Moja poezja

[Argonautka]

„Kuchnia czarownicy”

 

Piękna jesteś moja mleczno biała pani

Gdy w swym czarnym jak otchłań fartuszku

Przyrządzasz śniadanie.

 

W idealnym porządku porozwieszane masz noże

Nad alabastrowym stołem ofiarnym.

 

Tłusty kocur z lubością spogląda

Na Twe cienkie palce

Gdy ostrzonym przez boga kowali tasakiem,

Aniołom skrzydła obcinasz.

Mruczy z radości gdy mu je rzucasz…

 

W Twym ulubionym, miedzianym garnuszku

Przyrządzasz przedniej jakości toksyny,

Co wszelką tkankę miękką wypalają.

Raz z ust Twych przy smakowaniu

Jego kropla jedna na ziemię upadła

 

Cóż… jakoś ludzkość po tej zarazie się pozbierała…

 

W spiżarni trzymasz same smakołyki;

Macerowane dobre uczynki,

Panierowane złote myśli,

Duszone w sosie własnym uczucia gorące,

Zapiekane łzy szczęśliwości.

 

Gdy do pieca podkładasz,

Dusze w piekle cierpią większe niż za zwyczaj katusze.

Diamenty w swym palenisku w popiół zamieniasz.

 

W kryształowych słoiczkach pokruszone trzymasz

Pachnące śmiercią przyprawy;

Bieluń

Pokrzyk

Szczwół

Zimowit

Szalej jadowity.

 

Przepiękna jesteś moja, krwią aniołów poplamiona,

Trupio blada pani…

 

[Brzytwa]

Wydzielam z części głównej Forum.

[Endeg]

Trochę turpizmu nie zawadzi. Na swój sposób to odtrutka na wszechobecnych celebrytów kucharzących, gotujących, stołujących się po knajpach, wszechobecnych w mediach i necie. W jakiejś mierze wyłapałem ożywczy klimat. Próbuj i pisz dalej.