Helgen

Po pierwsze chcę gorąco podziękować za każdy komentarz, a teraz zabieram się do odpowiedzi na wasze rady. Wybrałem ten kierunek ze względu na ewentualny zarobek po studiach. Snułem plany, że wyjadę do Niemiec po studiach i zacznę zarabiać przyzwoite pieniądze. Co do specjalisty, Byłem, chodziłem, niestety uważam to za stratę pieniędzy i czasu. 1) Mam tak od kiedy poszedłem do szkoły średniej. Niestety nie potrafię wskazać jakiegoś punktu zapalnego, był to raczej proces długotrwały. 2) Sytuacja w rodzinie raczej kiepsko. Jestem taką czarną owcą. 3) Co do związku. Nigdy nie byłem w żadnym związku. Jak mocniej przyciśnie idę na bałagan. Jestem zdeterminowany żeby zrobić studia. Nie wyobrażam sobie siebie w dłuższej perspektywie robiącego na budowie. Co do fachu to wydaje mi się, że zawsze będzie na to czas. Są różne kursy itp. Dziękuję za twoją historie. 1) Kierunek jest ciężki, ledwo daje sobie radę na dziennych a co dopiero jak dojdzie do tego praca w tygodniu. 2) Już jeden rok jestem w plecy, ale to z własnego wyboru. Chciałbym odnaleźć swoje miejsce i się rozwijać, a nie stać w martwym punkcie. 3) To zagłuszanie własnych emocji. Niemniej jednak stosuje taki tryb, zawsze a to posprzątam, a to jakiś posiłek zrobię, trening, ale to nie rozwiązuje problemu. 4) Czasem przeczytam jakąś książkę, hobby to siłownia i ostry wycisk, w weekend pracowałem, ale przez koronawirusa zamknęli zakład. Co do kobiet, chcę się najpierw ogarnąć zawodowo a dopiero później brać się za kobiety. 5) Oj często przegrzewam swój organizm, nie potrafię zastopować. Kiedy stopuje pojawiają się durne myśli. Mógłbyś proszę polecić jakiś materiał dla laika. Zabierałem się za medytację kilkukrotnie, ale słabo mi to wychodziło. Chyba jestem słabo uduchowiony.

Czołem Bracia, Interesuje mnie wasze zdanie Bracia. Być może ktoś ma podobnie i będzie mógł dać mi jakąś praktyczną wskazówkę. Mam 20 lat i nie jestem wstanie poukładać własnego życia. Jestem na studiach na których nie koniecznie chciałem wylądować. Nauka to istna katorga. Czuję jakiś wewnętrzny konflikt, z jednej strony chcę skończyć studia z drugiej strony nienawidzę tego. Materiał który można przyswoić w krótkim czasie zajmuje mi wieki. Ślizgam się niemiłosiernie. Przejście na kolejny rok wiąże się z tym, że będę musiał skorzystać z warunku. Innym problemem jest...nawet nie wiem jak to nazwać taka melancholia wymieszana ze smutkiem/wkurwieniem i sennością. Funkcjonuję trochę jak warzywo, mimo, że stosuję chyba wszystkie tak zwane redpillowe rady: nofap, noporn, treningi kulturystyczno-siłowe, zdrowa dieta, zero cukru i przetworzonego jedzenia. Kurwa nie wiem co mam robić żeby czuć się normalnie. Wszyscy mają mnie za lenia, człowieka któremu wszystko jedno, a ja już po prostu nie mogę normalnie funkcjonować. ( To nie jest tak, że jestem leniem. Po maturze wyjechałem na rok za granicę i pracowałem ponad rok po 6 dni w tygodniu. Sam sobie gotowałem, sprzątałem, trenowałem, po prostu wszystko ogarniałem) Mogę pracować fizycznie nawet bardzo ciężko, ale umysłowo jest tragedia. Non-stop jestem rozkojarzony, mam jakieś głupie myśli, nie mogę się należycie skupić na zadaniach. Noszę w sobie jakiś ogromny ból.Mam wrażenie jakby każdy chciał mi dojebać. Tyle negatywnych emocji i zero pozytywnych. Moje egzystencja to ciągła walka. Chcę się pozbyć tego marazmu, ale jak? Pisząc to nawet nie wiem czego oczekuję. Jakiejś rady, spostrzeżenia, być może kubeł zimnej wody. Po prostu mimo tak dużo włożonej pracy w samorozwój, czuję się bardzo źle. Czuję, że nie wykorzystuje swojego potencjału. Być może musiałem się trochę wypłakać przez kabel. Także ten... miłego wieczoru.

Co mogę o sobie powiedzieć. Napierdalam przez życie w dziurawych butach.