JudgeMe

Niby czemu? To, że nie ma wyobraźni jak większość ludzi, jeśli chodzi o wychowanie dziecka. Boję się, że im się stanie krzywda.

Powiem szczerze, że ja tak nie mam. Jeśli rodzice mi pomogą przy dzieciach raz na jakiś czas, to jest dobrze. A zresztą ja bym na dłużej niż dwie godziny dzieci nikomu nie zostawiła. Po pierwsze że je karmię, po drugie nikomu nie ufam.

Xd Mój mąż nieprzytomny chodził jak z dzieckiem wróciłam ze szpitala. A tylko jedną noc średnio przespał. Ja tak funkcjonuje codziennie. A on mi mówi, że potrzebował wtedy drzemki. Teraz mu dałam spokój. Sama wstaję, bo mi go szkoda. Tak z ciekawości pytam. Dzisiaj dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi. Zapomniałam, że w ogóle ten temat założyłam ... Wchodzę na forum, a tu... tyle powiadomień. Ja tak funkcjonuję. Naprawdę nie zależy mi na innych, mam to o czym zawsze marzyłam czyli swoją rodzinę. Ale ciekawi mnie Wasz punkt widzenia.

Witajcie. Mam do Was pytania. Zarówno do kobiet i mężczyzn. Ciekawi mnie Wasze doświadczenie i opinia. Zauważyłam, że odkąd urodziłam dwójkę dzieci, to w ogóle nie interesuje się mną żaden facet z mojego dotychczasowego otoczenia. Nie wiem, czy jest to kwestia tego, że zaraz po ślubie zaszłam w ciąże, i dlatego, że zostałam mężatką, to się mną przestali interesować. Z drugiej strony w ciąży nawet cieszyłam się większym zainteresowaniem. A teraz to tak jakbym była powietrzem. Z drugiej strony przed ciążą nosiłam rozmiar XS, a teraz noszę rozmiar M. Trochę mi się przytyło, ale bez przesady. Nie wyglądam jak jakieś monstrum. Powiedzcie mi jak to jest. Nigdzie sama nie wychodzę, zwykle z dziećmi albo z mężem, więc nawet nie wiem czy jacyś obcy zwracają na mnie uwagę. Tu mam głównie na myśli dotychczasowe otoczenie. Znajomi męża, moi znajomi. Jak to było u Was kobiety? Faceci jak to jest. Mężatka, to już jest dla Was nietykalna?

Ja to wiem, ja dlatego kupiłam własne mieszkanie. Nie.

Masz rację. Doczytałam, że tak. Ziemia mojego męża, tylko jego, bo rodzeństwa nie ma, oprócz przyrodnich. Matka do której dom należał nie żyje. Zameldowani jesteśmy tylko my. Żadnych kroków nie poczynił, bo cierpiał za młodu na deficyt ojca, a bardzo go potrzebował i chciał mieć. Kiedy już go miał, to posiadanie przyćmiło mu wszelki żal. Jednak ja chowam urazę.

To jest przykre ale tak właśnie jest. Kiedy sobie pomyślę, że mój teść również mógłby otrzymać po śmierci (tfu tfu) mojego męża część domu, to mnie trafia. A to dlatego, że się do niego nie przyznawał przez 13 lat, a do teraz nigdy nie przedstawił swojej matce. Pieprzona gnida.

A jak nauczyć męża? Zauważyłam, że jak racjonalnie uzasadniam czemu to ma leżeć tu, a to tam, to odkłada na miejsce.

Nie kiedyś. Teraz też. Mnie zawsze pytały: a czy już siedzi? Nie, nie siedział, bo nie sadzałam i głęboko piętnowałam wszelkie próby sadzania, dopóki sam nie opanował tej umiejętności. Nie chciałam mu niszczyć kręgosłupa. Z kolei ich teksty: a nas sadzali, i jakoś żyjemy. Tak, żyjemy ze złymi postawami i skrzywieniami... Śmieszy mnie to jak matki się cieszyły, że ich dzieci w wieku 5 miesięcy siedziały stabilnie z podparciem poduszkami... Zero wyobraźni... A potem płacz: moje dziecko ma rok i nawet nie raczkuje.

Zgadzam się ze wszystkim, co tu napisaliście. Ja popadłam na początku macierzyństwa w podobny perfekcjonizm. Tyle było literatury na różne tematy, o rozwoju ruchowym, o rozwoju mowy, o rozwoju emocjonalnym. O diecie. O zabawach. Oszaleć można. W pewnym momencie zauważyłam, że tak bardzo skupiam się na ćwiczeniach z moim synkiem, że on w ogóle się nie śmieje, bo pomijałam nic nie wnoszące do jego życia zabawy w głupie miny, przy lustrze, itp. Szybko uświadomiłam sobie swój błąd na szczęście. Bardzo szybko. W tym wszystkim potrzebna jest równowaga. Mi tego zabrakło, dlatego jestem teraz przewrażliwiona na podobne treści. Jeśli rzeczywiście jest tak, że życie takiego dziecka składa się tylko z ćwiczeń mowy, ruchu, zabawy tylko rozwijające i kreatywnej, to jest to bardzo smutne dziecińswo. Choć można to też ze sobą połączyć, ale rzadko to się udaje.

Witajcie. Czy Wy też zauważyliście ostatnio taką modę wśród mam, że ich dzieci mają być we wszystkim najlepsze. Ciągle słyszę jak mamy przechwalają się, że ich dziecko ma 2 lata i już mówi pełnymi zdaniami i w 4 językach. Zna alfabet polski i grecki, a nawet łaciński... Jest kreatywne, bo od pierwszych dni życia miało same kreatywne zabawy. A to wszystko oczywiście ZASŁUGA MAM. Zasypiają samodzielnie, jedzą już wszystko, co im się da. Potrafią pływać. A mając 3 miesiące już raczkowały i mówiły mama... Dzięki komu? Dzięki matkom oczywiście. Szczerze zapytałam te matki, czy wszystkie zabawy z dzieckiem mają być teraz sensoryczne, kreatywne. Już dziecko nie może się samo ze sobą pobawić plastikową zabawką? W piaskownicy? Czy jestem gorszą matką, bo nie przerobiłam ogrodu na sensoryczny tor przeszkód? Dlaczego rodzice mają takie niezdrowe parcie, żeby ich dzieci były we wszystkim najlepsze i wszelkie umiejętności zdobywały najszybciej? Jak to rzutuje potem na przyszłe życie dzieci? Co o tym myślicie?

Mój mąż wpoił mi negatywne przekonania na temat murzynów. Napawają mnie lekkim obrzydzeniem do tego stopnia, że nie jestem w stanie oglądać filmów z ich udziałem. Natomiast na studiach, w pracy miałam ich wielu w swoim otoczeniu, nawet z nimi rozmawiałam i się śmiałam z ich żartów. Jednak raz żartowaliśmy na temat małpiej ospy (a dokładniej ja), uznali to za obelgę z mojej strony...

Ogólnie dobrze. Choć nic mnie nie cieszy ostatnio.

Ja teraz nie pisałam o sobie, a o innych moich znajomych. U fizjo nie byłam

Leto. Pamiętam gościa. Ancaladon, czy jakoś tak.

Ogólnie nie do końca się z tym zgadzam. Każdy popiera poród siłami natury jako najlepszy. A ja jednak po CC, uważam, że plusów jest więcej dla dziecka. Ile jest historii, że dziecko rodziło się niedotlenione, ile złamanych obojczyków. Flora bakteryjna? A co z matkami, które są nosicielami paciorkowców? Ile ponacinanych kroczy. Ile traumatycznych przeżyć, bo lekarz zwlekał z CC. Ile sztucznej oksytocyny i wizyt u o osteopaty. A problemy brzuszkowe biorą się z niedojrzałości układu pokarmowego. Nie sposobu porodu. Jak to udowodniono naukowo?

No właśnie nie wiem, czytałam gdzieś badania na ten temat, że podobno dzieci z CC, są mniej podatne na stres...

Ciekawe jaki konkretnie poród negatywnie wpływa.

A gdzie można obejrzeć?

Szczerze nigdy nie próbowałam niczego poza marihuaną. Choć miałam ku temu wiele okazji i dostęp do tego rodzaju specyfików. Nie ciągnie mnie do tego. Po ostatnim razie, po marihuanie, kiedy za dużo spaliłam z jednymi ziomkami z pracy, było mi niedobrze, i od tamtego momentu nie paliłam więcej. Choć miałam wiele razy przy tym fajną zabawę, ten jeden razy skutecznie mnie zraził do dalszego palenia.

Brak szczepionki.... 6w1

Mi zawsze każdy z partnerów byłych zarzucał egocentryzm i zbytnią egzaltację.

Serio nie jestem w stanie sobie wyobrazić Twojego ciała. Wydaje mi się, że faceci są nazbyt krytyczni. Nigdy bym się nie zdobyła na takie słowa. Po pierwszej ciąży jeszcze wyglądałam dobrze. Zauważyłam pierwsze rozstępy dopiero wtedy, kiedy zniknął mi całkowicie brzuch (wcześniej przez brzuch ich nie widziałam xd). Teraz pewnie jest ich więcej. Zdaję sobie sprawę, że już nie wrócę do figury sprzed ciąży, nie takiej jaką miałam. Patrzę po zdjęciach jak z brzuchem i niemowlakiem na rękach pozuję. A dodatkowo od ciągłego pochylania nad młodym, pochylam się w życiu codziennym (ciągle łapię się na tym, że się zaczynam garbić). Moje cycki już nie są takie jędrne jak niegdyś, ale wyżywiły za to zdrowego potomka. Patrzę w lustro i jestem odrobinę załamana, że moje młodzieńcze życie bezpowrotnie przeminęło (tylko tym, nawet nie wiem czy figurą). Czy to zmieniło moje relacje seksualne. Nie. A wręcz przeciwnie. Bo się niczego nie wstydzę, tyle razy paradowałam z cyckiem na wierzchu przy mężu, z brzuchem, etc, że już nic go nie zszokuje. Czego najbardziej nie znoszę w swoim wyglądzie, to linea negra, która utrzymuje się od początku pierwszej ciąży. I pępek. Już sobie wyobrażam jak będzie wyglądał wkrótce po drugim potomku. Ja wiem, że bym mogła szybko wrócić do formy jakiejś, ale ja nawet nie będę miała na to czasu. Ale do czego zmierzam. Wszystko zależy od faceta, a nie od figury jako takiej.

Kleszcz u mojego niemowlaka. Nie odbyło się bez wizyty na sorze. 😕 Teraz czekamy i obserwujemy, czy coś się wydarzy. Dlaczego on. Taki bezbronny, malutki. Ja ciągle chodzę po trawie boso i nic mi nie jest. A on tylko rączkę wystawił na trawę i od razu kleszcz.

Napiszę jak będę miała wenę. Dzisiaj nie mam.