Siver

Piję tutaj do przerośniętego elementu urzędniczego, który właściwie nic nie produkuje. Mówiąc niewykwalifikowani miałem na myśli tych, których tak zwana "praca" zmienia niewiele bądź nic w świecie rzeczywistym. Czyli ci, którzy z racji braku kwalifikacji czy chęci do pracy nie są w stanie niczego zaprojektować, stworzyć, brać udziału w procesie tworzenia lub ewentualnie usuwania powstałych wcześniej szkód. Po prostu złości mnie jakikolwiek element filozofii z gatunku "daj".

Rozumiem, że cała ta dyskusja dotyczy pracowników niewykwalifikowanych lub nisko wykwalifikowanych, tak? A co z tymi wysoko wykwalifikowanymi? Tymi, którzy produkują najwięcej realnej wartości. Dlaczego nie podniesiemy ichnich płac? Dlaczego ci, których praca jest warta obiektywnie najmniej mają niby dostać podwyżki? Co da sztuczne przepompowywanie zasobów? Może piszę to pod wpływem niedawno ukończonej lektury "Atlasa Zbuntowanego", ale wydaje i się, że płaca minimalna to po prostu jeden z elementów polityki Grabieżców.

Ayn Rand - "Atlas zbuntowany". Każda strona wali jak cegła w potylice.

Witaj.

Cześć.

" Ból jest jedną z walut, którymi możemy zapłacić za mądrość" Jestem pewien, że nie ja pierwszy formułuję podobne stwierdzenie. Jednakże to nie fakt posiadania pierwszeństwa w tym względzie napawa mnie dumą tylko samodzielność wyciągniętych wniosków. Widzicie, przez pewien czas wpadałem w pułapkę udawania ofiary, kogoś kto czerpie masochistyczne poczucie egzaltacji z faktu, że krwawię. Ale czy w życiu chodzi o własnie tę "dumę"? Czy sam fakt cierpienia czyni nas lepszym? Znalazłem klarowną odpowiedź na to pytanie. Wystarczyło się rozejrzeć wokoło by dojrzeć, że nawet najpodlejsze zwierze potrafi cierpieć. Czy wiecie czego w ludziach nienawidzę najbardziej? Właśnie tej zwierzęcej bezmyślności pozwalającej im na zadawanie bólu innym oraz im samym. Od kiedy tylko pamiętam pragnąłem rozumieć. Nawet jeśli to bolało. Nie powinno Was zatem dziwić, że odkrywszy teksty Marka byłem zachwycony. Potem było to forum. A tu udało mi się wyłapać pewien bardzo wyraźny schemat: Każdy kto miał choć trochę oleju w głowie zaliczył wcześniej jakiś kopniak od życia. To tak jakby miarą mądrości i dojrzałości nie była liczba przeżytych lat, ale właśnie liczba ran, które udało się oczyścić i zabliźnić. A od czego zależy komfort i spełnienie w życiu, które odczuwa jednostka? Od mądrości właśnie. Rozumiecie już na pewno jakim tokiem podążył mój ścisły umysł. "Jeśli chodzi o mądrość" - pomyślałem - " to jestem potencjalnym bogaczem. Mam w końcu tyle ran". I oto moje pytanie do was: Czy mam prawo uważać się za szczęściarza czy jestem porostu szalony? Zachęcam wszystkich by odpowiedzieli sobie na podobne pytanie.

Dobra. Krótko na mój temat. ( Wtedy byłem podpity i strasznie śpiący). Wiek:22 lata, świeżo upieczony inżynier. Taki nieprzeciętnie-przeciętny gość ze mnie. Nie wysoki, nie niski. Nie gruby, nie chudy. Nie brzydki, ale też nie piszczą na mój widok. Nie przyszedłem tu bo skrzywdziła mnie kobieta... przynajmniej nie równa wiekiem. Jestem tylko dzieciakiem z niepełnej i dość toksycznej rodziny. Niby kicha bo podobno nie powinno się zaniedbywać dzieciaków, ale od pewnego czasu sądzę, że ból, którego doznałem może być w rzeczywistości jednym z największych błogosławieństw. Co mam na myśli opisze w oddzielnym temacie. A co do N7: Tali'Zorach vas Normandy. Choć Javik też ma w sobie to coś xD.

Witam bracia, teraz, w tym poście nie zamieszczę wyczerpującego opisu mojej osoby. Zorbie to później. Obecnie mam do powiedzenia tylko jedno: Dziękuję...Cieszę się, że jestem wśród was.