Znajdź zawartość

Znalazłem w necie tekst autorstwa Tadeusza Gabisia, którym się podzielę z Braćmi. Traktuje o pracy niemieckiego socjologa, brzydko brzmiącym zresztą Helmucie Schoecku, ale przytacza też innych piszących w temacie. Dzieło życia pana Helmuta to "Zawiść. Teoria społeczeństwa". Z uwypukleniem zachowań społecznych w demokracji, w zderzeniu z dążeniem do równości. Zawiść to coś co nas wszystkich dotknęło i dotyka, pierwszy z brzegu przykład - wielokrotnie pisał o niej i "swoich" hejterach twórca i szef tego Forum. Link do artykułu i poniżej fragmenty które wydały mi się niezbędne do zacytowania. http://www.legitymizm.org/helmut-schoeck-badacz-zawisci Jego dzieło Zawiść, w której ta „ciemna strona natury ludzkiej” przeanalizowana jest we wszystkich możliwych aspektach i kontekstach, na podstawie ogromnego materiału empirycznego, obserwacji społecznych, kulturalnych, politycznych, etnograficznych, antropologicznych, psychologicznych, jest ciosem we wszystkie egalitarne utopie, które w gruncie rzeczy mają jeden i ten sam cel: zbudowanie społeczeństwa ludzi równych, w którym nikt wobec nikogo nie będzie żywił zawiści i nikt nie będzie się musiał bać zawiści innych. Schoeck udowodnił, że zawiść jest uniwersalnym fenomenem, występującym we wszystkich ludzkich społeczeństwach, we wszystkich epokach pod wszystkimi szerokościami geograficznymi, zarówno wśród Indian Nawajów, jak i mieszkańców Londynu. Już u Eklezjastesa czytamy: „Zobaczyłem też, że wszelki trud i wszelkie powodzenie w pracy rodzi u bliźniego zawiść” (Ks. Eklezjastesa 4,4), chińskie przysłowie mówi zaś o odczuwanym przez zawistnika „przekleństwie wdzięczności”: „Dlaczego mnie tak nienawidzisz, przecież nic dobrego dla ciebie nie zrobiłem”. Społeczeństwo równości, czyli społeczeństwo bez zawiści i bez lęku przed zawiścią nie może istnieć (...) w XX wieku doktrynom społecznym bazującym na zawiści prawie udało się zniszczyć ludzką cywilizację. Tymczasem współczesne nauki społeczne nie mówią prawie nic o zawiści. O zawiści tym jest ciszej, im większe sieje ona spustoszenia społeczne i moralne, a dzieje się tak wówczas, kiedy z emocji pomiędzy jednostkami, istniejącej w obrębie mniejszych grup przekształca się w paliwo i lepiszcze ruchów politycznych, kiedy staje się fundamentem egalitarystycznych masowych ideologii i zostaje zinstytucjonalizowana w postaci programów partyjnych i polityki państwowej. Tam gdzie rządzą Partie Zawiści, gdzie mobilizuje się zawiść do celów politycznych, a zawistnicy określają politykę społeczna, gospodarczą, edukacyjną, tam zawiść podlega tabuizacji. Zawiść indywidualna jest ukryta, zawiść publiczna jawna, ale okryta płaszczem obłudy, zamaskowana hasłami równości i sprawiedliwości społecznej. Kiedy słyszymy kogoś nawołującego – w imię „sprawiedliwości społecznej” – do progresywnego opodatkowania, do zabrania zamożnym i przeznaczenia tych środków dla biednych, to powinno być czymś oczywistym, że kieruje nim nie miłość do biednych, ale zawiść wobec bogatych. Zawistnikowi satysfakcję i radość („Schadenfreude”) sprawia w pierwszym rzędzie możliwość zubożenia bogatszych, a nie poprawa położenia biednych. Bardzo wiele zjawisk, zachowań i wydarzeń w życiu społecznym i politycznym można wyjaśnić: dążeniem do zaspokojenia zawiści, lękiem przed zawiścią i agresją, która – w najrozmaitszych formach – zawsze z niej wypływa, oraz, przyjmującym różne strategie, unikaniem zawiści. Tylko tam, gdzie zawiść ponosi klęskę, w ogóle może pojawić się „impuls rozwojowy i wzrostowy”. Jeśli poziom zawiści jest zbyt wysoki, panuje stagnacja; zawiść niszczy kreatywność, innowacyjność i produktywność, zabija dążenie do przewyższenia innych w danej dziedzinie; tworzy nieprzezwyciężalną barierę dla rozwoju, niszczy potencjał rozwojowy danej społeczności.