, a tym do czego prowadzi... Bylejakości i miękkości.
Mając już obraz człowieka słabego, który ma problem z wprowadzeniem małych zmian, musimy zdać sobie podstawowe pytanie. Jak chcemy go (nas samych) ulepszyć i uczynić odporniejszy, jak również wytrwalszym. Przez większą część życia nie starał się wprowadzać większych zmian, bo nie widziałem w tym celu. Były jakieś nieporadne próby zmiany czegoś w sobie. W większości kończyły się fiaskiem. Brakowało mi końcowego obrazu zmiany i czegoś, czym mógłbym wprowadzić je w życie. Mianowicie chodzi o dyscyplinę.
Wiedząc już, że nie posiadamy dużych pokładów silnej woli możemy raczej darować sobie nośne hasła typu "Rusz dupę i osiągnij swoje marzenia". Nie mając elementarnej wiedzy jak rozbić duży projekt na mniejsze bardziej realne cele i skąd czerpać siły do jego realizacji, nie jesteśmy w stanie nic osiągnąć. Wygodniej było mi nic nie robić, bałem się samego trudu zmiany, jak i sukcesu. Budowałem sobie w głowie różne scenariusze i fantazje, które do niczego nie prowadziły. Były tylko iluzją, oddalającą mnie od celu.
Nauka od nowa. Czyli gdzie leży przyczyna mojej porażki.
W ostatnim tygodniu nie udało mi się zrealizować części postanowień, lecz nadal uważam ten tydzień za całkiem owocny. Szczęśliwie oduczyłem się podejścia wszystko albo nic. W mojej opinii takie podejście jest bardzo niezdrowe i krzywdzące. Podburzą wewnętrzną motywację i jest bardziej destrukcyjne niż budujące. Gdzie zawiodłem?
Zawiodłem w postanowieniu o zwiększonej aktywności fizycznej. Nie udało mi się nawet wybrać na basen. W tej części poniosłem totalną porażkę. Z czym ją wiąże poza swoim lenistwem i słabością (co jest poniekąd oczywiste)? Łączę ją zbyt dużą presją nałożoną przez siebie samego. Im bliżej końca tygodnia tym bardziej ją odczuwałem. Strach podpowiadał, że nie podejmowanie trudu jest o wiele wygodniejsze i go wysłuchałem. Więc jeżeli obecnie mam zbyt słaby charakter do takiego przełamywania słabości, to co zamierzam? Zamierzam zmniejszyć swój cel do pójścia tylko raz na basen i do przebiegnięcia ledwie 500m. Dlaczego? Gdy o tym myślę prawie w ogóle nie pojawia się presja, ale również nie chcę, żeby cel był zbyt mały, bo jako tako pewien standard mam wypracowany i szkoda go porzucać i zaczynać całkiem od nowa (np. tylko do przebiegnięcia 500m).
Z porannym wstawaniem nie było najgorzej (poza weekendem, ale mam bardzo mocny zwyczaj dosypiania w weekendy. Trzeba będzie nad tym również popracować). Nie zszedłem jeszcze poniżej 7:00, zauważyłem ciekawy fakt. Wstawanie nie sprawia mi takiego problemu, gdy kładę się wcześniej spać (przed 23). Więc postaram się pilnować i nie spędzać za dużo czasu po nocy. Wieczorny rytuał nie sprawia mi większego problemu, gorzej z rannym, gdy przestawiam budzik na późniejszą godzinę i zaczyna brakować mi czasu.
Co do cukru, to nie było najgorzej i jako tak się pilnowałem. Przyzwyczaiłem się do smaku pepsi z wodą, ale tylko 2 razy mieszałem oba napoje (praktycznie pół na pół). Postaram się nie stawiać pepsi w widocznym miejscu (mniejsza pokusa), tym samym będę się starał bardziej eksponować wodę. Muszę zacząć trzymać zgrzewki z wodą i pepsi w jednym miejscu, gdzie będzie wisieć karteczka z przypomnieniem o wstrzemięźliwości i dolewaniu wody.
Nie uważam tego tygodnia za stracony, bo obfitował w ciekawe spostrzeżenia, których pewnie w większości nie udało mi się zawrzeć w tekście. Tu kolejna przypinka... Powinienem zacząć notować pomysły i spostrzeżenia, bo wiele z nich jak widać ucieka w nieznane, a telefon przecież prawie zawsze noszę ze sobą. Muszę bardziej rozbijać cele i myśleć jak mogę je zrealizować na różne sposoby, gdzie mogę szukać inspiracji i motywacji. Taką kolejną przyczyną porażki jest brak wyzwalaczy. Kiedyś używałem budzika. Z jakich wyzwalaczy wy korzystacie? Wiem, że Marek korzysta ze śniadania jako bodźca do nie rozwlekania audycji. Także istnieje tutaj wiele możliwości.
Z uśmiechem w przyszłość. Czyli o tym co zamierzam realizować w następnym tygodniu.
W przyszły tygodniu postaram się skupić na: Zapisywaniu przemyśleń i pomysłów. Wszędzie nosimy ze sobą telefon, więc jakim problemem jest napisanie krótkiej notatki? Tak wiele myśli nam ucieka i o nich zapominamy. Ile potencjalnych ferrari, lub genezisów w gazie uciekło Tobie? Dalszym ograniczaniem cukru. Postaram się trzymać pepsi w mniej oczywistym miejscu razem z wodą i notatką o jej dolewaniu. Jeżeli to będzie równie mało skuteczne, to poszukam innego rozwiązania. Przebiegnięciu 500 m. i jednorazowym pójściu na basen. Bardzo możliwe, że przebiegnę o wiele więcej, ale będę utrzymywał w psychice mniejszą liczę, żeby ominąć paraliż decyzyjny.
Osiągnięciu punktu pobudki o 6:50 w tygodniu i 9:25 w weekend (wiem leniwa ze mnie klucha ).
Przeczytaniu książki "Kaizen". Obecni jestem na 35 stronie. (jest ich około 150).
Zapisywaniu ogólnych celów dnia na karteczce samoprzylepnej. Wróciłem do tej techniki kilka dni temu i jest bardzo pomocna w dłuższym utrzymaniu planu dni w świadomości. Jedno spojrzenie i już wszystko wiesz.
A jednak glamour
Cele na wrzesień.
Bazując na moich poprzednich doświadczeniach nie chciałbym, żeby wprowadzane zmiany były zbyt nagłe i duże. W myśl tej zasady postanowiłem zacząć od mniejszych celów, a większe rozłożyć na dłuższy okres czasu. Tym samy chcę dociągnąć do końca pewne zmiany, które rozpocząłem już jakiś czas temu. Uzbierał się następująca lista:
1. Wstawać o 6:30 i kłaść się przed 23, a o 22:30 wyłączyć całą elektronikę i przeprowadzić wieczorny rytuał. (Obecnie jest to około 7:10-20. Czasem wcześniej, ale nie ma tu żadnej reguły).
2. Przeczytać 3 książki na temat zarządzania czasem i wprowadzanie zmian w swoim życiu. Są to książki, które już posiadam, acz nie zaszkodzi przeczytać ich jeszcze raz.
-Zarządzanie czasem Izabela Krejca-Pawski
-Ograć Nawyki Jadwiga Korzeniowska
-Filozofia Kaizen Dr. Robert Maurer
3.Wprowadzenie w życie porannego rytuału (prawie mi się udało, ale po jakimś czasie zaprzestałem go wykonywać).
-Poranna toaleta, golenie, poprawa fryzury, mycie zębów, gimnastyka (5-10minut), medytacja (5-15 minut. Czym wcześniej będę wstawał tym troszkę dłuższa), a po śniadaniu przeczytać inspirujący artykuł, lub obejrzeć jakiś krótki wykład na YT o samorozwoju, lub o mojej branży. Chciałbym w tym miesiącu, by wyrabiać się ze wszystkim przed godziną 7.
4. Wieczorny rytuał przed snem.
-Gimnastyka, wieczorna toaleta, prysznic, mycie zębów, medytacja/modlitwa (15 minut) i do spania. Może wprowadzę inne elementy. Wszystko wyjdzie w praniu.
5. Regularna nauka pewnych partii materiałów (nie za dużych). Byłoby fajnie jakby doszedł tu angielski i rosyjski, ale chcę to wprowadzać powoli.
6. Regularniejszy wysiłek fizyczny. 2x basen i 1x bieganie. Nie ma tu problemu, bo 2 razy w tygodniu już chodzę na basen. Gorzej z bieganiem. Chciałbym, żeby to były wyznaczone dni, a nie jak mnie najdzie ochota.
7. Ograniczenie słodkich napoi po przez dolewanie do nich wody i zmniejszanie racji. Ten cel będę najprawdopodobniej realizował bardzo długo.
Nazbierała się całkiem długa lista, ale realizację z większości celów rozpocząłem już jakiś czas temu. Jeżeli będą jakieś duże opóźnienia wprowadzaniu zmian, to część postanowień przerzucę na inne miesiące, lub wydłużę ich realizację. Jak lubi mawiać mój przyjaciel "Samorozwój, to nie wyścig, a długotrwały maraton".
Jak często będą pojawiać się wpisy?
Oby jak najczęściej .Raporty chciałbym składać co tydzień. Może co dwa. W między czasie bardzo chętnie będę wrzucać moje przemyślenia, recenzje przeczytanych artykułów, książek itd. Tak jak pisałem w założeniach bloga chcę poprawić swoją systematyczność i umiejętności pisarskie, ponieważ w pewien sposób inspiruje mnie to rzemiosło i zawsze lubiłem pisać. Inna sprawa, czy ktokolwiek moje wypociny będzie czytać .
Czym się zajmę w ostatnim tygodniu sierpnia i pierwszym września?
Będę starał się doprowadzić do wstawania o 6:50, lub 6:45 jeszcze zobaczymy jak tu będzie szło. Basen we wtorki i czwartki, ale tu nie będzie raczej większego problemu, bo bardzo polubiłem ten sport i chodzę regularnie już 2 razy w tygodniu na basen. Do tego jakaś krótką przebieżka 2km i ograniczenie cukru zacznę od pilnowania, żeby pić tylko 1,8L dziennie, a w drugim tygodniu będę mieszał całość w większej butelce z 1 szklanką wody, żeby przyzwyczaić się do smaku.
Postaram się przeczytać Kaizen, bo to krótka przyjemna lektura. Teraz jak patrzę na tą dość długą listę, to pojawia się lekki niepokój, ale mam świadomość, że większość jest już wdrażana, a zmiany są i tak małe. Budzik będę codziennie cofał tylko o minutę, a resztę rozbiję podobnie na małe kroczki.
Słowo końcowe.
Dopiero powoli sobie uświadamiam jak wielkie wyzwanie przede mną stoi, ale ono stało tam cały czas. Dopiero teraz podejmuję bardziej stanowcze kroki w celu realizacji swoich projektów i marzeń. Docenię wszelkie słowa pochwały jak i krytyki, na którą chyba najbardziej liczę, bo swoje błędy najtrudniej zauważyć.