leto

@Marek Kotoński atmosfera zrobiła się dziwna. Jeśli chcesz, to mnie banuj - w każdym razie, ja na to forum już nie wracam. Dzięki wszystkim braciom (i rezerwatkom) za długie (i czasem nawet wartościowe xd) dyskusje. Propsy, Marek, za stworzenie i utrzymywanie tego miejsca. To, że trochę nam nie po drodze, nie znaczy, że nie szanuję. Do zobaczenia w wielkim świecie!

I tak każde badanie, które wykaże brak negatywnych skutków, zostanie odrzucone przez fanatyków anty-5G, jako sfałszowane. To jest kwestia bardziej religii, niż nauki.

Ktoś tu wykazuje coś w stylu syndromu sztokholmskiego. Samemu sobie? A rolą rodzica być może, być może powinno być zbudowanie w dziecku tego zaufania do siebie samego? Tak sobie tylko głośno myślę, tu ten.

Czyżby lekkie Schadenfreude?

Niech zgadnę, wiesz to, bo jesteś mentalnie kobietą? Rozważałeś korekcję płci?

Jako również laik - przyłączam się do pytania i podbijam post Od siebie mogę dodać na temat: Mam tutaj minimalne doświadczenie. Wg mnie podstawa, to dostać przepustkę na backstage i samą scenę. Dobre miejsce i czas (podczas występu) do cyknięcia foty jest wg mnie 1000x ważniejsze, niż technika, sprzęt itd. Mam kilka zdjęć z mojej amatorskiej "kariery", z których jestem naprawdę dumny - wśród nich właśnie fotki zespołów zrobione im zza pleców, podczas występu, łapiące też publiczność pod sceną.

Takich wpisów potrzebujemy tutaj więcej. Tak wygląda, panowie, rzeczywistość. Rzeczywistość jest taka, że kobiety (jak i mężczyźni) są różne, różne są też preferencje. Jeden lubi blondynki (czego nigdy nie zrozumiem xd), inny brunetki. Jedna szuka dzikich akcji za dyskoteką pod Piasecznem, inna - stabilnego, dobrego związku. Jeden "robi w ONSach", inny we "wrogich przejęciach", inny szuka swojej idealnej Becky do związku na lata. No życie. Życie jest nobelom

Może np powiedzieć, że wcale nie masz wyglądu wykluczającego sensowne relacje z kobietami. Nie wierzysz? Jest tu na forum jeden brat, który się też uważa za odpad genetyczny. Wrzucił parę swoich fotek tu i ówdzie. No homo, ale powiem Ci, że wygląda... zupełnie k*wa normalnie. Nie jest to tylko moja opinia. Dużo z tych rzeczy rozgrywa się tylko w głowie.

Uważam tak samo jak @Adolf. Tu nie chodzi o dissowanie kogoś tylko dlatego, że jest młody czy świeży na forum. Chodzi o to (popraw mnie @Adolf, jeśli źle Cię rozumiem), że należy dążyć do minimalizacji contentu i wpływu, jaki na innych użytkowników mają niektórzy ewidentnie mocno sfrustrowani userzy, wyznający dziwne, autodestrukcyjne poglądy, ziejący nienawiścią do świata, potrzebą jakiejś nie wiem, zemsty czy czegoś na swoich urojonych z reguły wrogach. Po prostu o danie odporu toksycznej patologii. Nie można w tych przypadkach stosować taryfy ulgowej, że są młodzi/nowi, poszkodowani, po przejściach i się obrażą. Co do formy tego kontrataku (ciśnie się na usta: obrony ancien regime'u) można dyskutować, ale co do zasady jest wg mnie właściwy.

A w ogóle, to jeśli doceniacie czyjąś pracę na forum, to wiecie, możecie mu/jej napisać na priv (ja tak parę razy zrobiłem). Wyjdzie dużo mniej żenująco. Unikniecie posądzenia o wazeliniarstwo albo o podryw W sumie to samo z opiniami negatywnymi. Mieliście coś do @Tomko - trzeba mu było walić na priv, ewentualnie do moderacji. Po kiego wała cała ta drama?

Czy forum, to forum, od dwóch dni głównie dyskutuje o tym, czy @Tomko i @absolutarianin są/byli łobuziakami, czy koffani? Panowie i Panie (bo widziałem, że niektóre też się zaangażowały): serio? Aż taki mocny sezon ogórkowy, że trzeba pisać laurki albo publiczne potępienia? Ogarnijcie się! Chcemy powtórki gównoburzy z dwoma muszkieterami szturmującymi mury Troi? PS. Moim zdaniem tego typu tematy, z debatami na temat oceny poszczególnych userów, powinny mieć miejsce wyłącznie na Arenie. @Mosze Red nie uważasz?

@Tornado brzmi jak sensowna hipoteza. Być może jest to też związane z nagłym spadkiem aktywności serotoniny w mózgu - istnieją poszlakowe dowody, że stan zakochania charakteryzuje się zalaniem mózgu serotoniną. Odcięcie źródła tej serotoniny to coś, jak zjazd po ecstasy (MDMA) U ludzi z depresją obserwuje się jednak raczej podwyższony poziom kortyzolu, chociaż sytuacja jest tu skomplikowana - zależy to od płci, intensywności depresji i współwystępujących zaburzeń. Zaburzenia w poziomie kortyzolu są być może nie immanentnym objawem depresji, a raczej objawem nieprawidłowego reagowania organizmu na stres (który może być przyczyną depresji). Chronicznie niski poziom kortyzolu zapewne byłby rzeczywiście związany z apatią społeczną.

Będzie długo i szczegółowo o depresji. Zróbcie sobie kawę. Niniejszy wpis popełniłem, bo nudzi mnie już wstawianie na forum kultowego mema, obnażającego ignorancję wielu ludzi w temacie depresji i jej leczenia. Zacznę od określenia, o czym będę przynudzać. Depresja nie ma jednej, powszechnie uznanej i niezmiennej od lat definicji. Kryteria diagnostyczne w aktualnie stosowanych na świecie klasyfikacjach schorzeń DSM i ICD różnią się, aczkolwiek nie aż tak bardzo, żeby nie można z nich było wyciągnąć pewnego wspólnego rdzenia. Powiedzmy więc, że depresja to stan długotrwałego obniżenia nastroju, powiązany z innymi aspektami utrudniającymi człowiekowi życie: obniżoną energią, problemami w skupieniu się, myślami samobójczymi, zaburzeniami snu, zaburzeniami libido, zaburzeniami odżywiania, nadużywaniem substancji psychoaktywnych, anhedonią, napięciem psychicznym/niepokojem itd. Oczywiście nie wszystkie te dodatkowe aspekty występują zawsze u każdego, natomiast nieodzownym wyznacznikiem depresji jest istotne obniżenie nastroju. Istotne - bo nie mówimy tu o smutku związanym np z rozstaniem z dziewczyną, ale takim serio czuciu się jak gówno. Musi to też być stan długotrwały, więc odpada wieczorny dół po obejrzeniu wyjątkowo poruszającego filmu. Z czego się bierze depresja, jakie są jej przyczyny? Nad tym debatują psychologowie i psychiatrzy od bez mała stulecia i jednoznacznej odpowiedzi wciąż brak. Wydaje się, że tak jak w przypadku większości zaburzeń psychiki, rolę grają zarówno czynniki wrodzone, jak i środowiskowe, oraz kwestia, jak myślimy o otaczającym nas świecie i reagujemy na czynniki stresujące. Raczej nikt, kto miał od urodzenia świetne, pełne radości i sukcesów życie, nie zapadnie na depresję (ale czy aby na pewno? O tym dalej). Wiadomo też, z badań na zwierzętach, że depresję dość łatwo wywołać pewnymi substancjami lub odpowiednio aplikowanym stresem ("chroniczny, nieprzewidywalny stres"). Czy depresja jest realna? Czy jest to w ogóle jakieś istotne schorzenie - a może jakaś moda na "bycie smutnym" i wkręcanie sobie złego samopoczucia? W przypadku schorzeń psychiki siłą rzeczy trudne jest oddzielenie tego, co nas naprawdę trapi od tego, co nam się wydaje. Nie można też oczywiście zanegować faktu, że niektórzy (z jakichśtam powodów wizerunkowych) mogą być skłonni udawać. Natomiast doświadczenia milionów ludzi na świecie, ich rodzin, ich terapeutów mówią jednoznacznie: depresja jest bardzo realna. Dobry psycholog będzie w stanie odróżnić realną depresję od "bycia smutnym" czy też "wkręcania sobie/innym". Ostatecznym potwierdzeniem tezy, że depresja bywa bardzo realna, są samobójstwa - o czym dalej. Nikt raczej nie popełnia samobójstwa bo sobie coś wkręcił. Istnieje interesująca hipotezą tłumacząca sens depresji - tzn fakt, że nie została ona wyeliminowana na drodze ewolucji jako niedostosowanie do środowiska. Teoria analytical rumination, opisana np tutaj, postuluje, że depresja, przynajmniej w mniej ostrych jej przebiegach, jest dostosowaniem organizmu do niesprzyjających okoliczności zewnętrznych - na przykład zmniejszenie wydatku energii na eksplorowanie otoczenia i socjalizację, kosztem zwiększenia jej wydatku na intensywne myślenie analityczne, które może być dla organizmu właściwą drogą w obliczu dużych trudności życiowych. Czy depresja jest poważnym schorzeniem? Wydaje się, że jest schorzeniem potencjalnie bardzo poważnym. Długotrwała depresja jest czynnikiem, który prawdopodobnie przyczynił się do samobójczych śmierci szeregu bardzo znanych ludzi: Amy Winehouse, Chris Cornell, Robin Williams, czy Chester Bennington. W przypadku wielu z nich nie sposób powiedzieć jednoznacznie, czy depresja była czynnikiem grającym główną rolę, czy były to np skutki uboczne nadużywania substancji psychoaktywnych. Można jednak postawić (ryzykowną i będącą przedmiotem aktywnej debaty w środowiskach psychiatrycznych) tezę, że walenie heroiny po kablach czy chlanie gorzały w niejednym ze wspomnianych przypadków było formą kulawej autoterapii, ułomnego radzenia sobie właśnie z problemami psychicznymi. Co dzieje się z ciałem człowieka w depresji? Następuje szereg zmian w jego funkcjonowaniu i - po dłuższym czasie - anatomii (w przypadku układu nerwowego). Przykłady (z The neurobiology of depression) : zmniejszenie objętości kory przedczołowej, odpowiedzialnej za pamięć (zaburzenia pamięci są częste w depresji) i planowanie działań oraz kontrolę emocji, ze zmianami metabolizmu w tym obrębie - w niektórych częściach spadek, w innych wzrost zmniejszenie objętości ciała migdałowatego, odpowiedzialnego za negatywne emocje, agresję i reakcje fight-or-flight (wraz z depresją nierzadko stwierdza się zaburzenia lękowe) zmniejszenie objętości hipokampu, odpowiedzialnego głównie za pamięć (wspomniane już zaburzenia pamięci w depresji) zmniejszenie objętości przedniej części kory zakrętu obręczy, odpowiedzialnej m.in. za podtrzymanie uwagi (bardzo częsty problem w depresji), kontrolę emocji i motywację (fundamentalny problem u większości pacjentów z depresją) wzrost poziomu kortyzolu, CRH, cytokin prozapalnych spadek poziomu BDNF, odpowiedzialnego za neuroprotekcję i odnowę niektórych rodzajów neuronów spadek aktywności serotoniny i noradrenaliny w mózgu, wraz ze zmianami w funkcjonowaniu i ekspresji odpowiednich receptorów tych neuroprzekaźników Z punktu widzenia psychologii, im dłużej trwa depresja, tym trudniejsza jest do wyleczenia - ponieważ ma tendencję do pogłębiania się, oraz utrwalania w mózgu, na poziomie biologicznym, wyżej wspomnianych zmian, które utrudniają wyjście z tego stanu. Pozytywna informacja jest taka, że - według cały czas prowadzonych badań naukowych, które dalekie są od zakończenia - duża część zmian anatomicznych jest odwracalna. Jak leczy się depresję? Standardowe podejścia do leczenia depresji są dwa: psychoterapia (aktualnie zalecana w nurcie poznawczo-behawioralnym - CBT) i farmakoterapia - leki antydepresyjne. Skuteczność farmakoterapii dla niektórych rodzajów leków bywa podważana, wyniki badań są w tym temacie często sprzeczne i trudne w interpretacji. Najlepszą drogą wydaje się połączenie antydepresantów z psychoterapią. Leki przeciwdepresyjne mają tą wadę, że zauważalną poprawę dają nie wcześniej, niż po 3-4 tygodniach. Niektóre z nich mają niebanalne skutki uboczne, takie jak zaburzenia erekcji/libido, czy spłycenie emocji (efekt "mania wyjebane na wszystko"). Bardzo ważne jest tutaj udanie się do psychiatry, który naprawdę zna się na rzeczy i otwarte porozmawianie z nim o tych sprawach, tak, żeby dobrał odpowiednie medykamenty. Niestety, antydepresanty nowszej generacji (np bupropion czy wortioksetyna), pozbawione części efektów ubocznych charakteryzujących starsze specyfiki, nie są w Polsce refundowane i są relatywnie drogie. Leki i psychoterapia to nie wszystko. Doskonałe efekty zarówno w profilaktyce, jak i w leczeniu depresji, dają ćwiczenia fizyczne - zarówno aerobowe (bieganie, rower), jak i anaerobowe (chociażby dźwiganie ciężarów). Polecam na ten temat przeglądowy artykuł: The Benefits of Exercise for the Clinically Depressed. Co prawda mało prawdopodobne jest, że same ćwiczenia wyciągną kogoś z głębokiej depresji klinicznej, ale, niestety, równie mało prawdopodobne jest, że uda się to za pomocą samej psychoterapii czy tylko leków. Z ćwiczeniami w depresji jest jednak jeden podstawowy problem: konieczna jest do nich motywacja, której z reguły chorym osobom brakuje. Motywację mogą jednak poprawić niektóre leki - zawsze korzystne jest połączenie kilku działań w walce z tym zaburzeniem. Z ciekawostek: istnieje hipoteza, że depresja jest w jakiejś, być może głównej mierze, objawem stanu zapalnego w mózgu. Aktywnie badane są w tym kierunku leki przeciwzapalne, takie, jak celekoksyb - zarówno, jako dodatek do standardowych leków antydepresyjnych (obiecujące wyniki daje np połączenie celekoksybu z sertraliną), jak i w formie monoterapii (chociaż tutaj wyniki są sprzeczne). Przeglądowy artykuł na ten temat: Efficacy and Safety of Anti-Inflammatory Agents for the Treatment of Major Depressive Disorder: A Systematic Review and Meta-Analysis of Randomised Controlled Trials. Czy to się da wyleczyć? Według statystyk, długotrwałe wyleczenie depresji wydaje się trudne. Około 50 procent pacjentów, którzy uporają się z jednym epizodem depresji w życiu, przeżywa kolejny; dla tych, którzy przeżyli dwa, prawdopodobieństwo nawrotu wzrasta do 80% (dane stąd). Tymniemniej, leczenie jest sensowne i czasem wręcz absolutnie konieczne, ponieważ może stanowić o różnicy między życiem w ciągłym cierpieniu, zakończonym samobójstwem, a okresowo nawracającą, niezbyt silną, dającą się opanować przypadłością, która nie wyklucza człowieka z normalnego życia społecznego czy zawodowego. Co możemy z tym zrobić? Prawdopodobnie nic. Smutne, ale prawdziwe - myślę, że mało kto z czytających (łącznie z autorem) ma doświadczenie, wiedzę teoretyczną i usposobienie konieczne do pracy z pacjentami w depresji. Popieram tutaj stanowisko Marka (dzięki którego pracy włożonej w stworzenie BS możecie czytać to, co piszę): osoba z zaburzeniami psychicznymi musi sama chcieć się leczyć i musi to leczenie podjąć, jeśli problemy istotnie przeszkadzają jej w życiu. Co więcej, uważam, że możemy, jako partnerzy, czy rodzina, oczekiwać, by takie leczenie podjęła. Po pierwsze - jest to forma dbania o ważną dla nas osobę, o jej zdrowie. Po drugie - nie bagatelizujmy wpływu chorej osoby na nas samych. Nikt normalny nie chce żyć z kimś, kto nie chce się leczyć, a jego depresja się pogłębia. Zabrzmi to jak brutalna hiperbola, ale jest to smutne doświadczenie tysięcy ludzi na świecie: nikt nie chce przeżyć samobójstwa kogoś bliskiego. Proponuję więc: nie dawać mądrych porad, jak ktoś ma sobie radzić z depresją nie dokładać się do problemu, przez krytykowanie np bezsilności czy braku energii u takiej osoby nie bagatelizować problemu tekstami typu "inni mają gorzej" czy "oj tam oj tam, taki humorek, zaraz przejdzie" zachęcić do odwiedzenia specjalisty od zdrowia psychicznego - psychiatry lub psychoterapeuty o kwalifikacjach poświadczonych odpowiednim wykształceniem i doświadczeniem. W Polsce psychoterapeutą może zostać każdy; niestety, nie każdy z nich ma wykształcenie psychologiczne! Preferowany jest tytuł naukowy - min. magister - z psychologii klinicznej. Należy to sprawdzić przed wyborem lekarza. zaoferować ogólne wsparcie emocjonalne, jednocześnie nie dając sobie wejść na głowę z problemami drugiej osoby, których ona sama nie chce rozwiązać nie podważać kwalifikacji specjalistów od zdrowia psychicznego i np. przepisywanych przez nich leków czy ogólnie - stosowanych terapii. Gdybyście wiedzieli lepiej od nich, jak się zabrać za leczenie depresji, to prawdopodobnie bylibyście aktualnie zarabiającymi tony PLNów gwiazdami psychiatrii, a nie kimśtam innym, kim jesteście Czy depresja to powód do wstydu? Co prawda dotyka nieco częściej kobiety, niż mężczyzn, ale absolutnie nie jest czymś rzadkim u nas, samców homo sapiens. Niezależnie od tego, czy uważamy ją za chorobę ciała, duszy, mózgu, psychiki, przypadłość, zaburzenie, czy jak inaczej to nazwać, depresja nie jest dowodem na to, że jesteśmy słabi, czy nie sprawdzamy się w swojej roli. Objawem słabości jest nieleczenie depresji. Każdy, kto pracuje nad sobą, nad swoimi problemami, zasługuje wg mnie na szacunek i wsparcie. Okazuje siłę, często będąc w sytuacji, w której tą siłę jest trudno wykrzesać. Tytułem zakończenia, słów kilka o badaniach na zwierzętach w psychiatrii. Z oczywistych powodów etycznych trudne jest bezpośrednie zbadanie na ludziach, co powoduje depresję - raczej niełatwo by było znaleźć chętnych np do protokołu chronicznego, nieprzewidywalnego stresu - takie badanie byłoby de facto torturowaniem ubranym w szaty nauki. Nie znaczy to jednak, że takie badania nie są w pewnym ograniczonym zakresie prowadzone. Ważnym kierunkiem we współczesnej psychiatrii jest badanie wpływu sztucznego obniżenia poziomu serotoniny w mózgu na nastrój. Wbrew przewidywaniom naiwnych teorii, które postulowały bezpośredni związek między serotoniną a zaburzeniami nastroju, okazuje się, że u większości pacjentów poddanych takiej procedurze (zubożenie w serotoninę osiągane jest z reguły przez zablokowanie enzymów koniecznych do transformacji tryptofanu w ten neuroprzekaźnik, lub usunięcie tryptofanu z diety badanych osób), nie pojawiają się praktycznie żadne symptomy depresji, poza pewną nadpobudliwością i problemami ze snem. Co ciekawe, pełne objawy depresji w tych badaniach prezentują często pacjenci z historią depresji w rodzinie, co jest bardzo silnym argumentem za co najmniej częściowym wpływem czynników wrodzonych. Przegląd wyników badawczych w tym kierunku: Acute tryptophan depletion in humans: a review of theoretical, practical and ethical aspects. Warto zwrócić uwagę na wskazywane w tej publikacji zastrzeżenia co do etyczności tych badań, o czym wspominałem już wyżej. Należy też wg mnie zauważyć w związku z tym, jak ciężkim próbom poddawane są w eksperymentach związanych z depresją zwierzęta (z reguły gryzonie, ale nierzadko również naczelne). Aby nie być gołosłownym - poczytajcie np o pit of despair. Tysiące zwierząt cierpiało i będzie zapewne cierpieć, zanim nauka jako tako upora się z tematem depresji. Ocenę etyczną pozostawiam czytelnikowi, natomiast należy jednoznacznie powiedzieć, że zwierzęta są torturowane w laboratoriach z nadzieją, że zmniejszymy dzięki temu w przyszłości cierpienia ludzi. Last, but not least: nie jestem psychiatrą ani psychologiem, nie mam w tych dziedzinach ani tytułu naukowego, ani doświadczenia klinicznego. Moja wiedza i opinie na omawiane tu tematy wynikają wyłącznie z mojego paroletniego zainteresowania funkcjonowaniem mózgu i jego zaburzeniami. W związku z tym: niniejszy wpis nie może być odbierany jako porada dotycząca zdrowia ani też opinia eksperta. Jestem również otwarty na każdą konstruktywną krytykę, do której zachęcam w komentarzach.

Twoja diagnoza natomiast przypomina to: Chociaż w Twoim przypadku chyba bardziej pasuje to:

Dzięki za wrzucenie tego odnośnika! Bez kitu, Gilmartin przebadał temat incelów zanim incele się samookreślili Cechy takich ludzi, które odnotował: have low energy levels; show little interest in physical and sporting activities, as well as difficulty getting out of bed in the morning are melancholic (te dwie cechy to z punktu widzenia współczesnych kryteriów diagnostycznych po prostu depresja) tend to be more interested in movies and music, and prefer watching different types of movies from non-love-shy men (współcześnie rolę filmów i muzyki przejął, jak sądzę, internet - wykop i inne safe spaces dla piwniczaków) often feel women are more privileged (have it easier) than men place great, often disproportionate importance on physical beauty (współcześnie praktycznie uniwersalne przyjęcie przez inceli ideologii blackpill) often are very serious believe that other people don't care about them No incele jak malowani.

Wyliczenia tam przytoczone potwierdzają ludową prawdę: alufolia z marktu najlepszą ochroną

@Claudianne no przecież @Trevor pokazał, jak się chronić

Wydaje mi się, że w miastach częste jest umieszczanie masztów na dachach budynków mieszkalnych. Ja przynajmniej raz w takim budynku mieszkałem. Przychodzi operator do wspólnoty mieszkaniowej, mówi: panowie i panie, tyle i tyle PLNów rocznie, i wspólnota się zgadza (albo mówi że się zgodzi za stawkę 50% wyższą xd). Przynajmniej tak to funkcjonowało parę lat temu. Edit: chociaż fakt, że przy aktualnym klimacie społecznym (nagonka na 5G) pewnie będzie im trudno znaleźć właścicieli/wspólnoty, które się na to zgodzą.

Ale on chyba go ułaskawił na wniosek jego (dorosłych dziś) ofiar, tak? Jak tam by tego nie oceniać moralnie, to z politycznego punktu widzenia strzelił sobie w stopę z bazooki.

Dla 5G (i wcześniejszych technologii) aktualny standard to max 1mW/cm2 (źródło). Zdziwilibyście się, jakie ciekawe rzeczy związane z oddziaływaniem specyficznych rodzajów promieniowania EM są odkrywane. W jednym z badań wyszło np, że niezbyt silne promieniowanie milimetrowe zwiększa ruchliwość ludzkich plemników. W związku z tym, istotne wydaje mi się, żeby ten ogrom wyników eksperymentalnych zsyntetyzowali i ocenili ludzie, którzy się na tym na serio znają. Bez obrazy, ale ani ja, ani zapewne Wy, drodzy userzy, do takich specjalistów nie należycie.

Długości fali, na jakich pracuje 5G (i ogólnie sieci komórkowe, też starsze standardy) nie są jonizujące.