cst9191

Ja mam inny problem, zauważam sygnały wysyłane przez dziewczyny, ale póki co nie potrafię tego wykorzystywać.

@Brat Jan Jeśli chodzi o mnie, to ja przez jakiś czas nie dopuszczałem do siebie nikogo, może dlatego że przestałem wierzyć ludziom. Myślę że terapia w jego przypadku to dobra decyzja i następną będzie próba otwarcia się na świat. Ten chłopak to jakiś Twój kolega. znajomy?

@FranciscoFranco Ile to już czasu, bo nie mogę znaleźć Twojego posta? U mnie stuknął właśnie okrągły... tydzień. Były dni gdy prawie uległem, ale były też dni gdy prawie nie odczułem "głodu". Póki co mój najlepszy wynik to 11 dni, może teraz uda się wytrwać dłużej. Jeśli chodzi o efekty, to: -pewniejsza siebie postawa, wcześniej chodziłem przygarbiony ze spuszczonym wzrokiem, -potrafię dłużej utrzymać kontakt wzrokowy, -mniejsze lęki, nawet pomimo faktu że odstawiłem leki, -ogólnie jestem wewnętrznie spokojniejszy i mam nieco lepszą koncentrację. Różnica była najlepiej widoczna pierwszego i drugiego dnia, później albo się już przyzwyczaiłem, albo nie wiem co...

@rooner

@dejmien69 Gdybym był na Twoim miejscu, zrobiłbym to o czym pisze @Maniek. Oczywiście wszystko na Twoich zasadach, a jeśli zacznie coś kombinować, to kończysz...

Od siebie polecę: Nagi instynkt (1992) Gorączka (1995) Kasyno (1995) Niebiańska plaża (2000) Złap mnie jeśli potrafisz (2002) Z komedii na szybko to: Głupi i Głupszy(1994) oraz Parcie na Tarcie(2002)

Więc tym bardziej radzę iść do psychologa.

Ja przez 3 miesiące odkładałem tę decyzję, ale było warto. Idź.

Idź na terapię, do tego jakieś leki.

Zagiąłeś mnie... Nawet o tym nie pomyślałem

Jeśli chodzi o mnie, to wpadłem depresję w wieku 17 lat. Złożyło się na nią kilka czynników: zacząłem sobie uświadamiać, że moja rodzina to kompletne dno, a także brak jakiegokolwiek wsparcia z jej strony, czułem się po prostu niechciany. Później pojawił się komputer, coraz więcej czasu spędzałem w wirtualu niż w realu, więc straciłem przyjaciela i kolegów ze szkoły, ci drudzy stali się wręcz moimi wrogami. Padł więc ostatni bastion, jeśli mogę tak to określić. W wirtualu czułem się bezpieczny, miałem nawet kilku znajomych, w realu czekał na mnie szyderczy śmiech i kompletne wyjebanie ze strony rodziny. Zawaliłem szkołę, zamknąłem się w domu na kilka lat. Kulminacja nastąpiła jesienią 2014, wtedy już nawet wybrałem sposób w jaki skończę z sobą. Na szczęście dałem sobie jeszcze odrobinę czasu, mój stan się poprawił nieznacznie, ale wystarczająco by przestać myśleć o samobójstwie. Dlaczego? Wyobrażałem sobie uśmiechnięte mordy tych wszystkich którzy we mnie cisnęli na wieść o moim samobóju, nie chciałem dać im za wygraną... W 2016 sytuacja poprawiła się na tyle, że udało mi się zrobić prawko - z tym było ciężko, ale nie poddałem się. Później zapisałem się na terapię do psychologa, który pomógł mi i to bardzo pokonać lęki, fobię społeczną, niską samoocenę (choć oczywiście nie w całości). W maju tego roku znalazłem pracę o jakiej marzyłem, a teraz przymierzam się do kolejnego celu: znaleźć sobie dziewczynę i dalej rozwijać się zawodowo. Może to zabrzmi dziwnie, ale to porno pozwalało mi na kilka godzin dziennie zapomnieć o przejebanej rzeczywistości. Tak więc jeśli chodzi o mnie, to decydujący był brak jakiegokolwiek wsparcia i samotność.

Mądrych zawsze jest mniej nich głupich, po co tu sprowadzać cały proletariat? Kto jest inteligentny, ten prędzej czy później trafi na to forum, reszty nam chyba nie trzeba... (czytałem tylko pierwszy post)

Plus za Jarre'a, świetny gość :-) To też spoko: Ale... ostatnio najczęściej słucham tego: (uwaga, wulgaryzmy na końcu)

Chyba na jakiś czas ją sobie odpuszczę, dzisiaj gdy byłem w galerii handlowej, to złapałem dłuższy niż zwykle kontakt wzrokowy z pewną ładną dziewczyną, gdy wracałem było to samo, ona tam pracuje, więc postaram się przy najbliższej okazji zagadać :-) Dzięki wszystkim za odpowiedzi.

Twarz jest raczej ok, gorzej z pewnością siebie, ale pracuję nad tym...