Znajdź zawartość

Witam. Jestem Adrian i obecnie mam 23 lata. Piszę głównie z ciekawości, ponieważ chciałbym się dowiedzieć czy tylko ja jestem jedyny w swoim rodzaju. Brzmi to narcystycznie ale zaraz wszystko wyjaśnię. Robiłem testy przez internet (fakt lekarz może wiedzieć lepiej) oraz czytałem sporo o introwersji. Mimo stwierdzenia że u nas nie ma stu-procentowego introwertyka/ekstrawertyka, to śmiem twierdzić że jestem skrajnym intro, a dokładniej kimś kto ma osobowość Schizoidalną. Niemal wszystkie informacje pokrywają się z moim życiem, od przyczyn po objawy. Nie nazywam tego jednak chorobą, gdyż będąc chorym cierpimy prawda? A ja czuję się o wiele lepiej z dala od kogokolwiek, do tego stopnia że pisząc książkę czuję przypływ i natchnienie. Z tą osobowością pokrywa się też niechęć do wszystkich ludzi zwana mizantropią. Wbrew pozorom ta wybuchowa mieszanka trzech skrajności działa na mnie korzystnie. W mojej głowie siedzą pomysły o których w żadnej z książek beletrystycznych nie mogę znaleźć. Ponadto gdzieś w głębi siebie odczuwam że ta wyobraźnia mogłaby pomóc przyszłym pokoleniom na postrzeganie świata. Zdarza mi się nieraz w robocie odpłynąć, nie jestem w stenie tego wyjaśnić to tak jakbym dostał impuls, i moja świadomość wędruje w swoim świecie. Mizantropia ma też wpływ na moją podświadomość. Mam sny w których nie ma ludzi, a jeżeli już są to dzieją się z nimi dziwne rzeczy których nigdzie w żadnym horrorze nie widziałem, a zaznaczam że za horrorami nie przepadam. Pierwszy raz odważyłem się o snach powiedzieć dopiero w technikum kumplom z klasy, ich miny mówiły same za siebie. Z jednej strony panowała nad nimi ekscytacja ale z drugiej strony niepokój, wtedy zrozumiałem że dobrym pomysłem będzie przelać na papier to co siedzi w mojej głowie. Muzykę zacząłem słuchać dużo później niż moi rówieśnicy. Podczas gdy oni słuchali rapu, techno itp w podstawówce. Ja dopiero w gimnazjum zacząłem słuchać muzyki metalowej, teraz słucham także soundtracków i klasycznej oraz innych ciężkich brzmień. Doszedłem do pewnej refleksji że dlatego mogę cieszyć się tą muzyką bo nie ma w niej ludzkiego głosu? Może to moje przewrażliwienie. Z takich informacji dodatkowych mogę podać: nigdy nie miałem dziewczyny, nigdy nie zapaliłem papierosa, nie czuję więzi emocjonalnej z kimkolwiek, wszelkie próbę kontaktu z inną osobą traktuję na zasadzie "wypada się odezwać niż ciekawe co u niego", nie dbam o to co inni sądzą o mnie, jeżeli mnie chwalą odruchowo staram się tą pochwałę umniejszyć na ile się da. Jeżeli chcecie bym rozwinął któryś z wątków z przyjemnością to zrobię, mogę też podać screeny z testów. Aha i proszę sobie darować ''wyjdź na dwór do ludzi". PS. Jakiś rok temu według moich analiz byłem INTP, teraz bardziej INTJ. Pozdrawiam.

Od pewnego czasu zacząłem obserwować siebie, że zaczynam się wycofywać z relacji międzyludzkich. Zaczynają mnie po prostu męczyć. Tracę dużą część swojej energii na przebywanie w dużej ilości osób. Po kilku chwilach chce mi się spać i nie mam sił, by jakkolwiek brać udział w rozmowach. Wcześniej jak byłem młodszy też tak miałem. Ostatnimi czasami bardziej z introwertyka stałem się ekstrawertykiem. Przysłowiową duszą towarzystwa, a jednak znów to do mnie wróciło. O co może chodzić? Czy da się w jakiś sposób to przepracować i zmienić swoją naturą? A może ją zaakceptować? Czuję, że ludzie zaczynają na mnie dziwnie patrzeć jak z takiego gościa, który był pełen energii i porywał tłumy staję się jakimś odludkiem.