Pracoholizm, samotność.

[ZamaskowanyKarmazyn]

Mam pewne rozterki co do swojego stylu życia, stałem się bowiem w pewnym sensie samotnikiem. Nie mam czasu na wyjścia ze znajomymi, impreza od czasu do czasu, czuję się gorzej w gronie znajomych, a po trawce to już w ogóle mam grube rozkminy (kiedyś po trawce świetny humor, śmiech, a nawet znajomi mnie chwalili że rozkminiam rzeczy których nigdy by nie wymyślili). Stałem się także mniej komunikatywny, mniej otwarty do ludzi.

 

W tygodniu nie mam czasu kompletnie na wyjścia ze znajomymi, zauważyłem że każdy czas wolny czymś zajmuję, przykładowo siedzę z koleżanką w busie i mam wyrzuty że się w tym momencie nie uczę tylko z nią rozmawiam. Po pół roku takiego stanu rzeczy gdy nadeszły ferie to jebnąłem to wszystko i nie robiłem kompletnie nic, cały czas jakieś gry, dziewczyna, znajomi, serial, przy okazji mająć dość duże poczucie winy, że wegetuje a nie zapierdalam. 

System pracy 8-8-8? U mnie wygląda to na 14 pracy -2 odpoczynku -8 snu dając na to że siłownia to relaks i odpoczynek. Dając sobie jakieś 5 zadań na dzień i w tym jedno priorytetowe, wykonuję zazwyczaj 1-3 i później znowu wyrzuty sumienia. 

Uwielbiam pracować i czerpię z tego frajdę, ale nie chce cofnąć się do czasów dzieciństwa, do nieśmiałości i ogólnego zamknięcia w sobie. Co mi z kupy kasy, kiedy będę frajerem wśród swojego środowiska. Nie mam bliskiego przyjaciela przy sobie, posiadam przyjaciółkę, która też czasem mnie zlewała, więc podchodzę z dystansem. Przyjaciel którego miałem za pewniaka, po gimnazjum odciął się i spędzał cały swój wolny czas z nową dupą, aż po dziś dzień, ewentualnie z dupą i z nowymi znajomymi z innego liceum.

 

W skrócie: Jak przy takiej ilości czasu poświęcanemu na pracę, pozostać komunikatywnym, wygadanym, wyszczekanym, po prostu alfą relacji, bo kiedyś się tak czułem. Nieważne czy przypaliłem, czy się napiłem zawsze błyszczałem inteligencją i czułem się wysoko w hierarchii, czułem się szanowany. Teraz często jak piszę do kogoś, to zdarza się że w środku rozmowy przestaje odpisywać, są to szybkie rozmowy typu gdzie jesteś, wychodzisz gdzieś na miasto? 

Jak być szanowanym wśród osób z którymi posiada się  częsty kontakt? Czy może lepiej zakończyć relację z moimi znajomymi?

[Gr4nt]

6 godzin temu, ZamaskowanyKarmazyn napisał:

Czy może lepiej zakończyć relację z moimi znajomymi?

Tak. To jest najlepsze wyjście. Sądzę, że powinieneś w 100% sfokusować się na pracy. Tylko praca da ci satysfakcję i ukojenie nerwów. Tak jak alkohol alkoholikowi.

[ZamaskowanyKarmazyn]

@Gr4nt wiesz, myślałem nad tym w kontekście zeby oderwać się od ludzi którzy nie darzą mnie zbyt dużym szacunkiem, zamiast próbować to naprawić, tak jak w związkach.

[self-aware]

@ZamaskowanyKarmazyn - Osobiście uważam, że nie da się tego pogodzić. W sensie dorobić się i jednocześnie korzystać z życia. Mówię to na swoim przykładzie. Od lat aspołeczny :)

 

Przy czym dla mnie dorobić się oznacza, że chcesz to uczynić po prostu w sensownym czasie (np. masz 20 lat i dajesz sobie czas do 30-tki, 30-kilku). Jeśli chcesz być kasiasty dopiero w wieku powiedzmy 60 lat to spoko, możesz sobie powoli kombinować. Ja jednak chciałbym z tych pieniędzy skorzystać nie tylko przy wyborze akcesoriów pogrzebowych. Mniemam, że Ty też. Warto dodać, że ja cisnę kompletnie od zera (nie mam znajomości, bogatych rodziców, wujków i tak dalej). Inaczej ma się sytuacja z kolegami/koleżankami z bogatszych domów. Tam można na większym lajcie się bogacić i przy tym bawić.

 

Jeśli za młodu byłeś alfą gadki to spokojnie, nie stracisz tego moim zdaniem. Wyciszysz, owszem... Ale jak wrócisz do spędzania czasu z ludźmi to to dość szybko powróci :) 

 

Inna sprawa, czy aby na pewno to przez prace tak się dzieje? A może się starzejesz i po prostu nie chce Ci się już tyle gadać i spędzać czasu z ludźmi? Może doceniłeś samotność?

[ZamaskowanyKarmazyn]

@self-aware Tak, to może być prawda, męczy mnie obecność ludzi 24 na dobę, lubię zaszyć się w pokoju na kilka godzin, obejrzec serial, jako czas wolny.

Tak jak kiedyś nie zwracałem na to uwagi, to teraz gdy słyszę od kogoś, jak się napierdolił i chamsko zepsuł wieczór jakiemuś gościowi obrażając jego laskę (gość wazy +100kg) to nie chce go znać. Nie chcę obracać się w takim towarzystwie, bo jeszcze mnie swoim buractwem zarazi.

 

Z drugiej strony mam potrzebę, żeby być społeczny, zdobywać znajomych i nowe kontakty, które mogą się przydać. Inspiruje mnie ZYZZ, jego przemiana, jego luz, to jak stał się sławny i jak bardzo miał wyjebane w innych ludzi. Potrafił tańczyć na środku ulicy bez koszulki i miał wyjebane na to czy ktos nazwie go frajerem, czy Gejem. 

 

 

Za dzieciaka byłem nieśmiałym frajerem, za młodu byłem takim wlasnie alfą, boje się ze wracam do dzieciaka.

[self-aware]

@ZamaskowanyKarmazyn - Cóż, zrobisz jak uważasz  Ja tam nie umiem pogodzić wychodzenia z finansowego gówna z jakimś sensownym życiem społecznym. Albo jedno, albo drugie. Życie przyjacielu.

 

Nie uważaj siebie za frajera ze względu na nieśmiałość, to destruktywne myślenie. Bądź sobą i tyle, wiem że to jest frazes ale serio, jak czytam/słyszę o tych "alfach" to już mnie ten mój zwykły, frajerski, przeciętny, europejski ~16 centymetrowy chuj strzela  Inspirować się kimś kto coś osiągnął jest fajnie, ale porównywać swoje słabe cechy do tej osoby i mieć z tego powodu złe mniemanie o sobie to chujowe podejście. Masz swoją unikalną osobowość i to jest ok.

 

Jesteś świadomy, że coś tam jest nie tak, a to już dobrze. Może pracuj nad karierą poniedziałek-sobota a niedzielę spróbuj jakoś wykorzystać na spotkania z innymi? Nie wiem, nie poradzę Ci ( drugie zdanie mojego postu ) 

[JoeBlue]

IMAO praca to w tym przypadku ucieczka od życia.

Ja miałem/mam taki tekst:

Mogłem rozwieść się z żoną - mogę i z pracą.

Mam w życiorysie kilkanaście zakładów pracy a każdy z nich dał mi nową wiedzę.

Po którymś byłem gościem co dostawał kasę nie za pracę ale za WIEDZĘ.

Umiałem rzeczy których inni nie umieli.

Inny wątek jest o tym już...

Edytowane 19 Lutego 2019 przez JoeBlue