Czapkins.

[deleteduser74]

Witam bracia.

Jako, że góry są moją pasją, zainteresowaniem, chciałbym przedstawić wam dzisiaj charakterystykę pewnej postaci, która pokazuje, że w jakim momencie by się nie było, można zmienić siebie jako faceta i rozwinąć skrzydła.

 

Urodził się w Częstochowie. Dzieciństwo spędził na wsi. W młodym wieku przeprowadził się z rodzicami do miasta, które całkowicie wciągnęło go w złą stronę

życia. Uzależnił się od heroiny. Podjął walkę z uzależnieniem, leczył się w ośrodkach Monaru. Wyszedł z życiowego dołka, następnie podróżował po świecie, głównie autostopem. 

Trafił do ośrodka misyjnego w Indiach, gdzie zajmował się różnymi pracami, w tym uczył języka angielskiego, trędowate dzieci. Tam też przeżył, przemianę samego siebie, zainteresował się również wspinaczka wysoko górską, która stała się jego życiową pasją.

 

Z pierwszego małżeństwa, miał 3 dzieci. Niestety jedno z nich zmarło przy porodzie. Po tym wydarzeniu w 2009 roku, zaniósł prochy syna na szczyt góry, Chan Tengri(7010 n.p.m) w Kirgistanie.

 

 

 

 

Po rozstaniu z pierwszą żoną, przeprowadził się do Irlandii, gdzie zaczął nowe życie i poznał nową partnerkę, z którą miał kolejną córkę.

Himalaizm i wspinaczka, pochłonęły go doszczętnie. Razem ze swoim przyjacielem, którego zresztą zainspirował wspinaniem, przez 24 dni wędrowali po lodowcach Alaski i Kanady, zdobywając w tym czasie najwyższy szczyt- górę Logan(5959 n.p.m). Za ten wyczyn w 2008 roku, otrzymali nagrodę Kolosa w kategorii wyczyn roku. 

 

Zastanawiacie się o kim mowa??? A o.....                                 

 

       Tomasz Mackiewiczu(Czapkins)

 

 

 

Nie posiadam dokładnego życiorysu Tomasza Mackiewicza, dlatego też nie potrafię ocenić jakim był człowiekiem. Po słynnej akcji ratunkowej na Nanga Parbat, zaczęło być o nim głośno, jako o człowieku i himalaiście. Mogę jednoznacznie stwierdzić, że był osobą, która brała życie na sto procent. Nie bał się zmian, był zawzięty, wytrzymały. Przez narkomanie upadł na dno, skąd przedostał się na najwyższe szczyty ziemi.

Góry dawały mu poczucie wolności. Tam odnajdywał spokój. Jechał tam, wspinał się, by odpocząć od codziennych problemów. Mówią, że Nanga Parbat była jego obsesją. Inni, że największym marzeniem. Ile w tym prawdy, nigdy już się nie dowiemy.

 

 

Nie nam oceniać jakim był ojcem, kolegą czy mężem. Na pewno pozostawił coś po sobie, co może dać nadzieje i pokazuje, że nie ma takiego szamba, z którego nie można wyjść.

 

„Kiedy człowiek odbija się od dna, to chce osiągać szczyty. Tomek pokazał, że można wiele przezwyciężyć w sobie samym. Że nie musi nas obciążać zło, które było naszym udziałem. Że można podnieść się po upadku, a potem żyć pełnią życia. I te pasje Tomka są wyrazem tego, że chciał żyć pełnią życia”

 

"No właśnie, obciążenie złem, które wydarzyło się w przeszłości, tkwienie w nim i pogodzenie się z myślą, że wszystko, co wspaniałe – to już nie dla nas. Obawa, że roztoczy się przed nami perspektywa jakiegoś piękna, ale my nie damy rady, pękniemy i skończy się ogromnym zawodem. To chyba największy hamulec, który powstrzymuje ludzi, w głębi serca pragnących dobra w swoim życiu, przed schodzeniem ze złych ścieżek. Historia Mackiewicza pokazuje, że piękno jest dla każdego. Ale trzeba w nie wierzyć i chcieć."

 

 

 

  Za swój główny cel wspinaczkowy, obrał Nanga Parbat. Wspinał się na nią 7 razy. Jak sam o niej mówił, góra duchów, góra duchów, która daje i odbiera. Pieniądze na swoje wyprawy, zbierał, za pomocą crowdfundingu. Nie posiadając wielkich funduszy, wybierał się na Nagą Górę, tylko w okresach zimy. Zimowe pozwolenia od władz pakistańskich, było 30-krotnie tańsze, niż od tego na okres letni. Przy 3 próbie zdobycia szczytu, osiągną wysokość 7400 n.p.m. Nikomu tego się nie udało od 16 lat. 

W 2016 roku, na wspólnej wyprawie wraz z E.Revol, S.Moro,A.Sadparą i A.Txikonem i D.Nardim, atakowali szczyt N.Parbat. Tomasz wraz z Revol odłączyli się od wyprawy i wyruszyli na górę inną drogą. Po nie udanym ataku szczytowym musieli wrócić do bazy. W tym samym czasie, reszta grupy zdobyła Nangę. Zdanie na ten temat wśród społeczeństwa himalaistów jest podzielone, gdyż S.Moro nie udokumentował wystarczająco, zdobycia wierzchołka góry. Zresztą sam Mackiewicz podważał  te informacje. Miała to być ostania wyprawa Czapkinsa. Ambicja i jego osobowość, skłoniły go do kolejnej wyprawy w rejon tej góry.

 

Środowisko wspinaczy, krytykowała Mackiewicza, że wspina się zbyt wolno a nawet, że nie umie się wspinać. W jednym z wywiadów, M.Klonowski przyjaciel Tomasza, mówił, że Mackiewicz wybiera się po raz kolejny, aby "zamknąć kilka mord". Jak skończyła się 8 wyprawa wszyscy wiemy..... Jechał tam z całkiem inną motywacją. Chciał coś udowodnić. E.Revol opowiadała, że czuła, że Tomek jest inny, że nie cieszył się tak jak zawsze. Walczył do końca!

 

Góry wciągają. I trudno wyjść z tego nałogu. Mackiewicz przez lata spełniał swoje marzenie o Nanga Parbat. I pewnie, gdyby go zapytać: „Dlaczego”, odpowiedziałby, jak to on: „A dlaczego nie?”

 

 

 

 

 

Edytowane 18 Sierpnia 2019 przez Still