iry

W związku z drugim mężczyzną najgorsze jest to, że inni się do tego strasznie przypierdalają.

Nie, robienie z tego afery mija się z celem. W tym momencie nie wyobrażam sobie jak miałbym tam wrócić do pracy. Od poniedziałku oficjalnie znowu na L4. Nie wiem co ze sobą zrobię, chyba oszaleję do reszty z nudów.

Ech, to rzeczywiście jesteś ekspertem w gejowskich sprawach. Znajomi znajomych to zawsze najlepsze źródło informacji.

A skąd Ty to wiesz? Z własnego doświadczenia?

Dlatego związki partnerskie to lepsze rozwiązanie. Omijamy całą dyskusję o tym czym jest, a czym nie jest małżeństwo.

@Trevor, smutne jest dla mnie to, że poza tymi nieszczęsnymi zwolnieniami, nikomu nie podpadłem, a szef w żaden sposób nie krytykował mojej pracy i podejścia do obowiązków. Nawet w dzień naszej niezbyt przyjemnej rozmowy wyszedłem ponad godzinę później niż miałem w grafiku, bo przez transmisję meczu w lokalu był sajgon i szkoda mi było dwóch koleżanek które miały to wszystko na głowie. Jak ktoś wcześniej to przewidział - nowina już się rozniosła, ale zdania współpracowników są podzielone. Łącznie z tym, że jedna osoba namawia mnie, żeby zrobić z tego większą aferę i zgłosić to gdzieś dalej.

No nie wiem, jak miałem gorączkę non stop przez 2 tygodnie, to w końcu wylądowałem w szpitalu.

Bo niektórzy hetero samcy uznają gejów za mężczyzn drugiej kategorii, którym się szacunek nie należy. Nie można patrzeć na wszystkich homoseksualistów przez pryzmat parad, feministek i najbardziej krzykliwych aktywistów LGBT - to tylko mały procent społeczności. Większość chce po prostu normalnie żyć bez ukrywania swoich preferencji i konieczności wysłuchiwania bzdur o rzekomej chorobie psychicznej.

Jakiej znowu choroby psychicznej? Przecież już od dawna nie uznaje się tego za zaburzenie.

Aha, czyli dbanie o własne zdrowie i prywatność to teraz postawa roszczeniowa.

@onakowski, przecież wczoraj zdecydowałem się o wszystkim powiedzieć (chociaż obstaję przy tym, że nie miałem obowiązku tłumaczyć się z choroby). Szef w końcu sam kazał mi iść na dalsze zwolnienie, bo po prostu nie chce, żebym u niego pracował. On chyba myśli, że jestem jakimś narkomanem albo innym elementem.

Związki partnerskie to już dawno powinni zalegalizować. Nie musimy nazywać tego małżeństwem. Co do adopcji - mi to obojętne, ale trochę śmieszy mnie taka panika, że jak geje chcą wychować dziecko, to na pewno pedofilie i zboczeńcy . Zresztą w życiu są różne sytuacje, np. mój "kolega" ma partnera, który jest po rozwodzie i ma pod swoją opieką córkę. Czy takiemu ojcu sąd ma nagle zabierać prawo do opieki nad dzieckiem, bo znalazł sobie partnera płci męskiej? Matka dzieckiem się nie interesuje.

@Trevor, ale ja naprawdę nie stanowię zagrożenia dla innych ludzi. W każdym cywilizowanym państwie to są rzeczy oczywiste. W Polsce pod tym względem dalej ciemnogród i przekonanie, że można zarazić się przez dotyk albo kichnięcie. Nie mam innego wyboru. Po co mam się pchać na siłę tam, gdzie mnie nie chcą?

@Orybazy, musiałbym uprawiać seks z całym zespołem, żeby ich pozarażać. Albo nie wiem co wyprawiać, żeby mieli kontakt z krwią. Przy moich normalnych obowiązkach nie ma żadnego ryzyka.

Cóż, okazało się, że dla mojego szefa większym problemem jest jednak sama choroba niż długie zwolnienie. Według niego jeśli choruje się na coś, czym teoretycznie można kogoś zarazić, to powinno się wszystkim dookoła o tym powiedzieć, bo w przeciwnym razie stanowi się zagrożenie. Jakby samo patrzenie albo dotykanie było groźne. Uświadomiłem go, że wiem jakie jest prawo i że nie może mnie zwolnić z powodu tylko samej choroby, a to że mu o tym powiedziałem to była moja dobra wola i chęć wyjaśnienia sprawy, a nie żaden obowiązek. Wszystko jak krew w piach. Powiedział, że teraz ma to w dupie i żebym sobie poszedł na następne zwolnienie, aż mi się skończy umowa.

Chyba będę zmuszony poszukać innej pracy. Szef nie przyjął dobrze prawdy.

Jestem właśnie w pracy i widzę, że jest szef. Chyba pójdę do niego i mu powiem wprost z czym jest problem. Nie chcę mi się już więcej kombinować

To nie jest ok. Sam nigdy bym tak nie zrobił. Chyba rzeczywiście nie mam innego rozwiązania jak powiedzieć więcej na temat swoich problemów ze zdrowiem. Tylko, że mam przeczucie, że to może wcale nie poprawić mojej sytuacji, a wręcz przeciwnie, przyczynić się do mojego szybkiego zwolnienia. I tak źle i tak niedobrze.

A niby dlaczego? Przecież obowiązuje tajemnica lekarska, nie mam obowiązku niczego mu mówić. Nie wiem dlaczego, ale z jednym lekarzem nie było problemu, a drugi mi powiedział że im w systemie nie przechodzi i musiałem zanosić wydruk.

Właśnie problem polega na tym, że nie chcę mu podawać żadnych szczegółów odnośnie choroby. Pewny na 100% nie jestem, aczkolwiek jak w październiku zanosiłem mu kolejne zwolnienie to dał mi do zrozumienia, że mu się to nie podoba.

Mam taki problem, że przez ostatnie parę miesięcy, ze względu na nagłe problemy zdrowotne (w tym pobyty w szpitalu), kilkakrotnie lądowałem na L4. Zacząłem pracować na przełomie lipca i sierpnia, a pierwsze problemy pojawiły się na koniec sierpnia. Szef, o ile na początku był wyrozumiały, o tyle teraz zaczyna podejrzewać mnie o oszustwo, a konkretnie o symulowanie choroby i załatwianie lewych zwolnień. Dla niego głównym argumentem za tym, że coś jest podejrzane, jest to że nikomu nie powiedziałem na co chorowałem, a zwolnienia które mu dostarczyłem były od różnych lekarzy (co ja na to poradzę, że mnie od jednego specjalisty do drugiego przerzucali). W weekend wróciłem do pracy i oczywiście parę życzliwych plotkar mi powiedziało, że jeszcze jedna nieobecność i szef naśle na mnie ZUS, chyba że jakoś się z tego wszystkiego przed nim wytłumaczę. Nie wiem co mam robić. Zdaję sobie sprawę, że nie mam obowiązku tłumaczyć się ze swoich problemów, a skoro moje zwolnienia były autentyczne, to każda kontrola to potwierdzi... a jednak trochę męczy mnie to, że jest taka sytuacja i ktoś mnie niesłusznie podejrzewa o oszustwo. Pracy też nie chciałbym zmieniać, bo bardzo mi odpowiada pod paroma względami. Jeśli już miałbym rozmawiać z szefem, to nawet nie wiem jak taką rozmowę przeprowadzić i czego się po nim spodziewać.

Niestety tak.

Boję się samotności, odrzucenia i tego, że AIDS mnie szybko zabije.