MEN [2022]

[Throgg]

 

Ahoj, szczury lądowe!

 

Przypływam do was z pirackiej zatoki, gdzie miałem właśnie przyjemność obejrzeć dość świeży i jeszcze ciepły - bo zaledwie z 2022 - film prosto ze stajni A24.

 

Każdy, kto choć pobieżnie śledzi gatunek horroru w filmografii w ciągu ostatnich lat, doskonale powinien orientować się w tym, że ta wytwórnia przebiła się do szerszej świadomości, dzięki takim twórcom jak Aster oraz Eggers, zasłużenie zresztą utytułowanych przez opinię publiczną, jako prekursorów post-horrorów. O ile może w ich przypadku, o szczodrości opinii i przypisywaniu zasług, niemały wpływ ma fakt, że obaj są w zasadzie nowicjuszami, to jednakże, za ich plecami wytrwale zaczyna dotrzymywać im kroku stara gwardia, która do gatunku post-horroru dokłada też swoją cegiełkę.

 

Alex Garland nowicjuszem nie jest, ale swoim ostatnim filmem doskonale wstrzelił się w estetykę, która stała się stała znakiem rozpoznawczym A24 w ostatnich latach, a więc oniryczno-psychodelicznej wycieczki w głąb ludzkich lęków i obsesji.

 

Przechodząc do samego obrazu, na samym wstępie nie można się oprzeć dygresji, że horror powstały w 2022r. zatytułowany Men, czyli Mężczyzna, zapowiada się nie inaczej, niż jako zajadły, feministyczny manifest wymierzony w znienawidzony dyktat uciskającego patriarchatu.

 

Jest to jednak tylko do połowy prawda.

 

Bo motywem przewodnim tego filmu rzeczywiście jest obraz współczesnego patriarchatu, a dokładniej jego kondycja, jako ładu chwiejącego się w posadach i chylącego ku upadkowi. Jednakże nie wtóruje temu feministyczna egzaltacja szykująca się od odbycia frywolnego kankana na jego grobie. Jest to komentarz dużo bardziej gorzki i - co jest największą siłą tego obrazu - dużo bardziej niejednoznaczny oraz wielowymiarowy, za sprawą przenikającej go symboliki.

 

Garalnd, w swoim filmie postanowił odwołać się do bogatej spuścizny i tradycji brytyjskiego folk horroru, który bardzo szybko z gatunku pulpowego, stał się nośnikiem dużo bardziej poważniejszych treści. Widziadła i upiory, które dostrzegają w leśnych gąszczach mieszkańcy miast, doskonale sprawdzają się jako odbicie ich podświadomych lęków i traum i ten właśnie element, Garland poprowadził bardzo onirycznie, zbliżony mocno do poetyki Penda's Fen. W kręgu kultur środkowoeuropejskich, świadomość ciągłości pogańskiego mistycyzmu w otaczającej nas rzeczywistości, jest na dużo niższym poziomie, niż na Wyspach Brytyjskich, dlatego w Polsce obraz ten zderza się z mocno ograniczoną interpretacją, jako filmu niosącego przesłanie na wskroś feministyczne, wytykającego nieudolność, zaściankowość i opresyjność patriarchatu. Bo są tu owszem symbole, jednoznacznie przedstawiające mężczyzn w złym świetle, jak chociażby postać chłopca cierpiącego na progerię, którego znaczenie jest aż nadto wymowne.

 

Jednakże tej i kilku innym scenom, towarzyszy anturaż wszechobecnej symboliki, zarówno judeochrześcijańskiej jak i pogańskiej, która nadaje całości dużo mniej jednoznaczne przesłanie, niż tylko, że faceci śmierdzą i są be. Owszem, patriarchat ulega degradacji, ale nie pod ciężarem własnej nieudolności, a poprzez zachwianie równowagi świata żeńskiego i męskiego, gdzie element żeński, jako przypisany mocom chtonicznym, ,,zatruwa" i niszczy męskość współczesnego świata. W mojej ocenie, jest to nawet próba wytknięcia środowiskom feministycznym, że nie dostrzegają swojej winy, jako kobiet, w upadku mężczyzn. 

 

Jest to jeden z ciekawszych obrazów, jakie widziałem w ostatnich latach, choć niewątpliwie niszowy, od którego publika multipleksów odbiła się jak gumowa piłeczka.

 

Trzeba więc o tym filmie pisać i śmiało przywłaszczyć go do dorobku manosfery, bo feministki już zdążyły wyciągnąć po to łapy, piejąc, że to film o złych mężczyznach. A to chuja prawda.

 

Zachęcam się do oglądania i podzielenia się interpretacjami, choć mam też świadomość, że dla niedzielnego widza ostatnie 10 min filmu, to może już być too much.