niepokorny1970

Och. Ok!

Panowie! Pan Waldemar Łysiak to człowiek instytucja. Chyba największy erudyta wśród pisarzy wszelkiej proweniencji, a przy tym całkowicie "analogowy", bo chlubi się tym, że nie używa komputerów, telefonów komórkowych i nie posiada nawet karty płatniczej. Bibliofil i wybitny znawca malarstwa (chyba jeden z najwybitniejszych w Polsce). Jest to człowiek którego nie można lubić - jego trzeba kochać albo go nienawidzić. Jest tak dlatego, że on sam nie uznaje kompromisów z etyką i zasadami. A choć wielu było takich, którzy próbowali go obrzucić błotem, to bez skutku, bo zwyczajnie nie ma na niego haków. I choć brzmi to wszystko jak laudacja na jego cześć to wierzcie lub nie jest to tylko stwierdzenie faktów znanych powszechnie. Tacy ludzie jak Łysiak to w każdych czasach rzadkie zjawiska, które łatwiej podziwiać niż naśladować. Nie jest bez wad, choć ja jestem z tych akurat, którzy go kochają (w ten oczywiście zwyczajny, ludzki sposób, bez żadnych homo konotacji) i mi jego wady nie przeszkadzają. A co do jego książek to trzeba docenić przede wszystkim jego uniwersalność, bo pisze tak samo świetne książki przygodowe jak historyczne. Ma na koncie doskonale wydaną i napisaną monografię na temat malarstwa ("Malarstwo białego człowieka tom 1-8") i świetne książki publicystyczne. Właściwie nie ma na koncie słabych książek, choć są dobre, lepsze i najlepsze (prawie jak jego słynna "Trylogia łotrzykowsko-heroiczna"). Moje ulubione to "Szachista", "Wyspy Bezludne", "Cesarski Poker" i wspomniana trylogia: "Dobry", "Konkwista", "Najlepszy"). Ale równie dobrze mógłbym wymienić "Perfidię", "Kielich" czy "Empirowy Pasjans". Łysiak podobnie jak podziwiany przez niego Napoleon Wielki (bo tak go nazywa) to człowiek nietuzinkowy i wybitny. Zmienił mój sposób postrzegania wielu rzeczy, zwłaszcza współczesnej historii Polski, ale i w wielu innych sprawach. Na pewno więcej niż pisarz...