Feniks77

Jak ci się zdaje, że kobieta nie ma zdolności aktorskich, to znaczy że jest w tym bardzo dobra i tyle.

Nagrodzony ostatnio reportaż na pokrewny temat: https://kobieta.onet.pl/jestem-seksoholikiem-nigdy-nie-zdradzilem-zony/lkkq7nm .

A to zależy, jak kobieta ćwiczy regularnie mięśnie Kegla to po jakimś czasie muszelka może wrócić do pierwotnych rozmiarów, znam przynajmniej dwa takie przypadki.

@Messer Przeczytałem wszystkie Twoje kluczowe posty z tego forum i nalegam, żebyś napisał książkę o swojej drodze do miejsca w którym jesteś. Wielu mężczyznom by pomogła nie zmarnować życia.

Bo to jest podświadome szukanie modelu relacji nie-partnerskiej, tylko podległej, takiej jaka była z matką. To się zna, więc do tego się dąży, choć to się oczywiście na dłuższą metę zwykle nie sprawdza, - jak pisałem wyżej - bo z czasem prowadzi do uprzedmiotowienia mężczyzny, utraty szacunku i koniec końców przemocy albo zdrady ze strony kobiety. Dzizes, no oczywiście, bo tego wzorca taki mężczyzna NIE MIAŁ i NIE MA go w sobie. Uczysz się wtedy bycia męzczyzną kompletnie po omacku, po zewnętrznych objawach, bo nie było wzorca namacalnego, stałego, bliskiego - ojca.

To szeroki i dobrze rozpoznany temat - DDRR *). Drugi częsty współistniejący to "parentified child". U mnie występują obydwa, ale postaram skupić się na pierwszym. Ja sam mam cechy wymienione przez @_oliv2407 i @NiesamowitySzymiiego i jestem antytezą tego, co mówi @Haruka. Ale to dwie strony tego samego medalu, czyli braku męskiego wzorca. Z pewnych rzeczy zdaję sobie sprawę od dwóch dekad, ale do wielu trzeba było rozwodu i rozpadu kolejnej ważnej dla mnie relacji, żebym je zobaczył, a w końcu - poszedł na terapię. Brak zdrowego męskiego wzorca powoduje kompletną niepewność na każ

Ja również niestety.

Ja tam się załamałem.

Dokładnie tak, moja ex taka była, z wyglądu też, pomijając detale. Na stałe nie do utrzymania, ale fajny to był czas, co tu gadać.

Witam w klubie 11,17% Kolejno: 21, 21, 23 i 22. Tak się spodziewałem i był już czas przywyknąć do siebie.

Ale ja nie mam z nią kontaktu, tylko jeżdżę tamtędy samochodem. Więc nie palę, tylko dostrzegam w sklepie fajki, że są - i tyle. Da się z tak fajkami, i da się tak też z nią - nie mam innej opcji. Z czasem będzie mi to dyndać, juz teraz przejmuję się nią mniej niż pół roku temu. czasem mnie rusza, czasem kompletnie nie. Nie opcji zmiany logistyki (praca, dziecko), więc staram się akceptować życie w tej sprawie takim jakim jest. Będzie dobrze

Żadna z tych opcji nie wchodzi w grę, ale wiesz - alkohol czy fajki nie znikają ze sklepów kiedy rzucasz picie i palenie, a mimo to dalej chodzisz normalnie po zakupy. Ją traktuję tak samo jak fajki, które rzuciłem, jak nałóg (jest mocno uzależniającą borderką), z którym sie rozstałem. Obecnie jej widok niekiedy mnie kłuje, niekiedy kompletnie wisi, a z biegiem czasu będzie mi to latało coraz bardziej, niech sobie łazi. Trening akceptacji życia w pełnej krasie.

Wiem, ale nic na to nie poradzę. I tak miałem resztki rozsądku że rozwodząc się nie kupiłem mieszkania w sąsiednim do niej bloku, jak mi podsunęła - okazja była, na szczęście pomyślawszy chwilę wybrałem inne w innej dzielni. Ale i tak jedyna droga i do pracy i po córkę wiedzie w rejonie, w którym ex mieszka i często się kręci, z psem, z chłopem, z zakupami itp. Nie mam innego wyjścia jak się przywyczaić i tyle.

Dokładnie tak jest, przeszedłem to punkt po punkcie. W chuj bolesna lekcja, ale kształcąca.

Oparty zresztą na ksiązce Dana Millmana pod tym samym tytułem. A w tym roku, obok jej reedycji, ukazała się jej kontynuacja pt. "Siła ducha". Może. Oby. Ale nie zawsze tak bywa - mnie po 11 miesiącach nadal ściska w dołku na widok exgf, bo nasze codzienne szlaki się przecinają - i to mimo wszystkiego co mi zrobiła i co o niej wiem.