Sitriel

Witam, Sitriel 36 lat , miło dołączyć do forum.

przepraszam , poprawię się

Witam, mam problem z facetem , lub z samą sobą . Zależy jak kto na to spojrzy Ciekawa jestem waszych opinii. Spotykam się z mężczyzną nie cały rok, pierwsze miesiące były cudne , a potem już nie koniecznie. Mam wrażenie , że to chodząca bomba, raz jest cudowny a raz nie wiesz co wywoła zapłon i wybuchnie. Wybuch - polega na nagłej lawinie epitetów dewaluujących moją wartość. Wszystko to co dowiedział się o mnie jako mój przyjaciel, wykorzystuję i wygarnia , by dowalić tak aby najbardziej zabolało. Zaznaczam , że te furie pojawiają się o błahostki , zwykłe różnicę poglądów. Szkoda mi go, bo bardzo cierpi, ma ciężką sytuację rodziną , jest zarazem dobry i czuły ale moje własne ego i poczucie wartości , nie pozwala na godzenie się ze słownictwem typu " przestań kurwa pieprzyć, jesteś dnem intelektualnym" itp... Zaznaczam , że jest to człowiek wykształcony i na poziomie, jak sam o sobie mówi. Obawiam się , że jest to osobowość borderline. Łatwiej byłoby go zrozumieć i tolerować, gdyby chociaż okazywał skruchę, a ona zwyczajnie oznajmia , żarcikiem że musiał mnie trochę sprowadzić na ziemię, bo za dużo się wymądrzam. Takie jego niby podlizywanie się i łagodzenie sytuacji i zapraszanie bym przyszła. Próba rozmowy z nim , że nie godzę się na takie słownictwo, kończy się fochem i tekstem " znowu zaczynasz pierdolić " , idź spać bo już zmęczona widać jesteś. Nie chciałabym go jeszcze zostawiać, a popracować nad nim - myślicie że się da? Nigdy nic mu nie wyrzucam , nie wygarniam , staram się formułować zdania na zasadzie "ja" np . ja żle sie czuję jak tak krzyczysz jest to przykre. Nie mówię " bo TY" krzyczysz , bo TY taki i nie taki. On ma taki styl. Jestem zdezorientowana - już nie wiem czy w to brnąć.