Totalny marazm mnie chwycił na nic nie mam siły. Nawet na dysputy z moimi Drogimi Panami. Coś tam poczytam dla podniesienia poziomu adrenaliny, ale po prostu mi się nie chce.

Rozregulowane spanie mnie chyba tak rozwala. Spróbuję dziś wytrwać chociaż do 17, żeby obudzić się chociaż o 3-4 nad ranem a nie po 20-tej jak wczoraj.

Idę na casting jutro. Dałam tylko "zainteresowana" na fejsie, a organizator to mnie napisał czy napewno będę. Potwierdziłam, że pójdę, więc już muszę. Ale cóż zawsze to nowe doświadczenie  

W ogóle nie mam kondycji po 3 minutach na orbitreku tak się zmachałam i dostałam zadyszki, że musiałam zejść, a wcześniej dochodziłam do 20 - tu. 

Dietę mam póki co tragiczną, bo budzę się kiedy sklep już zamknięty więc całą noc głoduje, że rano jestem tak głodna, że mózg mi się wyłącza i jem dużo za dużo.

Póki się nie przestawię na normalny tryb, to nie ma szans. Ale przecież trzeba, bo jak powiedziałam A, to muszę B, a 10 miesięcy to wcale nie tak dużo czasu.   

Jeszcze mi kolega krew psuje. Nie umie rozróżnić ślepej równości od sprawiedliwości ,nie wiem czemu mężczyźni z którymi rozmawiam dzielą się na tych dyskryminujących kobiety ze względu na ich biologię i tych, którzy tę biologię całkiem ignorują. 

Czy tak trudno jest po prostu uznać, że sprawiedliwie byłoby chociaż próbować te nierówności biologiczne wyrównywać?